4- het einde komt steeds dichterbij

2023

Een ding moet me van het hart, degene die het dichtstbij staat, krijgt het ‘t hardst te verduren, je wordt zover mogelijk weggeduwd. Ik denk dan daarover na, en volgens mij is het eigenlijk een vorm van liefde. Door de ander zo hard mogelijk af te stoten, hoop je dat die dan niet zoveel verdriet heeft, maar dat is mijn kijk daarop, het hielp mij om ermee om te kunnen gaan. Maar het maakt het leven niet makkelijker, voor de naasten.

Margreet was tegenover mij niet zo’n prater, maar ooit schreef ik gedichten voor ze, en brieven, en dat het ik weer opgepakt, en in Januari schreef ik ze, dat als ze er niet meer is, ik alle mooie plekjes in Edinburgh, op zou zoeken, waar we samen herinneringen aan hebben, haar erbij zou denken, dankbaar en gelukkig zou zijn voor alles wat we samen hebben gehad, en op iedere plek een stukje afscheid van haar zou nemen, en als ik klaar was, nog een keer een kaarsje voor haar op zou steken, in St Giles Cathedral, en daar afscheid zou nemen.

Het jaar daarvoor, waren Margreet en Amanda weer op weg naar huis toen Bob en ik nog een halve dag hadden, we zijn naar St Giles gegaan, en hebben een paar kaarsjes voor ze opgestoken, en er zong een koor, en dat heb ik gefilmd, en naar Margreet Geappt, ik dacht aan haar.

4 Februari hebben we onze 29e trouwdag gevierd, door ergens te gaan eten, en als ik het nu achteraf bekijk, hebben we iedere keer als we slecht nieuws kregen, besloten, om niet thuis te gaan zitten, maar uit te gaan eten, even een mooi momentje er tegenover stellen.
6 Februari kregen we te horen dat alle behandelingen gestaakt werden, en dat het nu heel snel zou gaan, men dacht echt in een paar dagen.
Voor Margreet de eerste keer dat ze wist hoelang het nog zou gaan duren, een echte schok, maar dat is het gevolg van de keuze die ze eerder gemaakt had, maar volgens mij heeft ze de juiste keuze gemaakt, niemand heeft het ze ooit verteld, dat wilde ze niet weten, en dat moet je respecteren.

En weer hadden we ’s-Avonds een bijzonder moment, ze lag in bed, en ik zat bij haar, toen ze zei, dit is de laatste keer dat we samen in een bed zullen slapen.
Dat besef landt, en doet zeer, maar toen we elkaar knuffelden zei ze,

Ik heb precies gekregen wat ik wilde, een man die voor mij thuiskwam, een vader voor de kinderen was, voor ons zorgde, en die van me hield.

Na alle harde woorden, was dat een bekentenis, en het grootste compliment wat ik ooit zou kunnen krijgen, en dan word je heel stil, en houd je elkaar alleen maar vast, dat is genoeg.
De avond erop, stond er een bed in de kamer, zodat ze de trap niet meer op hoefde, ze wilde thuis sterven.
Maar dag en nacht zorgen, is ontzettend zwaar, en je kunt niet zeggen, nu stop ik ermee, dat is geen optie, gelukkig kwam er na een week iemand van de thuiszorg die ’s-Nachts waakte.

Nooit alles alleen willen doen, dat heb ik geleerd, want het is enorm zwaar, ook al heb je het er voor over, het sloopt je.
En toen we 2 weken verder waren, gaf ze aan naar een hospice te willen, en of ik dat goed vond.
Ik heb gezegd, als je het doet, om ons te ontlasten, dan kun je beter thuisblijven, ja het is zwaar, maar dat redden we ook nog wel, als het is omdat je jezelf daar beter op je plek voelt, en dat fijner vindt, wat jij ook beslist, ik sta erachter.