5- hospice en afscheidsdienst
De 21e februari is ze naar de Hospice gebracht, maar als echtgenoot en kind, is het moeilijk, je weet niet waar je je op in moet stellen. en het is zo definitief, en je weet hoe moeilijk het voor haar moet zijn.
2 Dagen later, op de 23e overleed ze, we hadden ze alle vier vast, en het ging vrij snel.
Margreet had aangegeven, dat we haar, nadat ze overleden was, een half uur alleen moesten laten liggen, met de gordijnen en ramen open, zodat haar geest afscheid kon nemen van haar lichaam.
Na het half uur, heb ik de kinderen gezegd dat we niet samen naar haar kamer gaan, ieder die dat wil krijgt een moment, om alleen bij haar te zijn, en zijn eigen afscheid te nemen, dan kun je dingen zeggen die je niet zegt, als er anderen bij zijn. Voor mij is dit heel essentieel in het rouwproces, neem je eigen momentje, het is de laatste kans.
We hebben haar met z’n vieren uitgekleed en gewassen, met lekkere crème ingesmeerd, en haar naar haar eigen wens, haar zwarte trouwjurk aangetrokken, en zijn achter de wagen met de brancard, naar het rouwcentrum gereden, en pas in het rouwcentrum, hebben we nogmaals afscheid genomen. Margreet wilde dat we haar dat laatste stuk begeleidden
Enkele dagen later hebben we haar met z’n vieren, zelf in de kist gelegd en die dichtgemaakt, ze wilde een gesloten kist. dat lijkt vreemd, maar dat was ons cadeau aan haar, dat we het zelf deden
De dag erna hebben we zelf de dienst gedaan, en op haar wens geen, in memoriam, maar gevraagd om het een moment van de lach en de traan te maken, maar vooral de lach, niet te vergeten. er zijn veel momenten met een lach geweest.
Ieder heeft zijn eigen tekst geschreven, en voorgedragen, en er een stuk muziek bij gekozen dat voor onszelf een bijzondere betekenis heeft. Margreet was van plan zelf een afscheidstekst te schrijven, maar het is erbij ingeschoten, dat heb ik voor mijn rekening genomen haar laatste wens was een foto van Edinburgh Castle, en Amazing Grace van Andre Rieu, We hadden kaartjes van onze kinderen gekregen voor het kerstconcert in 2022, maar ze kreeg Corona, en het werd geannuleerd. We hebben telkens geprobeerd, iets te hebben, om naar uit te kijken, en zelfs tot April dit jaar gepland, it's not over, until it's over
Na afloop, hebben de kinderen, een heel goede vriend van onze zoon, en ik, op haar verzoek, een fles champagne geopend, een glas op de kist gezet, en op haar geproost, dat was haar wens.
En ze het laatste stuk naar de oven begeleid, dat klinkt nogal bot, maar het is nou eenmaal niet anders, en voor mij hoefde het niet zo nodig, maar als je 33 jaar dezelfde weg hebt gelopen, laat je elkaar niet op het laatste stukje, in de steek
6 reacties
Beste Peter
Dat is idd een heel moeilijk moment naar het hospice gaan voor jullie allemaal ,Ach gossie is jou lief daar maar 2 dagen geweest dan ging het wel erg snel .
Wat een bijzondere wens van jou lief ,mooi hoor ook het zelf wassen en aankleden en haar begeleiden .
Zo te lezen hebben jullie het op geheel eigen unieke wijze gedaan ,heel bijzonder en mooi om op haar te proosten ,wij hebben dat ook gedaan maar dan met een glas Merlot de lievelingswijn van mijn man om hem te eren dat wij hem in ons leven mochten hebben .
Zeer warme groet hes
Lieve Hester, je weet het, Lieve is een keuze.
Ze vertelde mij nooit hoe het met haar ging, maar ze wilde naar het hospice, ik wilde alleen niet dat ze dat deed om ons te ontlasten, maar daar heeft ze geen antwoord op gegeven, dan respecteer ik haar wens, ik denk dat ze het einde voelde naderen.
We hebben ze de laatste uren continue met zijn vieren vastgehouden, het moment dat ze stopte met ademen zal me altijd bij blijven, een hart wat nog even door klopt, en dan stil. En dat is het.
Maar het feit dat iedereen tijd heeft gehad om 1 op 1 afscheid te nemen, is zooo waardevol. Ik heb ze gezegd, ik houd van je, en ze een kus gegeven, en gezegd dat ik haar nooit zal vergeten.
Onze dochter is ook ZZPér in de zorg, en die zei, kom pap, we gaan ze lekker met creme insmeren, jij ook, de liefde die je op dat moment voelt is grenzeloos, echt alles samen gedaan.
En ik lees dat het afscheid van jouw man ook bijzonder is geweest, er gaat zoveel door je heen als je het glas heft, zeker als je weet dat het zijn laatste wens zal zijn.
Het geeft je later rust.als het zo compleet afgerond is.
Weg zullen ze nooit zijn.
Een dikke knuffel van mij, je bent een mooi mens
Peter
Ik lees haar geheel en al eigen manier om er mee om te gaan van jou lieve Margreet ,en is zeer bewonderens waardig en respectvol ,er is alleen maar diep liefde geweest en dat is zo mooi om te lezen en kunnen jullie er in liefde op terug kijken
dikke knuff terug hes
Heel, héél mooi!
En jouw liefde spettert door de woorden die je schrijft en zoals je die schrijft! En nee, je laat elkaar niet los als je naar het einde loopt. Sowieso als liefde zo diep zit, laat je elkaar nooit meer los.
Jouw woorden maken ook dat ík me rijk voel. Natuurlijk met mijn Ruud, omdat ik weet dat ook wij op een mooie manier 'elkaar' naar het einde zullen brengen. Wie wie het eerste zal doen... niemand die het weet...
Maar ook omdat ik zo mijn zo heel dierbare vriendin tot het laatst heb mogen 'begeleiden' naar haar einde. Pas in haar laatste seconde was ze alleen met haar echtgenoot, en dat vonden we allemaal passend en mooi. Zucht...
Lieve peter,
Kan alleen maar zeggen, wat hebben jullie het super gedaan voor haar, al haar wensen zijn vervuld. En wat een goed idee om iedereen zijn moment met haar te gunnen, dat kan zo helpen met het afscheid. Ook ik heb met mijn vader mooie momenten erbij gehaald, met foto's en het plakje cake waar hij zo dol op was. De tranen beginnen nu te komen en ik lees je blogs later verder...
lieve groet Hilde
Dat moment zelf, heb ik voor het eerst bij mijn moeder gedaan, die in 2016 overleden is.
Haar jongste broer was er na haar overlijden bij, en ik zag dat hij zoveel tegen zijn oudste zus wilde zeggen, en toen heb ik iedereen de kamer uitgestuurd, en op de gang, gezegd, iedereen die dat wil, krijgt even de tijd om zelf afscheid te nemen, en neem zolang als je wil.
Ja het was een heel intiem moment, toen we ze uitgekleed en gewassen hebben, en met lekkere Rituals creme (haar favoriete geur) ingesmeerd hebben.
Ze droeg tijdens ons trouwen in 1994, een zwarte trouwjurk afgezet met zwarte steentjes, en het was haar wens om in deze jurk, in haar kist te liggen, en een zwarte panty, raar dat juist die details je zo bijblijven.Het enige wat de Dela heeft gedaan, is haar op de brancard leggen (Amanda zei, daar wil je niet bij zijn, dat gaat lomp, ze spreekt uit ervaring)
We hebben ze allemaal nog een kus gegeven, en de zak dicht geritst, en toen ze had , aangegeven, thuis te willen sterven, heeft ze ook gevraagd, haar op de rit, naar het rouwcentrum te begeleiden
Het voelt heel bijzonder als je haar wens kunt eren, en ze meeneemt naar de laatste plaats, in haar leven.
En het gaat om de details, die voor jou betekenis hebben.
Ze wilde geen bloemen op haar kist, maar als het toch moest, dan alleen witte.
Dus er lag een boeket witte rozen op haar kist, en precies in het midden 1 roze/oranje roos, dat was mijn symbool, het was de kleur roos van haar bruidsboeket, alleen deze roos, heb ik op de kist gelegd, toen die de oven inging, symbolisch voor ons huwelijk