3- de stamceltransplantatie had niet geholpen

Februari 2022, stond weer alles op zijn kop, AML was weer in volle sterkte terug, en in principe was ze uitbehandeld, kon men alleen het proces zo lang mogelijk vertragen.
De kinderen gaven ons een weekje Edinburgh cadeau, en het Radboud heeft ze zoals ze het zegden, helemaal volgestopt met bloedproducten, om haar deze ene week te geven, maar ze mocht niet meer vliegen, dat zou ze niet overleven.
Amanda en Margreet met de boot naar Newcastle Upon Tyne, en vandaar met de trein naar Waverley Train Station in Edinburgh, Bob, de jongste zoon en ik, met het vliegtuig, en wij zouden een paar uur later arriveren, de oudste zoon, kon helaas niet mee.

Ze liep samen met Amanda het Station uit, zag Edinburgh Castle, en zei, ik ben weer thuis, begon te huilen, en zei, dit is de laatste keer dat ik Edinburgh zal zien.
We hebben al onze herinneringen met Bob gedeeld, het was zijn eerste bezoek, en hebben eindelijk de tocht over de Highlands gedaan, Loch Ness, en nog veel meer.
En zoals altijd als ik er was, stralend blauwe hemel en zon, alsof het zo moest zijn.
We hebben extra, en bewust genoten, en veel foto’s gemaakt.

Daarna zoveel mogelijk met de kinderen en kleinkinderen gedaan, en ze bewust herinneringen meegegeven voor later, met als hoogtepunt, De Efteling.
Omdat ze zich had opgegeven voor experimentele behandelingen kwam ze ook in aanmerking voor een Natural Killer Cell behandeling, een soort van stamcel transplantatie, maar dan met cellen gekweekt uit navelstrengbloed
Helaas, Oktober 2022 kregen we te horen dat het niet had geholpen, en ze in principe uitbehandeld was, ook nu weer hebben we, of beter gezegd Margreet, een keuze gemaakt, ze wilde de prognoses niet weten, want ik ben bang dat ik er dan naar ga leven.
Amanda en ik wisten het wel, maar het was meer een vermoedelijke indicatie.
De kerstdagen zijn we met zijn allen in een VIP bungalow in Winterberg geweest, jeugdsentiment, door Marry Poppins te kijken, iedereen heeft wel zo’n film, die synoniem is voor het kerstgevoel, en voor het eerst in lange tijd was ze weer blij en gelukkig, lieten we Kanker even achter ons, en gingen weer verder met leven, even de zorgen vergeten, en blij zijn met het moment, en de herinneringen die we onze kinderen en kleinkinderen meegaven, voor als ze er niet meer was.

Uit het verhaal komt naar voren, dat je keuzes kunt maken, dat mag je naar eigen wens en gevoel doen. Maar pak de momentjes van geluk, je hebt ze nodig.
En  soms is een klein moment, eigenlijk een heel groot feest, waar voor de rest van je leven herinneringen aan verbonden zullen zijn, niet denken, ik zou eigenlijk graag willen, maar doen voor dat je het verandert in had ik het maar gedaan.

En zo hebben we met zijn allen, het pad bewandeld, met veel kleine herinneringsvolle momenten.
En het is ook de tijd, om dingen uit te spreken, en te vragen, want als kind weet je niet veel van je ouders, behalve als ouders, maar hoe hun leven is geweest, waarom ze bepaalde keuzes gemaakt hebben, als dat besproken is, is het makkelijker, om dingen als afgemaakt te zien.

Margreet had het, van ons allen het zwaarste, haar leven liep ten einde.