2- en toen veranderde alles
Vlak voordat we op vakantie naar Kreta zouden gaan in mei 2019, ineens afschuwelijke pijn in haar rug gevolgd door een gedeeltelijke dwarslaesie, door een tumor die rond haar ruggengraat zat
We moesten gelijk in de auto stappen, het Radboud UMC was op de hoogte, en verwachtte ons al.
Ineens was de wereld weer veranderd, onzeker.
Het bleek dat de snelle reactie haar gered heeft, 2 dagen later en ze hadden niks meer kunnen doen.
Weer hebben we gekozen om het niet op internet op te gaan zoeken, en hebben we het vertrouwen in de handen van de artsen gelegd, het is belangrijk dat je voelt dat je op de goede plaats bent, en je geborgen voelt.
Chemo en bestraling hadden hun werk gedaan, en ze kon weer beginnen, met leren lopen.
En we waren ons bewust, dat het leven zomaar ineens kon veranderen, en zijn bewust dingen gaan doen.
Ik heb van het begin af aan gezegd, we zijn bezig met leven, niet met sterven, dat kon altijd nog.
Eigenlijk ging het, afgezien van de 3 maandelijkse Retuximab kuur, heel goed, en in 2020 zijn we weer gaan plannen voor de vakantie naar Kreta, maar het leven had andere plannen voor ons.
2021 was de kuur van 2 jaar bijna afgelopen, en ineens ging alles mis, en in Juni kregen we de diagnose Acute Myeloide Leukemie, agressief en geen kans op genezing, tenzij een stamceltransplantatie zou werken.
Veel chemo’s later kreeg ze die, en weer leek het geluk aan onze kant, iedere maand 5 dagen achter elkaar naar het ziekenhuis, en wekelijks 1 of 2 keer terug, de korte vakantie planden we tussendoor als ze zich goed voelde, van de chemo had ze niet zoveel last als ze verwacht had, samen in Coronatijd, dik ingepakt, op een bankje aan de Maas, met een kan koffie en wat lekkers, gewoon genieten van het moment dat we samen hadden, klein geluk, maar eigenlijk ook heel groot.
8 reacties
Oh god wat vreselijk voor jullie ,dat moet heel erg schrikken zijn geweest ,zoiets verwacht een mens toch niet ,gelukkig direct actie en een behandeling .
Wat bijzonder om niets op te zoeken en het in de handen van de arts te laten .
En weer een rot schok voor de kiezen en vind dan de veerkracht maar om weer een heel traject in te gaan ,dat is precies waar het om gaat kleine geluks momentjes pakken
grt hes
Eigenlijk hebben we het gewoon ondergaan, zoveel mogelijk geprobeerd ons leven door te leven, en te dealen met wat er op onze weg kwam, ons ook niet teveel van de cijfertjes aangetrokken, die gingen soms alle kanten op.
Geen struisvogelpolitiek, maar bewust doorgaan met leven, en de momentjes maken.
Het enige waar ik boos om ben geweest was mijn baas. toen de arts in Corona tijd zei dat we extra voorzichtig moesten zijn door de Retuximab behandeling, en dat ze eigenlijk geen immuunsysteem had, en ze niks konden doen als ze het kreeg, en ze het waarschijnlijk niet zou overleven, ik ben de ochtend daarop naar mijn baas gestapt, en voor de 2e keer gevraagd thuis te mogen werken en uitgelegd waarom (en ik weet dat het kan, wij zijn zelf de ICT afdeling, en ik ben 10 jaar senior systeembeheerder geweest), maar mijn baas beweerde dat het niet kon, hij nam wel maatregelen, maar een vergat hij, en die is hem door iedereen gemeld, en daardoor kwam ik iedere dag in contact met chauffeurs vooral uit Oost Europa, geen afstand, geen mondkapjes, ongeventileerde ruimte.
Mijn collega's hebben spontaan besloten voortaan mondkapjes te dragen.
En ja hoor Corona, terwijl we super voorzichtig zijn geweest. Ik was snel beter, maar toen belde Margreet op, ik ben ook positief.
ik ben ontploft, heb mijn baas verteld, ik ga weer naar huis, dit had voorkomen kunnen worden, ik ben er even klaar mee.
Ik ben direct gegaan want ik was woest, en dat is zacht uitgedrukt, en dan moet je geen gesprek aangaan.
Gelukkig heeft ze het zonder problemen doorstaan, en ik heb mijn baas later verduidelijkt dat ik vind dat het voorkomen had kunnen worden. Hij kwam alleen met smoesjes, onze producten worden voorlopig niet meer in China gefabriceerd, en nog meer irrelevante onzin.
Als kers op de taart kreeg ik een officiele waarschuwing voor werkweigering. De vakbond heeft hem duidelijk gemaakt wat de consequenties van zijn handelen zijn, en de waarschuwing ingetrokken diende te worden, en de afwijzing om thuis te werken onderbouwd moest worden.
Weer allemaal smoesjes, de waarschuwing werd niet ingetrokken, maar gewijzigd, ik was agressief geweest. Hij heeft nooit het lef gehad, het op papier te zetten. Het laatste wat je kunt gebruiken op zo'n moment is ook nog die zorgen.
Ik heb besloten, boven hem te staan, boven zijn gedrag, en hij is niet alleen slecht, heeft zeker ook heel goede kanten, uiteindelijk is het niet de oorzaak van Margreets overlijden geworden, en ik heb iets gedaan, wat alleen ik kan doen.
Ik heb hem vergeven
Tranen in mijn ogen!
Heb bewondering voor je! Voor jullie!
xxx Hebe
D'r komt een dag, dan geef ik je een knuffel.
Tot dan
Hoi Hester,
We hebben heel even op internet gekeken, ook na de 1e en 2e vorm van kanker.
Maar er staat enorm veel op, en helaas, de slechte ervaringen altijd bovenaan.
En eh, Nederlanders zijn zo dat als jij na een verkeersongeluk, in de kreukels op straat ligt, ze met zijn allen om je heen gaan staan, en verhalen beginnen te vertellen, dat ze ook iemand kennen die dat ook had meegemaakt, en die onder ijselijke pijnen, en een lange lijdensweg overleden is.
Daarnaast was Margreet als sinds 2013 ZZpér in de zorg, en ze heeft heel veel waak en slaapdiensten gedraaid, bij mensen thuis, en eigenlijk altijd waren dat kankerpatienten, die echt in het aller allerlaatste stadium zaten, ze heeft heel veel clienten tot aan hun dood begeleid, en was heel erg geliefd bij de clienten, door de manier waarop ze haar werk deed.
Dus eigenlijk had ze het proces al vaak genoeg meegemaakt, wat het volgens mij voor haar, dit keer nog moeilijker maakt. Als je weet wat je misschien te wachten staat.
Maar het Radboud UMC, is een van de ziekenhuizen, gespecialiseerd in deze vormen van kanker, de artsen zijn altijd open en eerlijk naar ons geweest, en we vertrouwden ze, en dat hebben ze nooit beschaamd, het tegendeel.
En dan geeft het lezen op internet, absoluut geen meerwaarde voor ons, toen ze uitbehandeld was, las ik bij toeval een artikel op www.web.de over een Duitse arts, ik heb via de mail contact met hem gezocht, en de situatie uitgelegd, en hoe de behandeling in zijn werk ging, en zijn antwoord was, Wat ze doen is absoluut goed, ik zou het niet beter kunnen, vertrouw ze.
En Margreet was ook voor haar diagnose al bezig met Reiki, en heeft er nog veel meer dingen bij gedaan, wel heb ik aan het begin gezegd, als je alleen maar voor het alternatieve circuit gaat, dan kan ik daar niet achter staan, het was voor mijn gevoel niet de juiste weg.
Maar zelf had ze ook vertrouwen in de artsen, en heeft ze in overleg een aantal alternatieve behandelingen ondergaan, maar de meeste daarvan kosten heel veel geld, werden nagenoeg niet vergoed, en brachten helemaal niks.
Telkens als ik op een nieuws site iets las, over een mogelijke kans, tipte ik haar daarover, maar wij zijn nooit op internet gaan spitten, alleen als het op onze weg kwam.
Doordat ik de computer van een Indiase Yogalerares nogal eens fixte, is dit een van de dingen die ik op haar pad bracht.
Via mijn werk, leerde ik een in Nederland woonachtige, Cheyenne Indiaanse kennen, dochter van de chief, en de medicijnvrouw, we zijn er een paar dagen later langsgegaan, maar ook die kon niet veel doen.
Dit was onze manier, en ondanks dat ik sommige dingen niet kon plaatsen, en er mijn twijfel bij had, heb ik altijd achter ze gestaan, en soms zelfs gepushed, zoals naar een Bio magnetiseur te gaan. na de laatste uitslag en het staken van de behandelingen, wilde ze daar nog naartoe, maar ze wist dat ik daar niet zo veel geloof aan hechtte, dus deed ze het niet, ik heb gelijk gezegd, hier is zijn nummer, en je gaat NU bellen. Je kunt iemand toch niet haar laatste strohalm ontnemen, en het gaat er niet om wat ik ervan vond, maar wat Margreet ervan vond, dat stond altijd voorop.
En 2 dagen later zat ze er, en hij maakte ze wijs, dat na de eerste behandeling, de ziekte door hem weg was genomen, de volgende afspraak was over 2 maanden, want hij zag dat ze er dan nog wel zou zijn.
Nou 2 weken later was ze er dus niet meer, en zag ik in haar mail de herinnering staan voor de afspraak, ik heb hem laten weten dat ze overleden was, en dat ik het hem kwalijk nam, dat hij haar had verteld, dat het weg was, en nog meer onzin.
Had ie nooit gezegd, enz enz enz. dus eigenlijk noemde hij haar een leugenaar. Woest was ik, maar ik heb besloten hem blij te laten zijn, met die €200, en zijn eigen geweten.
Het is niet zo dat ik alternatieve behandelingen afwijs, er zitten ook echt goede bij, dus niks ten nadele van deze mensen, die met hart en ziel hun werk doen, alleen deze laatste, had geen ethiek, alleen een prijskaartje, heeft ook nooit voorgesteld het geld terug te geven (het ging me niet om het geld) om zo nog iets van integriteit te laten zien.
Ik denk, maar weet niet, of het allemaal geholpen heeft, maar door Reiki, waren de nawerkingen van de chemo en bestralingen, veel sneller weg als mogelijk, ze heeft de artsen vaak verbaasd, het heeft haar in ieder geval geholpen, en dat is wat telt
..wat een vreselijk bericht en wat hebben jullie het goed opgepakt. Dat doet me denk aan mijn eigen ouders, op de motor, naar het bos, wat lekkers en wat te drinken mee...een picknick bank en genieten. Het hoeft ook allemaal niet zo groot.En wat fijn dat ze wat heeft gehad aan Reiki, je instelling en dit soort dingen kan zeker meehelpen.
Lieve groet hilde
Mooi he, dat genieten van de samen momentjes