Mineur....Majeur

  • Openbaar blog
  • donderdag 10 juli 2025
  • 235 x gelezen

We waren op pad vandaag, de motor van mevrouw Zweef moest voor onderhoud na de perikelen met Pinksteren. Bij Mr. Honda. Niet die uit Japan, evenmin van het soort van MrWilly hier op de site. Mr. Honda is DÉ man in motorminnend Nederland die alles weet van de Honda motorfiets. En die rekende even voor op een kladje wat het ging kosten. Nieuwe spanningsregelaar, 2 nieuwe banden, koppelingskabel, nieuwe ketting met tandwielen, choke nakijken, balhoofd stellen, even kijken naar het achterwiellager... Dat kost mevrouw Zweef absoluut niet de kop. En ze begonnen er meteen aan. En het gesprek kwam op de reis en op het gele tuffertje, waarvan het merk daar niet genoemd mag worden. Een klant adviseerde een motorzaak voor mij in de Amsterdamse Jordaan, maar google zei dat die permanent gesloten was. 

Google weet ook waar ik ben en ik was niet thuis en kwam met suggesties voor andere motorzaken waar ze gele tuffertjes kunnen repareren. Nota bene op 300 meter vanaf Motoport in Wormerveer. Paul de Wit met hele goede recensies op google. En aangezien we daar in de buurt waren, even langsgereden, kennis gemaakt, ja, hij had benzineslang op voorraad en bij de opmerking dat er 10W60 synthetisch in het motorblok was ingegooid, rolden zijn ogen. Meer bevestiging had ik niet nodig. En ja, hij nam ook nog klanten aan.

Het tuffertje stond op de planning voor vandaag bij die hele grote bmwzaak waar ze ook auto's doen van dat merk en mini's, voor de laatste werkzaamheden met als uitloop volgende week donderdag. En het was inmiddels half vier in de middag, dus als ze er iets aan hadden gedaan, dan moest dat zichtbaar zijn. Met lood in de sandalen, ik durfde eigenlijk niet. Maar mevrouw Zweef was kordater en dirigeerde mij er toch heen. Een snelle blik leerde dat er opnieuw niets was gedaan.

"Nee, het was er vandaag niet van gekomen, maar hij stond nu vast op de planning van 17 juli. Daar kwam niets meer tussen."

Zweef was geïnspireerd geraakt vandaag. Door Mr. Honda en door mevrouw Zweef. "Maak de rekening maar op, stop er maar mee, ik heb er geen vertrouwen in dat het nog goed komt." De receptionist probeerde het nog even, de magazijnman mompelde over onderdelen die speciaal waren besteld, maar Zweef was onvermurwbaar. "Onderdelen neem ik uiteraard af en je boft dat er nu ruimte in je planning is gekomen."

Het hoofd verdiende rust, mevrouw Zweef had al twee weken nauwelijks een Lynk&Co gezien, dus togen we daarheen voor verse indrukken en twee uitstekende cappuccino. En terwijl mevrouw Zweef zich laafde aan blauwe 01 auto's, belde Zweef met de andere gele tuffertjes motorzaak. Legde uit wat er moest gebeuren en dat de motor volgende week woensdag zou worden gebracht. "Ik heb vakantie tussen 23 juli en 4 augustus, dus dat moeten we voor de 23e dan even regelen. Breng hem maar, dat zal wel lukken."

Ik hoop en heb vertrouwen dat ik nu een Mr. BMW heb, net zoals mevrouw Zweef een Mr. Honda.

Reageren
Volgend blogbericht

8 reacties

Het sprookje van het Gele Tuffertje en de Dame met het Zilveren Haar

Er was eens een klein geel tuffertje. Ooit was hij de trots van de weg — een vrolijke knorrepot op drie cilinders, met een koppige neus en een blinkende achterzijde waarin de zon zich graag spiegelde. Samen met zijn meester en meesteres had hij verre oorden gezien, van glooiende bergpassen tot slingerende dijkwegen. Hij had gezwoegd in storm en gefluisterd over zomerse asfaltlinten, altijd trouw, altijd blij.

Maar zoals dat gaat met tuffertjes van zekere leeftijd, begon er op een dag iets te sputteren. Eerst was het de ademhaling — een hikje hier, een zucht daar. Daarna begon zijn hartslag te stokken, en zijn dromen werden dof. En toen… toen werd hij binnengebracht in de Grote Garage van de Zwarte Merken.

Daar stond hij. Alleen. Ongelukkig. Verweesd. Omringd door grote blitse wagens die hem smalend aankeken, alsof hij er niet bij hoorde. Zijn motorkap ging er niet meer van open, zijn benzineslang huilde zachtjes in de nacht. De beloofde zorg bleef uit. Elke dag werd er gefluisterd: "Morgen kijken we naar je, echt waar..." Maar morgen kwam nooit. Zijn banden werden koud. Zijn lak dof. Zijn hoop, broos.

Tot op een dag een man het gebouw betrad. Zijn naam was Zweef. Zijn pas aarzelde, zijn sandalen voelden loodzwaar, want zijn hart deed pijn bij het zien van zijn trouwe tuffertje — verwaarloosd, vergeten tussen de blitse bolides. Hij durfde eigenlijk niet. Maar naast hem stond Mevrouw Zweef, met haar zilveren haren, een fonkeling in de ogen, en een blik die geen tegenspraak duldde.

“Kom,” zei ze, “genoeg getreuzel. We gaan hem hier weghalen.”

En toen gebeurde het. Zweef rechtte zijn rug, haalde diep adem en sprak tot de wachters van de Zwarte Merken:
"Maak de rekening maar op. We stoppen ermee. Mijn tuffertje verdient beter."

En samen namen ze hem mee.

Ze brachten hem naar een man die wél luisterde. Paul heette hij. Zijn ogen rolden bij het horen van 10W60 synthetisch, en dat was precies wat Zweef wilde zien. Want een echte monteur oordeelt niet op merk of leeftijd, maar luistert naar het hart van een motor.

En dus werd het tuffertje — opgelucht, ontroerd, nog wat onwennig — liefdevol opgenomen in een kleine garage waar de geur van olie vermengd lag met oprechte aandacht. Daar werd hij bekeken, beluisterd, en beloofd: “We gaan je maken, kleintje. Je mag nog reizen.”

En nu ligt hij daar. Niet meer koud, niet meer vergeten, maar met een vers bestelde benzineslang en een monteur die hem bij naam begroet. Hij slaapt. Hij herstelt. Hij droomt van kronkelwegen, verre oorden, en de vertrouwde stemmen van Zweef en Mevrouw Zweef voorin.

De motor zwijgt nog. Maar in zijn tank borrelt het verlangen. En als alles goed gaat, dan staat hij straks weer buiten. Klaar voor vertrek. Klaar voor verhalen.

Want de weg is nog lang.
En de toekomst?
Die lacht hem tegemoet.

Einde.
(maar eigenlijk pas het begin)

Laatst bewerkt: 10/07/2025 - 20:48
Reageren