Losse eindjes

Ik zat niet goed in mijn vel de laatste dagen. Dat er geen spoedeisende hulp werd georganiseerd vanwege acute dikke benen bracht mij uit balans. Een balans die al wankel was en eigenlijk ongekend voor mij. Doortastend, berekenend in de goede zin des woords, stabiel en betrouwbaar. Al deze waarden kalfden af. Het lijf dat het laat afweten, korter wordende plankjes. Keuzes.

Mijn doorwaaimotorpak, daar pas ik niet meer in. Die gaat aan het begin van het volgende motorseizoen in de verkoop, evenals mijn Euroleathers leren motorpak. 

Ma. De snoek die ik kocht voor ik de diagnose kreeg en waarmee ik dacht tot mijn 85ste of langer te blijven rijden. Ze staat zielig in de garage. Het is geen auto voor mevrouw Zweef, ze durft en wil er niet mee rijden, hoe prachtig zij hem ook vindt. Hier en daar komen wat Franse plaatwerk probleempjes omhoog, letterlijk. Niet dramatisch, maar eigenlijk moet ik er iets mee. En ik heb niet de energie om dat aan te pakken. Geen puf meer. Volgende week gaan we op reis, als we terugkomen is het geen weer meer voor Franse freules en overwintert ze weer. En wat kan ik volgend jaar nog, als ze weer ontwaakt?

De rekening van die grote bmw garage in Alkmaar was gekomen. Voor de overbodige onderdelen, voor de onderdelen die verkeerd besteld waren, voor de accu die ze verkloot hebben:

 "Ja, maar die kabels zijn voor u besteld, die kunnen we niet terugnemen. Ze zijn besteld op kenteken."

Maar die motor is juist bij jullie neergezet, zodat jullie konden zien wat er besteld moest worden. Die motor is niet meer zoals die in 1979 van de band rolde. En toen de discussie over de accu. De accu zou oud zijn (nee, oktober 2023), gezeik, gezanik, ik kan er niet meer tegen. De mannen achter de balie misten een boezem. Geen enkele mogelijkheid om een hand in eigen boezem te steken. Ze kwamen niet verder dan dat dit een clusterfuck project was geworden en dat dingen niet goed waren opgepakt. De kabels hoefde ik niet te betalen en ik kreeg wat korting op de accu. Van de andere kant, stond er een korting van 10 procent op de totale rekening en hebben ze geen kosten gerekend voor transport van de motor naar Paul de Wit. We hebben het bedrag afgerond en elkaar een hand gegeven. En nee, er komt geen tweede kans voor hen, zoals hij nog wel vroeg, als de gelegenheid zich zou voordoen.

Lul-ijzer. Mevrouw Zweef wilde nooit communicatie op de motor. Ze had geen enkele behoefte om mijn filosofische gedachten tot zich te nemen, mochten die zich aan mijn geest ontspruiten. Ik was daar neutraal in, hoewel ik weleens wenste dat ik wist waarom ze in ene uit mijn spiegel verdween. En als ik dan na ampele minuten wachten met moeite de motor had gekeerd om haar te gaan zoeken, dan kwam ze rustig mij tegemoet, waarop ik opnieuw de motor moest keren. Straks gaan we op pad, en keren met een aanhanger achter je motorkont is totaal andere koek. En er zullen gerust momenten zijn dat mevrouw Zweef legitieme redenen heeft om zich uit mijn spiegel te laten verdwijnen. En om te voorkomen dat ik capriolen moet gaan uithalen om op kleine bochtige weggetjes de combinatie moet gaan keren, ben ik overstag gegaan. Een setje motorcommunicatie is besteld. Ontwikkeld door Sena specifiek voor onze HJC helmen, die daardoor hiervoor zijn voorbereid. En ze worden voor niks in onze helmen ingebouwd en ook meteen met elkaar gekoppeld. En er zit een knop op waarmee hij uit kan. Eindelijk iets wat goed gaat.

Bergman begreep de noodzaak van onze reis. Herinneringen maken. Voornamelijk voor mevrouw Zweef. Ik vrees dat ik minder lang plezier van de herinnering kan hebben. Herinneringen ophalen zes jaar na onze reis naar Ierland, zoals we nu doen, ik vrees dat die tijd niet is gegund. Het wordt een dik boek. Ik houd een verslag bij op Polarsteps en die biedt aan om een boek samen te stellen aan het einde van de reis. Maximaal 400 pagina's kunnen er in het boek, maar gelukkig bestaat de optie van splitsen. Een lieve vriendin die ook haar reizen zo bij houdt drukte mij op het hart om het bij 1 verslag per dag te houden, want ze werd gek van al die geluidjes op haar telefoon als Zweef weer wat had gepost. Gaat niet gebeuren, lieve M., je kunt je pringeltjes op je telefoon uitzetten, of de telefoon op vliegtuigstand. Bergman vond het maar niks, die oxycodon op de motor en hij schreef een heel arsenaal uit aan pijnstillers. Bovendien, oxycodon en rijden, was je dan nog wel verzekerd?

Een week lang heb ik het medicijnslikregime van Bergman gevolgd. En gisteren ben ik naar die motorzaak gereden waar ik nooit meer hoop te komen. En na een kwartier rijden voel ik de pijn opkomen. Binnenkant rechterbeen, de plek waar de eerste uitzaaiingen in de botten zich manifesteerden. Dat bot heeft een naam waarvoor mevrouw Zweef zich schaamt, dus ik heb beloofd dat bot niet meer bij naam te noemen in gezelschap. Chatgpt gevraagd hoeveel microgram oxycodon er zich in mijn bloed zou bevinden, als ik één oxycodon 5 mg retard zou nemen, aan het begin van de dag. En die zei dat er bij mijn lengte en gewicht een kortstondig piek zou zijn van 12 microgram, ruim onder de grens van 20 microgram per liter bloed, welke de overheid heeft vastgesteld voor de grens van wel of niet zich onder invloed van verdovende middelen deelnemen aan het verkeer. En ik denk dat ik het gewoon red op 1 pilletje per dag. Misschien dat ik over een maand naar 2 moet, maar dan nog zit ik ruim onder de grenswaarde. Ook de verzekering zag er geen probleem in dat ik oxycodon gebruikte, mits ik mij hield aan de voorschriften op de bijsluiter. Ze zou ons gesprek in het dossier zetten, voor als, God verhoede het, er iets zou gebeuren. Vorig jaar heb ik tijdens de pijnmedicatie ook geen last van bijwerkingen, zoals sufheid gehad, dus met 1 pilletje in plaats van 2,  verwacht ik die nu ook niet. Scheelt in ieder geval een halve kuub aan ruimte in de aanhanger 😂.

Mevrouw Zweef bood aan om drie haren die zich momenteel uitbundig op mijn hoofd aan het woekeren zijn als een grijze versie van de haagwinde, een kopje kleiner te maken. Met wortel en tak uitroeien, zoals te doen gebruikelijk bij de haagwinde heb ik haar ten strengste verboden. Ook niet stiekem in mijn slaap. Mevrouw Zweef heeft een scherpe blik, scherper dan die van mij, maar wel selectief. Één oog doet grotendeels voor spek en bonen mee, waardoor diepte en kijkrichting beperkt zijn. En hoewel ze haar uiterste best zal doen, vertrouw ik mijn haar slechts toe aan kapper Koen. Volgende week heeft mevrouw Zweef nog een afspraak bij Koen. Ik ga mee en ik ga vragen of hij drie haren bij haar laat staan en daarvoor in de plaats die van mij knipt.

Ik moet netjes geknipt op reis, toch?