Nog één keer.....
.....wiegde Ma mij in haar schoot. Liet mij zweven, omarmde mij met haar charme. Ik was misselijk. Niet vanwege het schommelen, maar omdat dit opnieuw een afscheid was, zoals het leven steeds meer een afscheid geeft. Afscheid bij leven. Niet omdat het mijn keuze is, maar omdat het leven mij die keuzes oplegt.
Natuurlijk kan ik mijn kop in het zand steken en mijn lief opzadelen met de dingen die ik achterlaat. Hoef ik geen afscheid te nemen, maar zadel ik haar op met extra verdriet. Verdriet om mij, maar ook verdriet om de dingen die zij moet wegdoen, de dingen die mij plezier brachten.
Johan, mijn favoriete garagist zal er vast iemand voor vinden. Nu, straks, over drie maanden, over een jaar, over.....
Ik koester de herinnering, hoe zij mij droeg, wiegde, liet zweven over 's heren wegen.
21 reacties
Zo'n prachtige auto, zo jammer ook, daar gaat weer een stukje van jezelf...
Ik hoop dat een andere Citrofiel er nog jaren van kan genieten!
Mijn hart bloedt Timo, en dat meen ik 😢
Afscheid van een vriendin, een icoon. Ze komt vast bij een volgende liefhebbende verzorger. Geeft een beetje troost, maar neemt de bitterheid van de onderliggende reden van afscheid niet weg.
Sterkte
Iemand zal er heel blij mee zijn, maar het geeft toch een triest gevoel.
Maar denk aan al die keren dat ze je het plezier gaf, in iets heel bijzonders te rijden, dat neemt niemand je af.
It's a work of art, en als ik het goed heb, bestaat de DS nu 70 jaar, prachtige auto
Knuffel ze maar even
Liefs Peter
Ik lees dit met een brok in mn keel lieve zweef ,de zweefmobiel vertegenwoordigd jou een stuk van jou 😢
Zelf rij ik een doodgewone Citroën maar dat autootje zit zo lekker en rijdt zo vlot dat ik hem koester. Mijn James is altijd betrouwbaar! Hoe droef dat je Ma noodgedwongen moet wegdoen en wat een moed dat je het doet. Want inderdaad, houden zou emotioneel gemakkelijker zijn. Zoveel liefde voor mevrouw Zweef, want eigenlijk doe je dit voor haar... Je vertelt het zacht maar ow, wat moet je hart gekraakt hebben...
😢
Aan die auto zullen wel veel herinneringen vasthangen. Ziet er nog een hele mooie wagen uit, goed gesoigneerd zeggen wij hier.
Zweef hier een troost voor je mag hem voor niks hebben, leuk om eens door te lezen.Hoef hem niet terug ,als je hem uit hebt zet je hem in je kast ,of geeft hem door aan een andere liefhebber. Stuur hem op,zet even je adres in een privé bericht, en hij komt er aan
Het waarom doet enorm zeer. Hopelijk word er een ander heel blij mee. Schrale troost. 😘
❤️
Ik heb dat mijn vader ook zien doen, rigoreus afscheid nemen van projecten. Hij was een enthousiaste scheepsmodelbouwer en zat ruim in materialen en tekeningen en gereedschappen en ideeën. Het was weemoedig, maar ik denk dat hij het belangrijk vond om de controle te houden en om dit voor mijn moeder te doen.
Binnenkort ' s Heren wegen weer op met 1 zorg minder.
Liefs, Niene
Je zou m misschien kunnen afmelden en toch nog even houden? Ik vind dat lastig.
Ben zelf een beetje een hoarder qua muziekinstrumenten. Een jaar voor mijn diagnose had ik een bescheiden bedrag geerfd. Daar heb ik een aantal instrumenten van gekocht waarvan ik mijn hele leven al droomde.
Vrij snel daarna kwam mijn ellende. Ik speel daardoor momenteel minder, maar heb toch geen spijt ervan… Verkopen kan altijd nog. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat je dit soort knopen wilt doorhakken!
Denk dat Ma zo verkocht is trouwens. Haha wat klinkt dat raar!!
Afmelden hoeft niet, deze oldtimer is belastingvrij. Verzekerd moet wel. Er kwamen hier en daar ouderdomswratjes en daar moet je iets mee. Schuren, plamuren, spuiten. In goede gezondheid had ik dat erbij kunnen hebben, nu niet meer. En als je weet dat er een keuze gemaakt moet worden, is het niet dit jaar, dan volgend jaar of het jaar erop. Maar die keuze komt. Eerder dan mij lief is. Ik heb de langste tijd van mijn ziek zijn gehad, als ik de huidige stand der wetenschap beschouw.
De meeste prostaatkanker patiënten zitten binnen de 6 maanden na de docetaxelchemo aan een volgende behandeling. Meestal Cabazitaxel en dan lutetium en dan is het op. Ik weet wat docetaxel chemo mij aan kwaliteit heeft gekost en ik twijfel of ik een volgende chemo wil. Zoals ik er nu in sta, zie ik daarvan af.
Zoals Clemence schreef, uit liefde voor mevrouw Zweef maak ik nu de keuze.
.
Kan me voorstellen dat het een lastige beslissing is. Aan de andere kant je hebt hem nog niet zo lang en het is maar een auto. Nu je aandacht op zo lang mogelijk overleven heeft prioriteit.
Nou....zo lang mogelijk is wat anders dan kwaliteit. In vergelijking met niets doen geeft cabazitaxel je 2 maanden extra. Maar tegen welke bijwerkingen? En Lutetium, daar mag je 4 maanden voor langer rondlopen. Kan meer, kan minder. Dus wat geeft nog een extra chemo nog voor kwaliteit? Zodat je zieker aan lutetium begint?
Als ik dit lees begrijp ik je toertocht op de motor, het lijkt de laatste kans te zijn. Ik hoop oprecht dat je er van kunt genieten. Het is een rare gedachte dat we nog maar een beperkte tijd hebben in dit leven. Hoewel ik zo ongeveer de oudste ben in deze praatgroep heb ik ongelooflijk veel geluk gehad met mijn PKanker. Toevallig vroeg ontdekt, gleason 4+3, geluk gehad met artsen en behandelingen, van mijzelf optimist misschien soms zelfs "te". Nu nog de hormoonbehandeling en begin me inderdaad af te vragen of ik de zware behandelingen (chemo enz.) moet ondergaan als het zover is. Kwaliteit van leven is te belangrijk. Bij de ziekte van mijn vrouw heb ik het van dichtbij meegemaakt. Ze had een prognose van een half jaar, 3 chemo's gepland. Ze was er doodziek van en had niets geholpen. Na 3 maanden overleden. Zelf ga ik er vanuit (hoop ik) op een goede morgen niet meer wakker te worden. We zullen zien.
De meeste tijdswinst geven de hormoonkuren. De meerwaarde in tijd van de chemo's als derdelijns is beperkt. Het is hopen dat je net in de gunstige bovenkant van de groep valt en dat de bijwerkingen meevallen.
Als ik jouw leeftijd had, dan zou ik denk ik afzien van chemo na de hormoontherapie.
Mooie kar Zweef. In mijn hart zou ik nog wel zo iets willen hebben, maar als ik "probeer" rationeel na te denken, moet ik zeggen niet doen Wim. En toch???