Dus ja, zo dus....

Half oktober zaten we in het appartement van de mevrouw met het zere voetje en toen hadden we wat problemen met het slot van de voordeur. De mevrouw zelf ook, er was al twee keer iemand van de woningbouw voor geweest. Een snelle blik van Zweef maakte duidelijk wat de oorzaak was, maar hij had niet het juiste gereedschap om dat meteen op te lossen. En om nou in Arnhem gereedschap te kopen, terwijl dat allemaal voor de grijp lag thuis, dat ging Zweef net even te ver. Een vijl dan, daar kon hij het in ieder geval wat mee oplossen. Nog niet definitief, maar dat kwam wel een volgende keer. En toen viel de mevrouw ter aarde op een hoge berg op Kreta en toen deed haar voetje zeer. Nou ja, de rest had ik al een keer verteld. Inmiddels is de mevrouw met het zere voetje, waarvan het voetje niet meer zo zeer doet weer thuis en vond ik het voor mij noodzakelijk om in ieder geval te zorgen dat de mevrouw met het minder zere voetje geen schop tegen de deur meer zou moeten geven om de sleutel omgedraaid te krijgen. Dat leek mij voor de algehele heling beter. En daarom had ik een ritje naar Arnhem gepland, met een koffer gereedschap. En dan kon ik ook nog even langs Fram, want die had een rondje Ikea voor mij gedaan.

Het was heel gezellig bij Fram, haar man is soortgenoot van mij, ook prostaatkanker, maar hij beleeft dat op zijn eigen manier. Ik merkte dat ik na een uurtje of twee moe begon te worden en was blij dat mevrouw Zweef de rit naar Arnhem kon voortzetten. Even een tukje, ingerold in trui en jas met capuchon. Even voor Arnhem het stuur weer overgenomen; mevrouw Zweef houdt niet van stadsturen.

In Arnhem aangekomen eerst wat drinken voordat ik mij op de sluitkom van de deur stortte. Met het juiste gereedschap was demontage eenvoudig, maar aanpassen minder. Ik verviel toch weer op het handwerk met de vijl, maar de onderdelen waren wel beter hanteerbaar. Twintig minuten intensief werken en het was klaar. Ook met mij, moest eerst een half uurtje naar bed. Maar dat had mij wel weer verfrist en naar huis rijden na het eten was geen probleem.

Maar vandaag was het helemaal pet. Geen gang in te krijgen. Geen gang? Hillegaar niks. Lummelen, rusten, slapen omdat ik bedat omviel en nu even bloggen. Ik denk dat ik straks na het eten maar weer plat ga.

Mag ik dus niet meer doen, twee dingen plannen op een dag.