22: "Ik voel me zó verdomd alleen.........!!!"

Tjonge jonge, over het algemeen gaat het hartstikke goed. Controles zijn goed, moet deze week weer bloed laten prikken. Ik hoop op goede berichten natuurlijk. De spuiten Lucrin vallen me toch een beetje tegen. Ik heb meer hoofdpijn en ook veel vaker last van mijn rug sinds ik die spuiten krijg. Ik ga vragen wat het misschien scheelt als ik toch mijn eierstokken zou laten verwijderen.  Afgezien van wat kleine ongemakken, gaat het best wel prima.

Waarom voel ik me af en toe dan zo ontzettend alleen.  Ik kan me ineens zo down en depressief voelen.  Mijn hoofd zit zo vol en ik kan er niks mee. Ik merk dat mijn man, maar ook andere mensen om me heen, dan toch weinig begrip hebben voor mijn plotselinge gedragsverandering.  Daardoor voel ik me dan nóg zieliger.  Als ik dan zo nietsnutterig op de bank hang, met een magazine en een kop thee, televisie aan of  n stom spelletje op de telefoon...….dan denk ik bij mezelf : "Verdorie, kom op !!  Pak jezelf bij elkaar, geef jezelf een schop onder je kont. Er is van alles toe doen in en om het huis. Doe iets nuttigs !!!!"

Eerlijk gezegd,  ik dénk dat dat de gedachten zijn van bijvoorbeeld mijn man.  Als hij me zo ziet zitten, zal hij toch op z'n minst denken : 'daar zit ze weer.'  Als ik dat hardop aan m vraag zegt hij dat dat absoluut niet het geval is. Maar op zijn gezicht meen ik iets anders te lezen.  Van mezelf mag ik best een beetje lamlendig zijn, af en toe.  In mijn hoofd weet ik wel dat dat best geoorloofd is. Waarom heb ik er dan toch zo'n moeite mee. Waarom meen ik dan bij anderen te bespeuren dat ze me misschien wel lui of een zeurderd vinden?  Ik ga überhaupt meer twijfelen aan van alles en nog wat, dus nu ook aan het feit of ik het allemaal wel scherp zie. Of laat mijn intuitie me nu toch ook in de steek?

Met mijn geheugen en algehele verstand is het de laatste tijd triest gesteld. Dat maakt dat ik zolangzamerhand aan heel veel dingen ga twijfelen. Ik wordt onzeker.  Nu was dat voordat ik ziek werd al een beetje begonnen, die onzekerheid. Maar dat ging dan vooral over mijn ouder worden, over mijn uiterlijk, over het feit dat ik zelf vindt dat ik er niet echt mooier en aantrekkelijker op wordt.  Het moeten missen van een borst, heeft daar natuurlijk niet echt postitief aan bijgedragen.  Nu wordt ik ook nog vergeetachtig, labiel, saggerijnig en lui...…..  Nou, dan is het plaatje wel compleet geloof ik.

Enfin,...…..zo voel ik me vandaag. Ik weet dat ik morgen waarschijnlijk op sta met een totaal ander gevoel. De meeste dagen kan ik (bijna) de hele wereld aan. Dus voor nu zwelg ik weer even in zelfmedelijden, zit ik de dag uit op de bank (en achter de computer) en hoop ik dat ik, na een (zeldzame) goede nachtrust, morgen weer mezelf ben.

( Whoever that may be.:-))