23 Hoe het nu verder gaat

Ik heb al echt een hele tijd geen blog meer geschreven, hoog tijd om jullie (en mezelf)  op de hoogte te stellen van hoe het nu met me gaat.

Ik kreeg al geruime tijd een 3 maandelijkse injectie Lucrin, omdat het oestrogeen niveau in mijn bloed nog steeds te hoog was. De verwachting was dat, met het toedienen van de Lucrin, mijn oestrogeen level zou dalen naar  'onmeetbaar laag', dat betekent feitelijk dat het onder de 35 zou moeten komen. Maar telkens als mijn bloed werd geprikt, zat mijn oestrogeen rond de 200.  Omdat ik ook echt meer last had van stramme gewrichten en hoofdpijn, werd besloten, samen met mijn oncoloog en gynaecoloog, om mijn eierstokken te verwijderen. 

In september van 2020 werd dat dus gedaan, temidden van alle coronaperikelen werden, tijdens een dagopname, mijn eierstokken verwijderd. Dat ging hardstikke goed, de eierstokken waren goed gekrompen door de Lucrin en na onderzoek bleken er geen bijzonderheden. So far so good......  drie maanden later werd opnieuw mijn bloed geprikt. Tot onze grote verbazing, zowel van mezelf als van de gynaecoloog en oncoloog, is mijn oestrogeen nog steeds 180.  Het verwijderen van de eierstokken  beoogde dus helaas niet het door ons allen gewenste resultaat......... BUMMER......

Enfin, dit is waarschijnlijk iets wat bij mij hoort. Ik vindt het best een beetje eng, dat ik hormoongevoelige kanker had en dat nu dus nog steeds een significante hoeveelheid van die hormonen door mijn lijf worden aangemaakt.  Volgens de oncoloog is het niet alarmerend, maar waar we het eerder al hadden over switchen van Tamoxifen naar een andere hormoonremmer, wil ze nu toch dat ik (in totaal) 10 jaar  de Tamoxifen blijf gebruiken. It is what it is..........

Dan het volgende euvel...... Mijn borstreconstructie.                                                                                   De twijfel is nog steeds groot. De harde, lelijke plek in mijn rechterborst, onstaan door gelekte chemo naast de port-a-cat, speelt af en toe op. Dan begint hij te jeuken, wordt hij een beetje dik en heel gevoelig. De oncoloog laat er eens extra naar kijken door middel van een echografie. Onder de plek zijn in mijn borst kalkspatjes te zien en in principe zou dat wijzen op verdachte activiteit, maar in mijn geval gaan we ervan uit dat het komt door de chemolekkage. We spreken af dat we het over drie maanden nog eens laten bekijken.

In Hoogeveen wordt, bij de eerstvolgende controle een MRI gemaakt, een mamografie en vervolgens ook nog een echografie van mijn rechterborst. Alles ziet er goed uit, de kalkspatjes onder de chemoplek zijn nagenoeg gelijkgebleven aan drie maanden geleden. Toch wil de arts liever dat de plastisch chirurg er naar kijkt om de chemoplek te laten verwijderen. Het feit dat het af en toe opspeelt zou kunnen betekenen dat de plek nog ' in beweging' is en dus onverhoopt zou kunnen uitgroeien tot iets kwaadaardigs. Bij de plastisch chirurg bespreken we de mogelijkheden. Als er dan toch geopereerd gaat worden, wil ik wel graag dat mijn borst verkleind wordt. Van een cup D zou ik wel graag naar een kleine C willen. Dan is het verschil minder groot en dan zou ik wel een plakprothese willen proberen aan de linkerkant.  Ik denk dat ik dan voorlopig wel uit de voeten kan.  Die reconstructie d.m.v. een  diepflap operatie gaat me eigenlijk steeds meer tegenstaan. Die schuif ik voorlopig héél ver voor me uit......

En nu is het bijna zover,  ineens werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ik de volgende week al geopereerd kan worden.  Aanstaande woensdag (9juni) is het zover. Ik heb de knoop doorgehakt, dit is wat ik  wil en het moet dan nu ook maar gebeuren. Maar het voelt zo dubbel.  Het is natuurlijk toch niet geheel vrijwillig, liever had ik dit allemaal niet hoeven beslissen. Maar het is wat het is,...... Ik zie er best een beetje tegenop, maar we gaan ervoor. Vol goede moed.....  

Fingers Crossed.......