18: Even mijn hart luchten....

Ik prijs mezelf gelukkig, dat ik überhaupt ouder wordt, maar vooral over het feit dat het verstand (meestal) komt met de jaren.
Waar ik eerder slecht nieuws vernam over andere mensen, kon ik dat natuurlijk verschrikkelijk vinden, maar dat ik er ook maar één seconde van wakker zou liggen..... Nee, doorgaans ging mijn leventje gewoon weer door. Zieke mensen stuur je nog ns een berichtje of n kaartje, misschien zelfs n bloemetje, maar dat was het dan ook wel. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik soms zelfs wel eens twijfelde, "was zijn moeder nou onlangs overleden?"  "Had zij die operatie nou al gehad?"...... Dat soort vragen...... Ik schaam me met terugwerkende kracht.
Nu ben ik ook in de gelukkige omstandigheid, dat mij in mijn leven nog verrekte weinig tegenspoed is overkomen. Ik had een redelijk onbezorgde jeugd, mn ouders leven nog, buitensporige dingen als ziekte, scheiding, sterfgevallen passeerden wel de revue, maar niet dat daar nou je leven van op zn kop stond. Of..... Was ik gewoon te druk met mezelf, met mijn eigen leven, is het egoïsme dat hier een grote rol in speelt? 
Na de geboorte van mijn kinderen, concludeerde ik reeds dat ik wel overdreven empatisch kon reageren op bepaalde situaties.  Ik huilde af en toe al bij 'Goede Tijden' of een sneue reclame. (tot grote hilariteit bij mijn kinderen .)
Ik dacht mee te kunnen voelen met ouders van zieke, vermiste of omgekomen kindjes. De kwetsbaarheid die je als ouders hebt, dóór je kinderen, is angstaanjagend!
Sinds ik zelf het predikaat 'borstkankerpatient' kreeg, heb ik het gevoel dat mijn empathisch vermogen de pan uit rijst. Ik zal nooit meer nieuws over een vage bekende die zo ziek is, met een schouderophaal afdoen.  Ik weet wat het is,.... Gevalletje "Been there, done that!" zal ik maar zeggen. Nu hoor ik van  leeftijdsgenoten van onze jongens, twee vrienden uit dezelfde vriendengroep van onze middelste. Ze zitten in de gevangenis in Hongarije. Ik zie zijn ouders nog zo binnenkomen bij onze eerste zwangerschapsgym-les.
Ik heb een gigantische antipathie tegen drugs, in welke vorm dan ook. Ik denk te weten dat mijn kinderen er tot nu toe, ook verre van blijven. Ik moet toegeven dat ik voorheen ook snel een mening/oordeel klaar had over drugsdealers. Opsluiten en de sleutel weggooien. Maar nu het dichtbij komt, voel ik bijna de paniek van de vaders en moeders. Broers en zussen die  wellicht  nooit meer met hun broer kunnen stoeien, hen kunnen tergen tot op het bot, zoals broers en zussen dat kunnen.
Jongens die afscheid namen thuis, om een weekje feest te vieren. De spanning vast en zeker in hun lijf over de handel die ze in Hongarije zouden verkopen. Het vertrouwen dat het hen wel zou lukken. Hoe stom! Bijna té onnozel,.....
Mensen op social media slachten de jongens bijkans af. Op tv zie en hoor ik presentatoren een beetje lacherig commentaar leveren. Mijn hart is bij de ouders, hoe kwetsend zijn de opmerkingen.  Dat hun kind een slechte opvoeding heeft gehad, dat dit heus niet de eerste keer was, dat hij vast ook in zijn sport drugs gebruikt,..... Stuk voor stuk stuitend,..... Ik wordt er verdrietig van. Waarom zijn mensen zó bikkelhard, waarom moeten al die vreselijke aantijgingen en verwensingen openbaar op social media?  Denk er het jouwe van, maar houd dan gewoon je mond.
Als echt noodlot jou treft,......

Empathie komt met de jaren, of met de ervaringen...???