10: Het valt me (meestal) wel mee.
De wekelijkse chemo-kuren vallen 'goed'. Ik heb weinig bijwerkingen, tenminste, dat vindt ik zelf. Als ik ze ga opsommen, zijn het er wel een aantal, maar ik vind het eigenlijk allemaal niet zo heel erg. Ik had me iets véél ergers voorgesteld, voordat ik hieraan begon. Het vervelendste is eigenlijk mijn pijnlijke nagels. Geen neuropathie, maar echt verkleurde, gele nagels, het 'leven' onder mijn nagels wijkt steeds verder naar beneden. De nagelbedden zijn opgezet en daardoor doet bijna alles wat ik met mn vingers doe, pijn. Voor mijn werk, maar ook thuis, is dat heel vervelend. Verder heb ik spierpijn, wondjes in mn mond, maar met een drankje van de huisarts gaat dat gelukkig snel weer over. Af en toe een spontane bloedneus, af en toe opgezette enkels, ongemakken die wel vervelend zijn, maar niet onoverkomelijk.
Op 13 september heb ik de laatste chemo. Nu even een paar weken rust, bijkomen van alle beslommeringen en opmaken voor de bestraling. Op de één of andere manier voel ik me onrustig in deze weken, angstiger ook. Je leeft niet meer van de ene afspraak naar de ander, dus extra tijd om na te denken en dus ook extra tijd om je zorgen te maken. Het gevoel alsof de kanker weer gaat groeien op het moment dat we even niets doen. Met mijn verstand weet ik natuurlijk wel dat dat niet het geval is, zowieso was de PET-scan voor aanvang van de chemo, schoon. Dus er is eigenlijk geen enkele reden tot paniek. Tóch bekruipt me af en toe dat paniekerige gevoel, gelukkig is het meestal maar even, pak ik mn werk of mn huishouden aan om mijn gedachten even te verzetten.
Op 15 oktober hebben we een gesprek bij de radioloog in Groningen. Ze vertelt dat ze me 22 keer willen gaan bestralen. Dat is veel, zegt ze, meestal zijn het 15 bestralingen. Bij mij is echter, in het weggenomen borstweefsel, gezien dat er aangetaste lymfeklieren zaten, die niet voldoende zijn weggesneden. Ik sla in eerste instantie geen acht op deze mededeling, tenminste, ze brengt het zo terloops, alsof het er niet zoveel toe doet. Maar als we naar huis rijden uit Hugo zijn zorg daarover. Betekent dat dat er nog aangetast weefsel is achtergebleven ?? De volgende dag hebben we een gesprek in Emmen, daar gaan de bestralingen plaatsvinden. Daar kunnen we vragen hoe dat nou precies zit met dat achtergebleven weefsel. Gelukkig weet deze radioloog uit te leggen dat de marge waarmee men het besmette weefsel wil wegsnijden, van één lymfeklier een beetje aan de zuinige kant is geweest. Het achtergebleven weefsel is dus niet persé besmet, maar liever hadden ze het wat ruimer weggenomen. Op deze specifieke plek wordt ik daarom een aantal keren extra bestraald.
Ook het bestralings-traject valt hardstikke mee. Natuurlijk is het even aanpassen, 5 dagen in de week naar Emmen op en neer, maar ik heb verschillende taxi's geregeld. Mijn zus, mijn moeder, vriendinnen en man, om beurten rijden ze met me mee. De ene keer plakken we er een gezellige lunch aan vast, of een kopje koffie,even winkelen, elke dag iemand anders om even weer mee bij te kletsen, ik zie het allemaal niet zo zwaar. Af en toe heb ik een gesprekje met de radioloog, alles gaat goed. Mijn huid verandert niet van de bestraling, ik zie wel dat mijn okselhaar, dat alweer wat begint te groeien, aan de linkerkant, de bestralingskant, weer uitvalt. Ik denk dat ik in die oksel permanent onthaard ben, misschien duw ik mn benen er ook wel even onder. (LOL)