13: "Goed, het gaat goed met me."

Vrijwel altijd mijn antwoord, als iemand vraagt hoe het met me gaat.  Enkel een aantal mensen die dichtbij me staan, reageren dan  af en toe : "Niet waar, ik zie het aan je." Daarop volgt meestal een extra dikke knuffel en dáárop volgen meestal mijn tranen.  Eerlijk is eerlijk, het gaat eigenlijk hardstikke goed met me, als je bedenkt dat ik al voor me zag hoe ik , op handen en voeten, om de toiletpot zou hangen. Hardstikke ziek en beroerd en zwak van de chemo-kuren.  Deze 12 kuren zijn veel beter te verdragen dan de eerste vier. Ik knap weer wat op van het honds-moe zijn na die eerste kuren. Ik was totáál futloos, nul energie. Je hebt geen idee wat dat met je doet, als je het niet hebt meegemaakt.  Nu voel ik me een stuk beter, ik eet normaal, doe leuke dingen, werk af en toe een paar uurtjes, ga eens een keertje uit, ...... het leven lijkt bijna 'normaal'.

Ik ben er allang achter dat, als mensen vragen hoe het gaat, ik de neiging heb een beetje laconiek en nonchalant te reageren. Er zijn wel wat dingetjes waar ik last van heb, bloedneus, opvliegers, spierpijn, blaartjes in de mond, ....... kleine ongemakken, die naar mijn mening bijna te verwaarlozen zijn. Dus die benoem ik niet telkens, waarom zou ik. Als ik luchtig over mijn ziekte praat, durven mensen ook sneller contact te maken.  Je hoort wel eens dat je je echte vrienden leert kennen in tijden van ellende en rampspoed. Nou, ik ben er van overtuigd, dat dat heel erg ligt aan hoe je er zelf mee omgaat. Bij ons haakte niemand af, sterker nog, ik heb er een aantal hele leuke contacten bij gekregen. Mensen die ineens op de stoep stonden, facebook-vrienden die regelmatig even een berichtje sturen, mensen waar je het helemaal niet van verwacht.  Ik geniet daarvan.

Neemt niet weg dat ook ik mijn portie tranen wel heb gelaten hoor. De onzekerheid en angst vliegt me soms zomaar naar de keel.  In mei overleed één van Hugo zijn beste vrienden aan maagkanker. Na het verwijderen van zijn maag kreeg hij een PET-scan, die was schoon, maar na aanhoudende klachten bleek, tijdens een kijkoperatie, dat zijn hele buikholte vol zat met mini- uitzaaiingen. Einde oefening !  Dan slaat de schrik mij om het hart, mijn PET-scan was ook schoon, maar hoeveel zegt dat eigenlijk, mag ik daarop vertrouwen ?  Over het algemeen gaat het heel goed met me, ik maak er geintjes over en leef me uit met verschillende pruiken. Ik ben nu eens zonder haar en dan weer met een rode, blonde, bruine of roze pruik. Omdat het kan! Ik denk niet constant na over wat er allemaal mis kan gaan. Maar af en toe besluipt het me, grijpt het me bij de strot, wringt het zich om mn hart, kan ik er niet aan ontkomen. Die momenten, die wanhoop en dat verdriet, dat zien alleen Hugo en mijn kinderen. Op de meest onverwachte momenten soms, maar meestal als ik met mezelf geconfronteerd wordt in de spiegel van de badkamer. Als ik het enorme litteken zie op de plaats waar mijn borst hoort ze zitten.  Als ik bedenk hoe mijn zelfbeeld verwrongen is, letterlijk en figuurlijk. Als iemand durft te vragen hoe ik omga met de verwijdering van mijn borst. NIET DUS ! Daar kan ik niet mee omgaan, dat stukje doet zo enorm zeer. Daar ben ik zo ontzettend verdrietig over. Ik denk ook niet dat ik daar ooit aan kan wennen. Het maakt ook niet uit wat anderen zeggen, dat ik nog net zo mooi ben, dat schoonheid van binnen zit, dat ik er geen ander mens van wordt. Niemand kan vinden wat ik vindt, niemand kan voelen wat ik voel, niemand kan zien wat ik zie, niemand

Alleen ik.