Toen er aan de olijfboom werd geschud

Het jaar 2019 ligt achter ons. Het nieuwe jaar is alweer een paar een weken oud. We hebben elkaar weer alle goeds voor 2020 gewenst. Hoopvolle woorden uitgesproken, elkaar een hart onder de riem gestoken: "we gaan er weer voor ". Ja , we gaan er weer voor. En dan maar hopen dat die rottige kankercellen in mijn lichaam er niet voor gaan. Dat wil zeggen dat ze zich maar weer een beetje koest houden dit jaar.

Vlak voor kerst zijn Lief en ik nog een weekje naar de zon geweest. Vrij onverwachts. Ook best een beetje onhandige tijd , zo vlak voor de feestdagen. Maar het was heerlijk. En eigenlijk was het heel prima om terug te blikken op het afgelopen jaar, liggend op een bedje aan het strand. Geen "kerststress", waar we als Nederlanders nogal veel last van schijnen te hebben. In alle rust alles van 2019 nog eens te overdenken. Wat ging dat jaar weer ongelooflijk snel. Maar wat is er ook weer veel gebeurd in mijn ' leven met kanker'. In mei is mijn lotgenotevriendin Kaatje overleden, precies vijf jaar na de diagnose eierstokkanker. En bij stichting Olijf, netwerk voor gynaecologische kankers, waar ik vrijwilliger ben, is er hard geschud aan de olijfboom.  Op 6 december is 'onze' Kristel overleden.  Kris van Olijf.  De spil van Olijf. Het hart van alle olijfjes. Zo noemde Kris ons: olijfjes. We zijn met veel vrijwilligers, olijfjes, en Kristel was onze super Olijf. Inspirerend en bevlogen, dat was ze. En nu is Kristel overleden. Op zaterdag 16 november heeft ze de vergadering van werkgroep voorlichting en lotgenoten contact nog voorbereid en voorgezeten. Nog geen maand later, op 12 december is ze begraven. En nu zijn we sinds een maand een soort van verweesd. Maar met haar positieve levenshouding, haar tomeloze energie, heeft ze ons geïnspireerd en willen we niets liever dan het werk voortzetten. 

Ik ben er trots op dat ik als vrijwilliger mijn olijfje kan bijdragen aan de stichting . Ik maak deel uit van de olijfjes aan de boom. Van onder mijn dekentje op de bank, naar vrijwilliger bij Olijf  was nog wel een traject. Na de diagnose eierstokkanker, in september 2014, had ik in voorbereiding op de chemokuur, een gesprek met de oncologie verpleegkundige in het ziekenhuis. Ze vertelde over de behandeling, de bijwerkingen, hoe ziek ik er van zou kunnen worden, en dat het allemaal nog onzeker was hoe het bij mij zou gaan. Maar één ding was zeker: ik zou kaal worden. Na afloop ging de verpleegkundige even weg, met de mededeling dat ze ons even alleen liet, omdat er vast veel op ons afkwam, en dat we even rustig konden nadenken wat we nog wilden vragen. Ik was helemaal niet meer in staat om te denken. Ik wilde niks vragen. Sterker nog; Ik wilde er niets van weten. Ik wilde weg. Heel ver weg. Naar mijn gewone leven. Mijn leven zonder kanker. Nadat de verpleegkundige weer terug gekomen was, gaf ze mij bij het afscheid een klein kaartje van 'stichting Olijf'. ' Voor vrouwen met gynaecologische kankers. "Bedankt" heb ik uit beleefdheid gezegd, en het kaartje diep weggestopt in mijn tas. Daar wilde ik ook niets mee te maken hebben. Weg ermee.

 Toen ik me  weer wat bij elkaar had geveegd, en tot de conclusie was gekomen dat ze zich toch niet vergist hadden in het ziekenhuis betreffende de diagnose ( ik heb echt gedacht dat ze nog gingen bellen met de mededeling dat ze me met iemand anders hadden verwisseld en dat het niet waar was) ging ik op zoek naar informatie. Dan is het oppassen geblazen dat je niet in het wilde weg op google gaat zitten struinen (dokter Google) en allerlei onware of misleidende of verwarrende informatie krijgt. Ik was het kaartje  van Olijf ook weer tegengekomen in mijn tas.  Mijn arts zei:" op kanker.nl en Olijf, daar vind je betrouwbare informatie". Ik ben gaan rondneuzen op de website van Olijf en het sprak me aan. Als je meer informatie wilde om zelf vrijwilliger te worden kon je  contact op nemen met Kristel, de vrijwilligers coördinator. Op enig moment, toen ik merkte dat ik toe was aan die stap, heb ik dat gedaan, en zo kwam het dat ik een afspraak maakte met Kris voor een kennismakingsgesprek.

Die eerste kennismaking met Kristel zal ik nooit vergeten. We hadden afgesproken bij Starbucks op het centraal station van Rotterdam. Ik was er als eerste. Er kwam een vrouw binnen met een zwart mutsje ,waaronder, toen ze dat afdeed,  superkorte haartjes,( 'na de chemo' haar)  vrolijk rood gestifte lippen en een blos van het fietsen op haar wangen. Ze was mooi. Ze was jong. Ze was lief. Kris maakte indruk op mij. Ze had ook eierstokkanker.  Maar haar levenslust, en het enthousiasme waarmee ze over Olijf vertelde, was zo krachtig dat ik dacht: "bij die club wil ik ook horen". 

 Je zou misschien denken: beter ga je niet met allemaal vrouwen met( gynaecologische) kankers bij elkaar zitten, dan wordt het allemaal nog erger. Maar het wonderlijke is, dat het juist minder erg lijkt als we het met elkaar kunnen delen. Dat we elkaars positiviteit  juist versterken. Ons aan elkaar optrekken. Kris was wat dat betreft ook een groot voorbeeld. En altijd oprecht geïnteresseerd in de ander : "maar hoe gaat het met jou?". Natuurlijk wist Kristel dat ze ongeneeslijk ziek was. Natuurlijk weet ik dat ik kanker heb, en dat die kanker niet meer weggaat. Maar het is mijn leven. Ik leef ermee. Ik leef.   Voor het NFK (Nederlandse Federatie van Kankerpatiënten Organisaties) https://nfk.nl  zit ik in de werkgroep 'laatste levensfase'.  We vergaderen, lezen mee met onderzoeken over voorlichting over dit onderwerp, geven onze input, delen onze ervaringen met elkaar. En we zitten allemaal in onze laatste levensfase. Maar het is abstract. Toen ik hoorde dat het slecht ging met Kristel was het opeens niet meer zo abstract. Dat kwam wel even binnen.  Kristel was echt in de allerlaatste levensfase en ging sterven. Toen realiseerde ik opeens wat een akelige naam deze werkgroep eigenlijk heeft; laatste levensfase. Liever toch maak ik deel uit van de feestcommissie, of in ieder geval een werkgroep met een iets gezelliger naam. Maar het is wat het is. 

Toen Kristel in het ziekenhuis had gehoord dat de laatste chemokuur niet meer had gedaan waarop ze zo gehoopt had, ging ze naar huis om haar laatste weken met haar familie door te brengen. Ze wilde nog één keer geld inzamelen voor Olijf, voor andere vrouwen met gynaecologische kankers. "Ik wil afscheid nemen van het leven wetende dat ik iets achterlaat" zei ze in het interview met tijdschrift 'Linda'.  Kris ten voeten uit. https://www.linda.nl/nieuws/kristel-hoogwout-eierstokkanker-olijf/          Ze heeft een doneeractie op touw gezet. Doel 10.000 euro op te halen. Binnen vierentwintig uur was dit bedrag al binnen! Uiteindelijk is er 42.673 euro opgehaald voor Olijf. Ongelooflijk. We moeten verder bij Olijf. Zonder Kristel, maar met haar inspirerende nagedachtenis. En we blijven onze schouders eronder zetten, zolang we kunnen, om het werk van Olijf voor te zetten. We zullen 'onze Kris' nooit vergeten.

https://olijf.nl/