Later in het hier- en- nu

Net zoals ik als kind fantaseerde dat ik kon vliegen, wilde ik ook graag wel een kijkje nemen in de toekomst. Zouden er dan overal robots zijn? Reisden we per ruimtevaartuig in plaats van met de auto? Nieuwsgierigheid naar dat soort praktische dingen. Het leek me geweldig om te zien hoe het leven zou zijn als ik later oud was. 

Onlangs was ik bij een presentatie waar de spreekster iets vertelde over het boek The Measure, van Nikki Erlick. Het gaat over mensen die een doosje met een touwtje op hun stoep vinden. Dit touwtje is zo lang als hun leven duurt. De vraag was: zou je kijken, of kijk je niet. Ik zou er nu niet aan moeten denken om dat doosje te openen en de toekomst geopenbaard te krijgen. Niet alleen te weten hoe oud ik zelf zou worden, maar ook hoe het leven van Lief of mijn kinderen en kleinkinderen zou verlopen. Daar zou je toch doodongelukkig van worden?

Toen ik ziek werd, en de verwachting was dat ik geen jaren meer zou leven, dacht ik heel vaak dingen als: jammer dat ik niet ga meemaken dat de kleinkinderen naar de middelbare school gaan. Of: er komen misschien nog wel kleinkinderen bij, en die zal ik dan nooit zien. Het was mijn situatie van dat moment. Dat was mijn referentiekader. Inmiddels zijn we tien jaar verder en eigenlijk kun je zeggen dat ik een kijkje heb kunnen nemen in mijn eigen toekomst. De drie kleine kindjes die er waren toen ik ziek werd, zijn inmiddels flinke meiden en er zit er zelfs al een op de middelbare school. Er is een bitterzoete foto, waarop ik ziek van de chemo, en met een mutsje op, een pasgeboren baby in mijn armen houd. Dat baby'tje waarvan ik dacht het nooit te zullen leren kennen, dat meisje hoor ik nu pianospelen en zit graag in mijn sieradendoos te grutten. En nu zijn er acht kleinkinderen. Ik heb ze leren kennen en zij mij. En ik denk dat elk van de acht kleinkinderen later herinneringen aan mij zullen hebben.

Ik bekeek de wereld om mij heen, soms vanaf een afstand. Nu denk ik bij elke nieuwe gebeurtenis vaak: dit had ik anders niet meegemaakt. Hoe zou het zijn geweest zonder mijn aanwezigheid? Wat ik nooit had gedacht mee te maken, heb ik nu allemaal zien gebeuren. Een kijkje dus in mijn eigen toekomst. Later in het hier-en-nu. 

Het maakt me soms ook droevig. Lotgenoten, maatjes die ik had, maar die zijn overleden, en die mij bijvoorbeeld vertelden zo graag oma te willen worden en zo blij waren dat ze nog net gehoord hadden dat hun dochter zwanger was. Nog net de echo hebben kunnen zien.  Of die andere lotgenote die ik zo graag gegund had het kindje van haar dochter te kunnen zien. Als ik die dochters dan later tegenkom met de kinderwagen, of ik zie foto's van die kindjes op Facebook, maakt het me zo verdrietig. Mijn hart huilt erom, het doet me zeer. Zij hebben dat niet meer mee mogen maken. Ik denk ook aan de lotgenoot die zo in de war zat of het wel goed zou komen met haar zoon en met die angst is overleden. Ik weet inmiddels dat het goed gaat met die jongen. Het is hard om het leven los te moeten laten als je er middenin staat. 

Leven in het hier-en-nu.  Niet gemakkelijk altijd, maar de wind van gisteren helpt je niet vooruit, en de wind van morgen blijft misschien wel uit.  Dus zeil maar op de wind van vandaag. Niemand weet tenslotte wat voor weer het zal gaan worden.

En de doosjes met de draadjes? Ik ben benieuwd wie het doosje open zou maken. 

André van Duin - Zeilen op de wind van vandaag ( you have to sail on today's wind ! ) - YouTube