Ik ben lekker stout
Vandaag ben ik een recalcitrante bui. Narrig. Beetje een tegendraadse bokkenpruik op. Lief zegt in zo'n geval altijd: "als je een poes zou zijn , liep je nou met je staart te zwiepen". Ik weet niet goed waar het vandaan komt. Van de nieuwe corona maatregelen misschien, of omdat de zomer weer voorbij is, omdat het niet goed lukt mijn klachtjes te negeren, of gewoon omdat ik geen zin heb om aardig en begripvol te zijn vandaag. Of misschien toch ook wel omdat de volgende afspraak met bij de oncoloog dichterbij komt. Of misschien omdat ik het eigenlijk waardeloos vind dat de afspraak telefonisch is vanwege corona .Ik ben echt heel begripvol. Tuurlijk. Maar vandaag ben ik er dus narrig om. Ik vind het fijner om haar gewoon even te zien.
Ik heb het al mijn hele leven hoor, zo,n bokbui af en toe. Misschien iets met hormonen. Mijn tumor bleek hormoongevoelig. Nou, dat verbaasd me niets.Niet alleen de tumor maar in z'n geheel ben ik nogal hormoongevoelig. Zo'n vijfentwintig jaar geleden hadden we een poes; Truusje. Helaas is ze doodgereden. Maar deze poes wist altijd eerder dan ikzelf of er zo,n bui opkomst was. We hadden zo,n tafeltje met een lang kleed erover. Als Truusje daaronder ging zitten,was er inderdaad storm op komst. Ze voelde kennelijk de negatieve vibes al. Handig voor Lief toen hij het patroon ontdekte. Poes onder kleed; wegwezen !
Vandaag had ik wél zin om een blog te schrijven. Maar niet over kanker. Vandaag ff niet. Ik wil er vandaag ook niet aan denken en niet over schrijven. Op zo'n moment vind ik het jammer dat ik niet over andere dingen ben gaan bloggen. Over de politiek bijvoorbeeld. Schrijven hoe verkeerd alles gaat in de wereld en dat ik toevallig wel weet hoe het aangepakt moet worden. Haha. Vandaag hoorde ik iemand vragen over de corona : "geloof jij daar nou nog in"? Geloof jij daar nou nog in?!?!. Wat is dat voor een vraag. Iedereen roeptoetert van alles, heeft allerlei meningen, testen zijn niet goed, weet ik veel allemaal. Comlottheorieen, viruswaanzinnigen, mondkapjes. Voor of tegenstanders. Maar als (kanker)patienten moeten we met lede ogen toezien hoe ziekenhuizen de reguliere zorg weer aan het afschalen zijn. Of je er nou in geloofd of niet. Als het zo doorgaat misschien wel tot 70%. Dat vind ik heel zorgelijk. Vorige week riep het NFK www.NFK.nl al op tot noodmaatrgelen. En we hadden toch een prachtig noodhospitaal ingericht in de Ahoy hal, in maart? Nee hoor,jongens, ruim maar weer op. Er komt toch niemand. Zitten er dan in de politiek of het RIVM dan helemaal geen mensen met een iets langere termijnvisie dan een dag.
Maar nee, ik moest zonodig over kanker en ziek zijn gaan bloggen. Nou lieve lezers, vandaag niet dus, al is dat niet helemaal gelukt merk ik. Vandaag gaat het over tegendraadsheid. En nostalgie.Hier voor mij heb ik een oud boekje liggen met gedichtjes en versjes van Annie M.G schmidt:' Ik ben lekker stout'. Ik kreeg het boekje in 1962 van mijn vijftien jaar oudere zus. Dat staat op de voorflap. In dat boekje staat het gelijknamige versje 'ik ben lekker stout'. In 1962 was ik zes jaar, dus de versjes zullen me eerst wel voorgelezen zijn. Maar ik weet ook dat ik het later zo vaak heb gelezen, dat ik het uit mijn hoofd kende. Ik vond het geweldig. Het toppunt van lekker de bokkenpruik op. Zó ongehoorzaam. Het versje gaat over een jongetje dat er even helemaal geen zin meer in heeft. Overal lekker tegenin gaat en met de melkboer mee wil en het paardje wil zoenen. (Voor jongere lezers; in die tijd kwam de melkboer aan huis met paard en wagen) En dan tot slot die geweldige laatste zin: "en als ze kwaad zijn zeg ik BIL". Bil was ,denk ik, best wel een serieus woord in die tijd. En dat versje van Annie M.G Schmidt van dat jongetje, verwoord nou precies wat ik vandaag wil zeggen. En als jullie kwaad zijn, zeg ik BIL.
k wil niet meer, ik wil niet meer!
Ik wil geen handjes geven!
Ik wil niet zeggen elke keer:
Jawel mevrouw, jawel meneer...
nee, nooit meer in m'n leven!
Ik hou m'n handen op m'n rug
en ik zeg lekker niks terug!
Ik wil geen vieze havermout,
ik wil geen tandjes poetsen!
Ik wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!
En heel hard stampen in een plas
en dan m'n tong uitsteken
en morsen op m'n nieuwe jas
en ik wil overmorgen pas
weer met twee woorden spreken!
En ik wil alles wat niet mag,
de hele dag, de hele dag!
En ik wil op de kanapee
met hele vuile schoenen
en ik wil aldoor gillen: nee!
En ik wil met de melkboer mee
en dan het paardje zoenen.
En dat is alles wat ik wil
en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!
10 reacties
Prachtig, wees maar lekker stout!😉
Liefs Alice❤😘
Zo mooi dit gedichtje! Ook ik heb het vaak voorgelezen gekregen, zo vaak dat ook ik het uit mn hoofd kende. Ik herinner me dat ik indertijd het stoute woord BIL ook errrug stout vond...
Het klinkt misschien ouwebeppig om te zeggen, maar de onschuld die ook uit deze dwarsigheid spreekt is zo hartveroverend, dat ik er wat weemoedig van kan worden als ik niet oppas. Dit gun ik mijn kleinkinderen ook!
Helaas moeten die dealen met zoveel ernstige wereldproblemen, die ze overal om zich heen toegediend krijgen, dat dit hele hoofdstuk overgeslagen wordt in hun leven. Lijkt het....
Misschien moeten wij, als oma’s, ervoor zorgen dat zij toch nog iets meekrijgen van deze onschuldige dwarsigheid, door zelf af en toe BIL te zeggen, wanneer we er genoeg van hebben. Eens kijken hoe ze reageren...;-)
Dank voor deze inspiratie Heleentje!
Wat zeg je dat mooi Ellemes. Een mooie taak voor ons. En goed idee om BIL weer te introduceren als we er genoeg van hebben. Een mooi statement wel. :))
Ha Lenneke. Wat geweldig zeg. Ik lig helemaal in een deuk.😅😅 Poes onder kleed = wegwezen. Heerlijk. Jammer dat je poes er niet meer is. Want dan lag ie vast en zeker weer onder het kleed. Lieve groet Dasje 🌺🌺🌺
Een heerlijk blog, ik las het gisteravond en nu weer. Zie ik het goed dat je, lekker stout, toch nog wat actualiteit en politiek hebt toegevoegd?
In het eerste couplet blijkt dat het jongetje zijn tijd ver vooruit was, want hij wilde toen al geen handjes meer geven. En dan dat stoute woord BIL! Mijn moeder was heel streng op taalgebruik en bil was een vies woord, dat mochten wij niet zeggen. Bips moest het zijn. Dat vond ik als kind een ontzettend stom, kinderachtig woord. En poepen moesten we drukken noemen, en dat vond ik nou juist zo vies klinken, omdat het zo letterlijk uit'drukt' wat je aan het doen bent.
Kanker zei je ook niet, in die tijd. Het heette K.
Wat is er veel veranderd. Nu is het een scheldwoord en zelfs een stopwoord geworden. Vooral voor mensen die het niet hebben, denk ik. Terwijl wij de enigen zijn die het als scheldwoord mogen gebruiken.
Sorry, heb ik het er toch weer over. Ik ga ook maar eens een dagje stout zijn. Vandaag geen kanker, maar BIL!
Liefs,
Hanneke
Oplettende lezertjes onder ons, Hanneke!
Goed gezien .Ik heb dat meestal wel als ik een blog schrijf; overdag komt een idee, s'avonds schrijven, een nachtje de vorst erover, en de volgende dag bijpunten.Herken je dat? Maar ik wilde het er zó graag niet over hebben. Over K. Maar dat was gisteren. Vandaag kon het wel.
En jaaah: bips 😂. Wat een idioot woord. En drukken, ja dat zeiden wij ook altijd. Om te gieren toch.
XX Lenneke
Ik ben dan wel iets jonger, maar thuis bij mijn vriendinnetje die in m'n straat woonde, was het ook 'bips' en 'drukken'. Schitterend. Kom daar nu nog maar eens mee, haha
Ik denk ineens terug aan mijn vroegere mail-groep, waar we met 6 vrouwen uit verschillende delen van het land eens uitgewisseld hebben wat we kenden aan termen voor geslacht, seks, ontlasten e.d. Hilarisch was het. Ik wilde zeggen: een aanrader voor op een verjaardagsfeestje, maar dat kan nu even niet.
Prachtige blog! De poes onder het kleed, de zwiepende staart, ach. En wat een hartverwarmend gedichtje van Annie (voor mijn tijd, dat toch wel). Kon het nog maar zo, een dagje obstinaat gedrag vertonen, gewoon tamelijk onschuldig, geen geschreeuw en gescheld op sociale media of in het nieuws.
Ik heb vorig najaar een cursus 'column schrijven' gevolgd, omdat ik ook over andere dingen wilde schrijven/bloggen. Dat lukte niet, kanker was er altijd bij.
En ik deel je zorg (en ergernis over al het geschreeuw) over corona en het afschalen van de reguliere zorg. Hoe kan het zijn dat mensen niet begrijpen dat het juist daardoor zo'n ellende is met dat virus?
Ik hoop dat je je klachten/klachtjes toch kwijt kunt bij je oncoloog, al moet het telefonisch. Misschien kun je van tevoren mailen, zodat ze alvast geïnformeerd is? Ik heb geen idee natuurlijk, ik heb in november m'n controle en mag (tot nu toe) gewoon komen, dat is toch fijner hè. Maar ik kan m'n arts ook mailen. Sterkte met die aankomende afspraak!
Het lucht hopelijk wat op, een dag met de bokkenpruik rondlopen. Dank je wel voor je heerlijke blog er over. Veel liefs XXX
Ha Lenneke,
wat schrijf je toch elke keer weer heerlijk. Ga zo door.
Maarreh niet over kanker bloggen is best lastig he? Dus ik daag je uit om nog een keer een blog te schrijven zonder het K-woord ;)
PS hoe was je gesprek met de oncoloog?
liefs,
Christa
Hahahaha geweldig!