Overdracht naar het VUMC..in m'n eigen stadje.
Overdracht naar het VUMC..in m'n eigen stadje.
Nadat ik uit het ziekenhuis in Hoorn (Dijklander) werd ontslagen, werd de zorg overgedragen aan het Amsterdam UMC locatie VUmc.
Thuis kon ik verder herstellen. Dagelijks lag ik in bed.
Eerst de hele dag, later was ik af en toe uit bed en nog wat later ging ik buiten weer stukjes wandelen.
In het begin kon ik amper naar de brievenbus, hier nog geen 300 meter vandaan. Gelukkig lukte het redelijk om weer op te bouwen. Met dank aan mijn goede conditie. Eerst rondje kerk, zoals ik dat noem, later zelfs weer een rondje weiland. Voordat ik er erg in had liep ik per dag weer 10 kilometer of verder.
Tillen mocht ik niet, vier weken lang. Monus was daar wel streng op, want de arts had dat gezegd en we hadden gelezen dat als je je hier niet aan houdt je er een hernia aan over kon houden. Daar zaten we beide niet op te wachten, dus luisterde ik trouw. Meestal dan...niet altijd😉
Op 16 juni volgde een afspraak met dokter Engelsman, endocrinoloog. Ik had daar nog nooit eerder van gehoord, dus ging ik mij er in verdiepen. (Nu, maanden later heb ik inmiddels zoveel info verzameld dat ik bijna afgestuurd ben in deze materie)
Die dag moest ik bloed laten prikken en werd er een hartfilmpje gemaakt.
Twee dagen later, op 18 juni, volgde een telefonische afspraak waarbij de uitslag verteld werd. De scans die in Hoorn gemaakt waren toonden aan dat er een bloeding bij de bijnier zat. Het was een grote massa die het lichaam door rust en geduld zelf zou opruimen.
Omdat de bijnier zelf door de bloeding niet te zien was en de schade aan de bijnier niet beoordeeld kon worden, werd verteld dat er vier maanden geduld moest worden opgebracht. Na die vier maanden kon dan door middel van een nieuwe MRI-scan een nieuwe beoordeling gemaakt worden.
Gekeken zou worden of de bloeding was opgelost en in hoeverre de bijnier beschadigd was. Naar aanleiding daarvan zou dan een nieuw plan gemaakt worden. De opties waren: het is goed, de bijnier werkt gewoon. Of er is schade aan de bijnier waardoor hij alsnog verwijderd moet worden.
Ik gaf aan de arts al aan dat hij er van mij ook nu uit mocht, maar dat deed hij niet. Ik liet hem weten dat hij moest doen wat hij moest doen.
Een lange periode van wachten brak aan. Ik bouwde de momenten dat ik naar het werk ging rustig op. Af en toe met Casper, de wagenparkbeheerder, een ritje koffers van gasten van A naar B brengen of een wagen naar de garage brengen als er schade gereden was of als er gewoon onderhoud nodig was. Kleine klusjes dus. Maar het mooie Italiaanse pak mocht ik nog niet aan trekken van de leiding.
Ik wilde wel meer doen, maar tillen mocht ik niet. Ik voelde mij verantwoordelijk, bezwaard, ik had een flinke dosis terugkeerdrang. Maar de werkgever wilde niet dat ik met gasten in de auto ging rijden. Stel je voor dat je weer een pijnaanval krijgt, wat dan? Nee, ik mocht af en toe komen, een kop koffie drinken, wat kletsen en dan weer naar huis.
Dat is behoorlijk lastig als dat niet in je karakter zit kan ik je zeggen. Maar goed, wat moet ik dan? Gewoon vaak langskomen, contact houden met de werkgever, maar ook met de collega's.
Wordt vervolgd