Hoe het allemaal begon
Hoe het allemaal begon...
Op dinsdag 28 mei 2024 was ik voor mijn werk in de auto onderweg met 2 dames uit de USA, terug richting het Pulitzer Hotel waar ik ze eerder die dag had opgehaald.Het was een gezellig dagje geweest in het kader van 'Holland-In-3-Dagen-Tour' Onderweg kreeg ik in mijn linker flank een pijnlijk gevoel. Alsof iemand met zijn hand mijn lichaam in ging en er iets van binnen werd omgedraaid. De pijn deed mij een beetje denken aan mijn de kindertijd, het zogeheten "prikkeldraad" waarbij je je handen op iemands onderarm plaatst en vervolgens al knijpend de beide handen in tegenovergestelde richting beweegt.
Ik had zoiets nog niet eerder gevoeld, "wat is dit nou weer?"
Ik keek op de klok van de auto en zag dat het 14:00 uur was. Ik verbeet de pijn en ging een beetje scheef zitten in de hoop dat ik het dan minder zou voelen. Ik had een kleine hoop dat de dames deze dag eerder zouden beëindigen i.v.m hun vermoeidheid maar dat bleek niet het geval. Ik heb de tour met de gasten tot 19.00 uur volbracht, maar vraag niet hoe. We namen afscheid en spraken af elkaar weer de volgende ochtend 09.00 uur te treffen in de lobby voor hun laatste dag in Holland.
Echter zo ver kwam het niet. Die nacht zaten we op de spoedpost. Ik kon de slaap niet vatten door de pijn, die er niet minder op was geworden. Na vele onderzoeken, medicatie, bloedonderzoek en 2 injecties in de been (morfine) werd ik huiswaarts gestuurd.
De dagen die volgden kon ik niet werken. Mijn werkgever zei dat ik zelf maar moest aangeven wanneer ik weer kon werken. De dinsdag erop (4 juni) bleek ik weer ingedeeld te staan om te werken, maar op 3 juni ging het mis. Ik was met Monus mee om haar te ondersteunen bij een gesprek. Op de terugweg stapte ik achter het stuur omdat zij moe was.
Maar onderweg ging toch de pijn weer opspelen. Het viel Monus ook op toen we tussen Breukelen en Vinkeveen reden. Ze gaf aan dat ik de auto aan de kant kon zetten; we zouden dan van plaats ruilen. Maar ik besloot gewoon door te rijden. Ik laat me niet zo gauw kennen, dat zit niet in mijn aard. Sommige noemen dat eigenwijs:)
Monus gaf aan dat als we thuis kwamen, ik de auto maar voor de deur moest zetten en dan meteen naar binnen moest gaan. Ik was al een aantal dagen niet goed naar het toilet geweest, dus misschien kwam daar de pijn wel vandaan. Wat zou dat een opluchting zijn als het gewoon een verstopping van de darmen is geweest,zeg!
Nadat de auto weer netjes op de oprit stond en Monus binnen was, kwam ik van het toilet. Ik had echt wel flink pijn en kon het maar moeilijk verbloemen. Na het wassen van mijn handen liep ik met moeite de kamer binnen. Ik stond bij de kast achterin de kamer, maar begon mij steeds beroerder te voelen.
"Wil je alsjeblieft de huisarts bellen om te vragen wat ik moet doen?", zei ik. Monus belde het nummer, maar kreeg geen verbinding en toen ze die wel kreeg, klonk het keuzemenu.Grrr... Intussen kon ik de pijn echt niet meer verbijten. Ik liep naar de bank, want ik wilde gaan zitten. Maar dat redde ik niet en zakte naast de bank in elkaar. Mijn hoofd nog net boven de leuning van de bank uitkomend, smeekte ik om een ambulance. Ik voelde dat het goed mis was. "Niet met toeters en bellen alsjeblieft", zei ik nog.
Monus was in paniek en belde 112. Althans, dat probeerde ze, maar het lukte haar niet. Ik zei nog "pak mijn telefoon dan", maar dat was lastig aangezien die dan eerst ontgrendeld moest worden.
Het lukte uiteindelijk om te bellen nadat ze erachter kwam dat ze na het intoetsen van de cijfers geen verbinding maakte, maar juist tot drie keer aan toe ophing. En dan wachten...wachten tot de ambulance komt. En dat duurt altijd langer dan in werkelijkheid. Geen noodgeval, had ik aan Monus gevraagd om door te geven aan de meldkamer. Ik wilde geen toeters en bellen in het dorp hebben. Toen de ambulance er was, deed Monus de deur open en wees ze de ambulancechauffeur en de verpleegkundige de weg naar mij. Ik zat nog steeds op de grond en had inmiddels ook al gespuugd.
Ik werd onderzocht op de vitale functies en kreeg de nodige pijnstilling. Die hielp alleen totaal niet. De pijn leek alleen maar toe te nemen. Nog meer medicatie dan, morfine heb ik vernomen. Het mocht allemaal geen verbetering geven.Dan maar een dubbele dosis. Ik moest voor het maken van een hartfilmpje op de bank zitten. Huh, maar hoe dan? Ik kon echt niet opstaan, geen idee hoe ik dat voor elkaar moest krijgen.
Uiteindelijk is het met ondersteuning van de hulpverleners gelukt. "Hoe heten jullie eigenlijk?" Geen idee waarom ik hun namen wilde weten. Misschien om het gesprek makkelijker te maken. Kaya en Remco zijn de toppers die mij thuis heel goed hebben geholpen en uiteindelijk naar het ziekenhuis hebben vervoerd. Dit werden mijn eerste helden en er volgden nog vele na hun. (paar weken later zijn we naar hun ambulance post gereden om taart te komen brengen)
Of ik zomaar op de brancard kon raken? Nee natuurlijk niet, ook daar had ik echt ondersteuning van hun nodig, beiden aan een kant. Monus de tas met spullen van de verpleegkundige dragend.
Terwijl ik in de ambulance verder werd verzorgd, ging Monus alvast met de auto vooruit richting het ziekenhuis in Hoorn. Wij vertrokken pas later, want ik kreeg ook nog Ketamine toegediend om wat rustiger te worden. Ik merkte op dat ik constant met mijn benen aan het bewegen was om de pijn een beetje te onderdrukken. Niet dat het hielp, maar je probeert van alles om maar geen of in elk geval minder pijn te hebben.
Wordt vervolgd...