Plaatjes draaien

Op zondag draaiden we plaatjes. Vinyl heet dat nu, wij zeggen thuis nog steeds plaatjes. En steevast dansten m’n vader en ik daarop. Tot ergernis van m’n zusje en soms tot hilariteit bij m’n moeder. De pick-up staat inmiddels op zolder en dat dansen lukt al een tijdje niet meer. Tenminste niet zoals m’n vader dat zou willen. 
Maar afgelopen zondag, tijdens een spelletje Hitster, lukte het wel! Omdat ik aan het revalideren ben van een buikoperatie beweeg ik een beetje trager. Houteriger. En terwijl m’n vader en ik zaten te kletsen speelde de rest van de familie Hitster. En ineens klonken daar de tonen van ons liedje. ‘Tuudum.. tududutututuudum…’ de rest was nog druk aan het discussiëren welk nummer het was. Maar wij keken elkaar aan. Kwamen houterig en wiebelig overeind en pakten elkaars handen vast. In onze gedachten zwierden we erop los, was ik weer 12 en m’n vader 39. Lekker dansen en draaien. Vanuit de achterkamer klonk gelach en geklap. In de reflectie van het raam zag ik de realiteit. Twee kromme ruggen, gebogen knieën en trillende armen. Maar vol overgave verdween ik in m’n herinneringen. Ik 12, papa als m’n grote held en samen aan het dansen. ‘We do the walk… tutututudum… we do the walk of life’