Pannenkoeken

Ik rook het al in de tuin. Pannenkoeken… mijn vader bakte ze vroeger best vaak. Wat mij betreft niet vaak genoeg, maar toch.. nu bakt hij ze voor mijn jongste zoon. Zijn middelste kleinzoon. Net zo dol op pannenkoeken als ik. Ik stap de keuken in en bevries voor een fractie van een seconde. Dat is waar ook, zijn haar is weg. Afgelopen dinsdag kwam hij langs, met mama samen. Of ik het er toch maar even af wilde scheren want overal plukjes haar door het huis was ook irritant. Dus dat hebben we gedaan. Papa en ik samen in de badkamer. Stoel op een oude krant en de tondeuse in de hand. Bij iedere pluk moest ik in het begin een traan wegslikken. Maar omdat papa heel nuchter en kalm bleef lukte mij dat ook. ‘Het is oké’, zei hij. ‘Het groeit wel weer terug, of niet. Als ik hierdoor langer van de leuke dingen met jullie kan genieten is het oké.’

Dus daar staat ie, pannenkoeken te bakken. Moe van de chemo van afgelopen maandag. Beetje mopperend op het tempo en de motoriek waarmee het allemaal moet. Maar hoe hoger de stapel pannenkoeken wordt, hoe meer er ook ruimte komt voor het genieten. Alsof t even moet landen en t gemopper er eerst uit moet. Nog een paar dagen. Dan klimt hij hopelijk weer uit dat stomme chemodal en kan hij weer even echt genieten.