Happy new dreams, Happy new wishes, Happy new changes, Happy new moments, Happy new adventures, Happy new year!

Wanneer ik met het schrijven van een nieuw blog start, stel ik mij vaak de vraag: “waar begin ik?”. Aangezien het mijn eerste blog van dit nieuwe jaar is, misschien dan maar gewoon met iedereen die dit leest veel goeds te wensen voor 2025. Een wens die, hoe lastig je situatie misschien op dit moment ook is, eigenlijk altijd passend is. Ik ga er vanuit dat wanneer mensen mij dit toewensen ze hopen dat het een zo goed mogelijk jaar mag gaan worden voor ons. Dat het weer niet altijd even makkelijk zal zijn en er vast ook dit jaar weer bepaalde tegenslagen op ons pad zullen komen, staat misschien wel vast. Maar is dat eigenlijk niet in ieders leven zo?

In mijn vorige blog deelde ik hoe ik afscheid nam van mijn dierbare vriendin Gera en ik eindigde dat ik op het punt stond om naar haar uitvaart te gaan. Ik kan wel zeggen dat haar uitvaart prachtig was, tot in de puntjes geregeld, enorm inspirerend en daarnaast ook zeer confronterend. Geregeld dacht ik: ja, zo zou ik het straks ook willen. Daarnaast ook steeds weer de gedachte er achteraan: ik hoop toch echt dat het nog een hele tijd duurt voordat de mensen die mij lief zijn zo bij elkaar moeten komen en ik daar in die kist lig. Bij de kist van Gera stonden drie prachtige grote foto’s waarop ze ons tijdens de gehele bijeenkomst stralend aankeek. Iedere keer wanneer ik de tranen op voelde komen door de liefdevolle woorden die ik hoorde, keek ik even naar die stralende glimlach en toverde het tussen de tranen door ook meteen weer een lach op mijn gezicht. Verder stond er een prachtig boeket oranje tulpen op haar kist. Een boeket dat Gera zelf uitgezocht had. In de uitnodiging had gestaan dat Gera niet wilde dat mensen bloemen mee zouden nemen. Eerst had dat mij nog wat verbaasd. Hoe kan iemand geen bloemen willen, ze zijn toch prachtig? Maar nu we daar zo zaten klopte het helemaal en zag het er mooi uit. Het was fijn dat we na alle verhalen de tijd hadden om met alle mensen die erbij waren nog even na te kunnen praten. Om te horen hoe iedereen de afgelopen weken had beleefd en welke rol Gera in ieders leven speelde. In die verhalen kwam steeds duidelijk naar voren wat iedereen mee zou nemen in hun verdere leven. Op de terugweg in de auto spraken Bas en ik over wat deze middag met ieder van ons deed. Het was wel duidelijk dat we beiden vandaag niet alleen in het nu hadden gezeten, maar ook bij datgeen dat ons te wachten staat. Alles wat we vandaag beleefd hadden voelde ineens weer een stuk dichterbij. Al is mijn ziekte er iedere dag. In ons “normale” leven staan we er gelukkig niet altijd zo bij stil en dat is fijn.

De dag na de uitvaart is een lastige. Ik sta op en kan alleen maar aan gisteren denken.  Aan hoe we als Gera er vandaag gewoon nog geweest was, wij op dit moment van de dag vaak even een whatsapp berichtje verstuurde naar elkaar. We deelden wat onze plannen waren of gewoon even om de ander succes te wensen met datgeen dat op de agenda stond. Deze ochtend mis ik het enorm en neem even een moment om mijn tranen te laten gaan. Ik accepteer dat het verdriet er is. Daarna pak ik de stofzuiger en zet een meezinger op Spotify op. Iets wat eigenlijk altijd werkt en ervoor zorgt dat ik wat minder in mijn koppie zit.

‘s Middags komt mijn schoonmoeder langs en brengen we een bezoek aan de kerstshow bij het tuincentrum. Een prima omgeving om goede afleiding te vinden. Wanneer we ‘s avonds aan tafel zitten en Bas vraagt hoe mijn dag was, komen daar meteen weer de tranen. Ik vertel hem over hoe ik die ochtend opstond, hoe het grote gevoel van verdriet naar boven kwam en hoe ik daar de rest van de dag mee omgegaan ben. In een ooghoek zie ik dat mijn schoonmoeder geraakt is door mijn emoties. Bas vertelt haar wat de hele situatie met ons doet en dat dit de momenten zijn waar hij geregeld over vertelt, maar wat weinig mensen om ons heen vaak echt helemaal meekrijgen. Twee dagen later sta ik op een concert van Shantel & Bucovina club soundsystem. De Balkan pop klinkt hard door de zaal en wanneer ik tijdens het concert om mij heen kijk en de feestende mensen zie, vraag ik mij af wat ik hier eigenlijk doe. Ik ben nog helemaal niet in de stemming om een feestje te vieren. Eigenlijk had ik gehoopt dat de muziek ervoor zou zorgen dat ik vanzelf wel in die stemming zou komen, maar niets is minder waar. Het voelt alsof er geen groter contrast op dit moment kan zijn tussen mijn leven en het leven van de dansende mensen hier. Ik doe nog mijn best om mij er overheen te zetten en niet te veel na te denken. Ik zing en dans mee op het nummer Disko Partizani, maar daarna houd ik het voor gezien. Wie weet de volgende keer wel weer, we hebben het geprobeerd denk ik maar.

Dan breekt de dag aan dat ik weer een afspraak heb met mijn oncoloog over de voortgang van mijn behandeling. Ik vertel haar over de bijwerkingen van de bestraling waar ik last van heb. Mijn slokdarm is nog steeds erg gevoelig en de huid in mijn hals ziet er onrustig uit. Ze geeft aan dat een week na de laatste bestraling opnieuw de Bevacizumab voortzetten misschien toch een iets te ambitieus plan is geweest. Ze stelt voor om de benadeling uit te stellen. We willen immers niet het risico nemen dat mijn slokdarm nog verder geïrriteerd raakt of dat er een ontsteking bijkomt die voor een gat in mijn slokdarm zou kunnen gaan zorgen met alle gevolgen van dien. Dan zouden we verder van huis zijn en we de behandeling met Bevacizumab echt voor nog een aantal maanden uit moeten stellen. Zolang ik niet over de top van de bijwerkingen heen ben, is het verstandiger om nog even te wachten met een nieuwe dosis van de kuur. De Bevacizumab zorgt er namelijk voor dat wonden minder goed herstellen en dat is iets dat ik zeker nu niet kan gebruiken. De week erop volgt er weer een gesprek, maar ook dan komen we tot de conclusie dat mijn lichaam nog niet voldoende hersteld is. Het meest lastige vind ik steeds dat schakelen. Ik ben iemand die vaak veel dingen plant en wanneer behandelingen worden uitgesteld, houdt dat in dat dingen die ik de week erop op de planning heb staan niet of in ieder geval niet op dat moment door kunnen gaan. Het omgaan met die teleurstellingen en steeds maar weer flexibel moeten zijn vind ik vaak lastig. Gelukkig weet ik meestal ook wel weer de voordelen te zien van het uitstellen van een kuur. Het biedt ook weer mogelijkheden voor spontane uitjes en extra tijd op dat moment voor bijvoorbeeld een schrijfdag, een shopmoment of afspraak met vriendinnen.

In de week voor de kerstvakantie krijg ik groen licht van mijn oncoloog voor de kuur. Met goede zin stap ik de taxi van Eus in en gaan we op weg naar Nijmegen. Het lijkt erop dat dit vandaag het laatste ritje met de taxi van Eus is, aangezien er in het nieuwe jaar weer een hoop verandert rondom het zorgvervoer. Ik zal mijn taxiritten aan moeten gaan vragen bij een andere centrale en dus niet meer kunnen genieten van de gezellige taxiritjes met mijn favoriete chauffeurs. Natuurlijk ben ik nog steeds heel blij dat het zorgvervoer in Nederland zo verzorgd wordt, maar de ene chauffeur is echt de andere niet en ik zal de fijne gesprekken met Eus, Wim, Martin en Robert echt gaan missen.

Aangekomen in Nijmegen heb ik eerst nog een afspraak met mijn radioloog. Het is een fijn gesprek en ik besluit haar toch nog de vraag te stellen die al weken in mijn hoofd zit. Een vraag die ik eigenlijk niet eerder heb durven stellen, omdat ik bang was voor het antwoord dat ik zou kunnen krijgen. Ik vraag haar of ze denkt dat ze de tumor helemaal weg hebben kunnen bestralen. Hierop zegt ze heel duidelijk en overtuigend: “dat was wel het doel ja en we hebben er een flinke klapper op gegeven, dus je mag er vanuit gaan dat we van deze tumor geen last meer gaan krijgen”. Het is het antwoord dat ik gehoopt het te gaan horen, al blijft er toch altijd nog een kleine twijfel in mijn hoofd. Er hoeft maar een kankercel achter te blijven, maar als ik dan in ieder geval maar een hele lange tijd geen last meer krijg van deze tumor dan is het allemaal zeker weer de moeite en het afzien waard geweest. Voordat ik de deur uitloop geef ik haar nog een geschreven kaartje met een kerstengel eraan. Voor mij zijn mijn artsen en verpleegkundigen een soort engeltjes op aarde, dus was deze kerstperiode een mooie gelegenheid om hen dat te laten weten. Ook bij mijn gynaecoloog, oncoloog en oncologisch verpleegkundigen laat ik de envelopjes achter. Ik vind het fijn om hen te laten weten dat ik hen waardeer en dankbaar ben voor hun steun in het afgelopen jaar. Hierna brand ik nog een kaarsje voor Gera en mezelf in de gebedsruimte en stap vervolgens de lift in naar de vijfde verdieping. Op de oncologie is het erg stil. Het is al laat in de middag en het blijkt dat ik de laatste patiënt van vandaag ben. De reuring en gezelligheid die hier normaal toch wel hangt is nu wat ver te zoeken. Het voordeel is wel dat de verpleegkundigen nu alle tijd hebben om even bij te komen kletsen. Ik heb een leuk gesprek met een stagiaire die nog niet zo lang geleden gestart is op de afdeling. Ze heeft al veel afdelingen in het ziekenhuis gezien, maar geeft aan dat de afdeling oncologie tot nu toe zeker haar voorkeur heeft. Ze vertelt dat de mensen die hier komen juist vaak heel opgewekt zijn, positief ingesteld en vaak weinig klagen. Dat is op de andere afdelingen toch wel anders geeft ze aan. Terwijl ze juist vindt dat de mensen hier op de afdeling misschien soms meer reden zouden hebben om te mogen klagen. Het is voor haar ondanks de vaak ook verdrietige verhalen een inspirerende omgeving en dat zorgt voor veel motivatie en voldoening in haar werk. Na het veelvuldig voelen aan mijn arm durft ze het toch niet aan en wil ze mij het misprikken besparen. Het prikken van het infuus laat ze uiteindelijk over aan haar collega Esther. Meteen denk ik, dit wordt weer een goede oncologisch verpleegkundige. Ze heeft duidelijk inzicht in zichzelf van wat ze al wel kan en waar ze misschien nog hulp bij moet vragen. Zodra het infuus loopt, wil Esther alles horen over Gera. Ook Esther was altijd erg onder de indruk van de instelling en drive van Gera en het is wel duidelijk dat voor veel verpleegkundigen de patiënten hier echt niet zomaar een nummertje zijn. Zeker als je elkaar al voor zo’n lange tijd wekelijks/ maandelijks hebt gezien. Zodra de kuur erin zit wordt mijn arm weer verbonden en ben ik klaar om te gaan. Ik geef de stagiaire de envelop en het engeltje en ze geeft aan dat ze Esther even ervoor zal roepen. Ik vertel haar dat dit cadeautje voor haar is, zij heeft mij immers vandaag geholpen. En natuurlijk heb ik er voor Esther ook nog eentje bij me. Ze zorgen immers altijd zo goed voor mij als ik daar ben.

De rit naar huis is zoals altijd heel gezellig met Eus. We praten volop met elkaar en bij het uitstappen overhandig ik de kerstkaart die ik heb geschreven voor hem. En sorry Eus, als je dit leest, een kaart zonder kerstengel volgens mij.  Ik weet zeker dat jij soms ook die engel bent. Al zou je zelf waarschijnlijk dat ontkennen en eerder de b ervoor zetten vermoed ik.

De dagen na de kuur doe ik rustig aan. Ik heb nog drie dagen voordat we een week op vakantie naar Frankrijk gaan, dus probeer ik wat energie te sparen. Wel geniet ik van een heerlijk bezoek aan de kapper. Yvonne en Lieke reageren enthousiast zodra ik binnenkom. Zodra ik in de kappersstoel zit vraagt Lieke wat ik wil. Ik vertel haar dat ik mijn haar weer wat wil laten groeien en laat een foto zien. Verder zeg ik het volste vertrouwen in haar te hebben en dat zij vast een goed idee heeft voor vandaag. Ook geef ik aan dat ik het eigenlijk best wel weer spannend vind om hier ind e kappersstoel te zitten, bijna net zo spannend als mijn eerste kappersbezoek nadat ik kaal was geweest door de chemo. Ik weet nog goed dat ik geen idee had wat ik met mijn haar aan wilde. Ik had immers nog nooit kort haar gehad. Ook nu ga ik weer een fase in met mijn haar die ik niet ken, maar waar ik zeker ook wel weer heel nieuwsgierig naar ben. Het laten groeien van mijn haar tot aan mijn schouders biedt straks weer een hele hoop nieuwe mogelijkheden. Lieke knipt de mat die in mijn nek is ontstaan bij en ook de highlights gaan er weer in. Na twee uur kijk ik tevreden naar mijn spiegelbeeld. Zodra ik thuiskom stuur ik Lieke nog een berichtje: dankjewel voor je hulp vandaag, ik voel me weer mooi en ben blij dat ik een half jaar terug toch de keus heb gemaakt om het weer iets langer te gaan laten groeien.

De eerste week van de kerstvakantie genieten we van een hoop gezelligheid samen met vrienden/ kids, broer&neefje. We spelen veel spelletjes, wandelen wat in de omgeving, bezoeken een oorlogsmuseum, gaan naar de kerstmarkt in Reims en vieren de kerstdagen met cadeautjes en lekker eten&drinken. Het zijn drukke dagen, maar het is heerlijk om zo op vakantie te zijn met z’n allen. Daarnaast biedt het ook de tijd om na te denken over nieuwe vakantieplannen voor 2025. Oud&nieuw vieren we thuis samen met mijn familie. Om 12 uur proosten we met elkaar op het nieuwe jaar. Ik kijk Bas diep in zijn ogen aan, wens hem een gelukkig nieuwjaar en geef hem een dikke zoen. Zodra ik mij omdraai en ik de tranen van mijn neefje zie, schiet ik zelf ook vol. Ik voel hoe hij bij iedere jaarwisseling worstelt met de gedachte dat het elke  keer de laatste keer kan zijn dat we met z’n allen dit feest zo vieren. Ik houd hem altijd voor dat we er gewoon weer voor gaan en het nieuwe jaar opnieuw gaan vullen met een hoop mooie herinneringen en vooral met dingen waar we blij van worden. Een nieuw jaar starten voelt toch altijd wat dubbel. Zoveel gedachten die er dan door mijn hoofd gaan. En een jaar is altijd zo voorbij, maar aan de andere kant voelt het soms ook wel dat het weer 365 dagen zijn waar ik enorm mijn best in moet doen om ze goed door te kunnen komen. Wil ik een volgende kerst mee gaan maken, dan moet ik er in ieder geval voor zorgen dat ik er over 350 dagen nog ben en dat zijn er best een hoop. Niet dat ik daar iedere dag zo mee bezig ben hoor. Dat aftellen naar kerst komt meestal pas weer na de zomervakantie in beeld. Maar bij fijne en bijzondere dagen vraag je je altijd af of dat volgend jaar ook nog zo zal zijn, dat krijg ik er gewoon echt niet uit.

Om het jaar weer goed te kunnen starten hebben we de eerste vakantie geboekt. De reis om naar uit te kunnen gaan kijken staat weer met grote letters op de agenda. Samen met Bas, goede vriend Carl en mijn broer Sander gaan we begin april een week naar Dakhla (Marokko) om te kitesurfen. We hebben een prachtige kamer in een klein resort direct aan de lagune waar we een week ons prima kunnen gaan vermaken. En tussen het kitesurfen door is er genoeg ruimte om uit te rusten, lekker wat te lezen en te genieten van de zon. Natuurlijk vraagt dit wel wat van mijn conditie, dus ben ik het nieuwe jaar gestart met goede voornemens op het sportieve vlak. De laatste maanden heb ik immers vanwege de bestralingen niet veel kunnen doen en geaccepteerd dat mijn lichaam veel extra rust nodig had. Maar wil ik straks toch (bijna) ieder dag even op mijn kitesurfboard kunnen staan, dan moet ik echt weer aan de bak. Meer bewegen, gezond eten en voldoende slapen gaan er vast voor zorgen dat ik straks weer met vertrouwen die week met de mannen mee kan.

Verder hoop ik dat dit jaar vooral een stabiel jaar gaat zijn. Waarin de behandelingen zijn werk blijven doen, ik lekker wat kan sporten, genieten van mooie reisavonturen en een heel eind ga komen met het schrijven van mijn boek. Ik heb in ieder geval weer heel veel zin in 2025!

Liefs Bianca