“Geluk is die herinnering waarvan je bij de gedachte al gaat glimlachen.”

Bepakt met een grote kitesurfbag en een weekendtas stap ik de vertrekhal van Schiphol binnen. Het is flink sjouwen, maar we zijn klaar voor onze reis naar Marokko. Ik ben redelijk hersteld van mijn laatste kuur en heb het gevoel dat ik met voldoende energie deze reis kan gaan maken. Daarnaast zorgt de adrenaline er ook voor dat ik minder bezig ben met de vermoeidheid. Ik heb mega veel zin om samen met Bas, Sander en Carl naar Dakhla te gaan. Als enige vrouw tussen deze drie mannen sta ik wel mijn mannetje denk ik. We lachen heel wat af en ik moet concluderen dat er echt wel een verschil tussen mannen- en vrouwenpraat zit.

Helaas lijkt de wind ons de komende week een beetje in de steek te gaan laten. De afgelopen dagen heb ik om de drie uur bijgehouden wat de voorspellingen waren en ze lijken steeds maar weer verder af te nemen. Toch merk ik dat ook hierin ik een rasoptimist ben en iedere keer maar blijf roepen dat het vast mee zal gaan vallen. Ik denk dat het vooral iets is van berusting hebben in de dingen waar je toch geen invloed op kunt hebben. Het voelt als verloren energie om mij er heel druk over te gaan maken. Al is er natuurlijk wel een stemmetje in mijn hoofd die zegt: het zal toch niet zo zijn dat we straks heel de week niet kunnen kitesurfen.

Tijdens de vlucht van Amsterdam naar Casablanca zit ik naast Carl. De tijd vliegt voorbij terwijl we gezellig bijkletsen. Op het vliegveld van Casablanca staat er een lange rij bij de douane. Vanuit ieder hokje kijkt een man streng toe op degene die voor het glas komt te staan. Wanneer ik aan de beurt ben en de man vraagt wat mijn beroep is, antwoord ik snel met: “teacher”. Misschien niet de volledige waarheid, maar wel het meest makkelijke antwoord voor nu. Hij zet een dikke stempel voor akkoord in mijn paspoort en ik mag doorlopen. Ons volgende vliegtuig staat al klaar en we kunnen meteen instappen. Op de vlucht van Casablanca naar Dakhla zit ik naast een Marokkaanse jongen. Ik merk al snel dat hij zin heeft in een praatje. Hij is nieuwsgierig naar Nederland en we praten over de natuur, het gezondheidssysteem en de culturele verschillen. In de nacht komen we aan in Dakhla. Ik ben erg moe. Bas, Carl en Sander moeten daar wel om lachen, aangezien ik mij had voorgenomen om tijdens de laatste vlucht lekker even een paar uur te gaan slapen. “Moet je maar niet zoveel kletsen hè”. Dat ik er dit keer niks aan kon doen, aangezien mijn buurman steeds maar door bleef praten, gaat er bij hen niet in. “Zeker net als altijd bij die taxiritjes van en naar het ziekenhuis”, hoor ik Carl nog lachend zeggen. Ik geef het maar toe, een praatje maken met anderen vind ik gewoon heel erg gezellig. Na de douane staat er een medewerker van ons verblijf op ons te wachten. Onze tassen gaan in de laadbak van een grote pick-up en zelf stappen we in de taxibus. Het is een half uurtje rijden naar het hotel waar we zitten. Vanuit de radio klinkt Arabisch muziek en door de ramen zie de stadsverlichting en de vierkante gebouwen van de stad. Het oogt kaal en niet heel sfeervol, maar ja wat wil je van een plek zo dicht tegen de westelijke Sahara aan. De stad ligt op een landtong aan de Atlantische oceaan. Her en der staan wat palmbomen, maar verder is het zand en nog een zand. Onderweg komen we een aantal controleposten van de politie tegen. Zorgvuldig wordt er hier in de gaten gehouden wie er de stad in en uit gaan. Dan slaan we af en een grote blauwe poort wordt voor ons geopend. Het is de entree van PK25. Bij de receptie worden we ‘s nachts om twee uur vriendelijk welkom geheten. De thee wordt op de traditionele manier aan ons geserveerd met een heerlijk stukje Marokkaanse cake. Ik verwonder mij over de afstand die de theekan maakt ten opzichte van het kleine glaasje waarin het geschonken wordt. Het is wel duidelijk dat deze man dit vaker heeft gedaan, zodat hij dit zonder te morsen in kan schenken. Ook de kok van het hotel is nog wakker en komt zich voorstellen. Zijn enthousiasme en verhalen over het eten zijn veelbelovend, dus ik ben benieuwd wat we allemaal gaan eten deze week. We wandelen met de sleutel naar ons huisje dat direct aan de lagune ligt. Het ziet er allemaal prachtig uit en zodra we in bed liggen zijn we vertrokken.

Zodra Bas in de ochtend het gordijn opzij schuift komen de eerste zonnestralen de kamer binnen. Ik kijk uit over het water waar vissers proberen om een vis aan de haak te slaan. Verschillende honden rennen enthousiast over het strand en met een kopje thee wordt ik langzaamaan wakker. Door de speaker klinkt de muziek van Smith&Tell. Ik luister naar de zinnen: I won’t remember you died, i will remember you lived. I’m the trees and the birds, I’m the soft stars that shine at night. I’m the rain, I’m the grass, I’m the soft blowing summer winds.  Ja, zo hoop ik dat Bas straks ook kan denken wanneer ik er niet meer ben. Die herinneringen aan het leven maken we nu. Allemaal momenten waar hij straks hopelijk met een warm gevoel aan terug kan denken. Dit mogen we vandaag mooi toch maar weer samen beleven.

Bij het ontbijt praten we enthousiast over de prachtige plek waar we terecht zijn gekomen. Het eten is heerlijk en we installeren ons op de bedjes in de zon. Dat er vandaag te weinig wind staat om te kitesurfen vind ik niet zo heel erg. Het geeft mij even de rust om wat bij te komen van de intensieve reisdag van gisteren. Ik heb immers ook maar vier uur geslapen vannacht. In de eerste dagen wordt er af en toe een kite opgelaten. Toch staat er steeds te weinig wind en zit er niks anders op dan maar rustig af te wachten. Ik heb me voorgenomen om eerst maar eens anderen daadwerkelijk te zien varen voordat ik zelf met mijn spullen het water op ga. Ik heb geen zin om een uur te staan klooien en vervolgens tot de conclusie te komen dat er niet voldoende wind is.

In ons hotel is inmiddels ook een klas aangekomen. Ik hoor dat ze van een school uit Engeland zijn, namelijk The World Class Academy. Een groep van 20 leerlingen tussen de 13 en 17 jaar zijn met 5 leerkrachten drie weken hier in Dakhla. Een van de leerkrachten vertelt dat de meeste van de leerlingen dit als een soort tussenjaar doen. De school biedt een kayak, klim, MTB, kiteboard of surf academy aan. De leerlingen die hier nu in Dakhla zijn hebben gekozen voor de kitesurfacademy. Dit schooljaar zijn ze al in Brazilië, Peru en Zuid-Afrika geweest. Het hele verhaal klinkt mij als muziek in de oren. Jeetje, je zou toch maar als tiener de mogelijkheid krijgen om dit een jaar te kunnen doen. Verder bedenk ik mij ook meteen: waarom heb ik na de PABO niet aan zo’n baan gedacht? Ik had ook als leraar zo een paar jaar kunnen gaan werken en rondreizen. Natuurlijk, als ik er verder erover nadenk kleven er ook nadelen aan zo’n job en in die tijd kon ik immers nog geeneens kitesurfen, maar toch. Daarnaast moet je als tiener toch ook over rijke ouders beschikken om aan zoiets deel te kunnen nemen, aangezien een schooljaar tienduizenden euro kost. Maar het lijkt me wel een hele toffe ervaring.

Er breekt weer een dag aan zonder wind, dus huren we een aantal SUP boards waarmee we naar Dragon Island peddelen. Het is nog een hele uitdaging om erop te blijven staan. Gelukkig is het lekker weer en een plons in het water best verfrissend. Op sommige stukken staat er een flinke stroming en het is dan hard werken om tegen de stroming in vooruit te komen. Ik wil niet weten van opgeven, dus hoe klein de vooruitgang bij iedere peddel die ik in het water steek ook is, ik zet door. Bij aankomst op het eiland rusten we even uit. Ik voel hoe hard de spieren in mijn armen en benen hebben moeten werken. We maken een aantal foto’s en worden vervolgens opgehaald door een bootje dat ons weer terugbrengt naar het resort. Na 500 meter varen worden we ineens verrast door een groepje dolfijnen die naast onze boot boven water komen. Wat een bonus op dit heerlijke uitstapje.

Dan breekt de dag aan dat er toch wat wind wordt voorspeld. Niet heel veel wind, maar het schept wat hoop. Ik zorg dat mijn spullen klaarstaan, zodat ik bij het zien van de eerste kitesurfers ook het water op kan. Zodra ik Bas weg zie varen trek ik mijn wetsuit aan en rol mijn 12m kite uit. De jongens die assisteren bij de surfschool helpen met het oplaten van mijn kite. Ik stuur eerst een keer in om weer even het gevoel te hebben welke kracht de wind op mijn kite heeft. Daarna stuur ik volop in, kom omhoog uit het water en vaar weg. Het is precies zoals ik al zei, net als bij het fietsen. Ook al ben je maanden niet geweest, het gevoel verlies je niet meer zomaar. Ik voel hoe de wind in mijn kite blaast. Het is hard werken en ik moet de kite op en neer laten bewegen om te zorgen dat hij in de lucht blijft hangen, maar het lukt om vooruit te komen. Zodra ik midden op de lagune vaar is de angst en onzekerheid verdwenen. Het gevoel van geluk is met geen pen te beschrijven. Ik voel de wind door mijn haren en het water dat door de snelheid langs mijn board omhoog spat. Niemand die het ziet, maar ik straal van oor tot oor. Wie had gedacht dat ik ooit nog dit zo zou mogen beleven, gaat er door mijn hoofd. Ik beweeg met mijn benen en board mee om de golven op te vangen waar ik overheen raas. Vol vertrouwen vaar ik op en neer over de lagune. Op een gegeven moment valt de wind weg en ligt mijn kite op het water. Ik heb mijn zwemvest aan dus maak me niet zo druk over het feit dat ik hier nu in zee dobber en mijn kite niet meer de lucht in krijg. Aangezien het vandaag aflandige wind is worden we allemaal vanuit de surfschool extra goed in de gaten gehouden. Na 10 minuten komt Badr in het rode motorbootje aangevaren om mij uit het water op te pikken. Als we met flinke snelheid terugvaren en het bootje door de golven uit het water komt word ik overvallen door een gevoel van geluk. Er stromen tranen van blijheid over mijn wangen. Wat ben ik toch een bofkont. Deze dag neemt niemand meer van mij af. Al was het maar een uurtje dat ik heb kunnen kitesurfen, dit was een moment waar ik nog weken op kan teren. Ik moet nogmaals tot de conclusie komen dat kitesurfen echt een van de gaafste dingen is die ik kan doen. Ook denk ik meteen weer aan al die keren dat ik in de afgelopen jaren ben gaan oefenen en waarop het niet lukte, het net niet lukte of er flink wat frustratie bij kwam kijken. Het doorzetten van toen is weer meer dan waard geweest. Wat ben ik blij dat ik niet opgegeven heb, maar het iedere keer ben blijven proberen. Blij, trots en heel erg gelukkig geniet ik vervolgens op een bedje in de zon. Dat de wind is weggevallen is jammer, maar ik heb in ieder geval deze week 1 keer op mijn board kunnen staan.

De dagen erna staat er te weinig wind om te kunnen kitesurfen. We besluiten om bij eb een wandeling te maken naar Dragon Island. Onderweg komen we enorm grote zeeslakken en honderden krabben tegen. Zodra we dichterbij komen vluchten de kabben hun holletjes in. Het is een grappig gezicht hoe ze vanuit hun holletjes naar boven gluren of het gevaar weer geweken is. Aangekomen bij Dragon Island klimmen we omhoog en genieten van het uitzicht over het water en de westerlijke Sahara. Het is een bijzonder idee dat daar duizenden kilometers lang waar je ook kijkt alleen maar zand ligt. Na een aantal foto’s te hebben gemaakt is het tijd om weer terug te wandelen. Het water komt al wat meer omhoog en op sommige stukken moeten we door het water heen wandelen.

Ik denk dat het woord dat het meest gebruikt is deze week het woord wind is. Zeker de mannen zijn enorm teleurgesteld dat er op de plek waar er normaal 330 dagen per jaar voldoende wind staat, net deze week het zo weinig waait. Nu zijn de voorspellingen voor de week erop niet veel beter, dus is dat een schrale troost. Ook de jongens van de surfschool benoemen regelmatig dat het echt uitzonderlijk is dat er in deze periode van het jaar zo weinig wind staat. We hebben gewoon pech. Wat betreft de wind dan. Qua vakantie genieten we echt wel van het heerlijke zonnetje, het verrukkelijke Marokkaanse eten, de vriendelijkheid van alles medewerkers op het resort, de spelletjes die we spelen, de fijne gesprekken die we hebben en het goede gezelschap waarin we ons bevinden. We lachen heel wat af en ondanks de teleurstelling van het niet kunnen kitesurfen, voel ik mij een tevreden mens. Ik denk zo vaak ik heb geen reden om te mopperen. Ik mag namelijk gewoon op reis, ik voel mij verder goed, ben nog niet dood, ik lig niet in het ziekenhuis en krijg nog de kans om allemaal dingen te doen die ik leuk vind.

Wel merk ik na drie dagen in Dakhla dat ik steeds eerder op de dag last krijg van mijn lymfoedeem. Ondanks dat ik op een bedje mijn benen zoveel mogelijk omhoog leg, zie ik dat rond 15 uur vooral mijn rechter enkel, knie en been op beginnen te zwellen. Waarschijnlijk heb ik er nu ook meer last van doordat het hier warmer is, ik minder beweeg en geen compressie draag. Gelukkig heb ik mijn therapeutische elastische kousen bij me en kan ik die eind van de middag aantrekken om verdere zwelling te voorkomen. Aangezien ik mijn badslipper met die dikke voeten niet meer inkom draag ik mijn sneakers, maar ook daarin voel ik een prikkend en drukkend gevoel in mijn voeten. De laatste avond worden we met een taxi naar Dakhla gebracht. We bezoek een souk (traditionele Marokkaanse markt) waar textiel, specerijen, sieraden, tapijten en traditionele kleding wordt verkocht. Je bevindt je hier in een hele andere wereld. Op bepaalde plekken voel ik mij wel bekeken. Ondanks dat ik een lange broek en shirt draag, val ik als westerse blanke vrouw met blond haar natuurlijk meteen op. En ondanks dat iedereen vriendelijk naar ons is, voelt het toch een stuk fijner dat ik hier met drie grote mannen om mij heen wandel in plaats van alleen. Soms moet ik wel lachen om de grote ogen en de lach die de kleine kinderen opzetten als ze mij zien. Wat een verschil van de wereld waarin we opgroeien, denk ik dan. Op een terras aan het water bestellen we nog een drankje. Om ons heen zitten verschillende gezinnen en groepjes vrienden die het weekend starten met een gezellig uitje. Iedereen aan de thee, koffie of frisdrank. Dan nemen we contact weer op met onze taxichauffeur. Hij rijdt ons veilig weer terug naar het resort. In het donker rijden is hier nog best een uitdaging en ik ben blij dat we niet zelf achter het stuur zitten. Er zitten veel gaten in de weg, het snelheidsverschil tussen de auto’s is vaak groot, brommertjes doemen voor je op of er staat ineens een man midden op de weg te zwaaien die op zoek is naar een lift. Onze taxichauffeur is dit allemaal wel gewend en manoeuvreert behendig overal omheen.

Onze spullen hebben we weer ingepakt en we zijn klaar voor vertrek naar Nederland. ‘s Morgens om 5 uur wandelen we langs de receptie het restaurant binnen waar het ontbijt voor ons al klaar staat. Ondanks dat het nog zo vroeg is, heeft men ervoor gezorgd dat de dag voor ons goed kan beginnen met verse jus d’ orange en warme broodjes. Hierna brengt de taxichauffeur ons met een busje naar het vliegveld en vliegen we via Casablanca terug naar Amsterdam. Het is een intensieve en lange reisdag, maar ‘s avonds stappen we weer lekker in ons eigen bedje. De volgende dag gaan we Finn ophalen. Die heeft zijn vakantie door mogen brengen bij zijn broer en lieve baasjes in Rotterdam. Ik mis Finn altijd heel erg als we zonder hem op vakantie gaan, maar het vliegtuig wil ik hem niet aandoen. Daarnaast weet ik dat hij liefdevol wordt verzorgd en een heerlijke tijd heeft bij zijn broer. Zodra ik de auto uitstap komt hij enthousiast kwispelend en met een knuffel in zijn bek aangelopen. Dat wordt de komende dagen even alle knuffels die ik van hem heb gemist inhalen. Bij thuiskomst kruipen we lekker met z’n drietjes op de bank, team van de Broek is weer compleet.

Hopelijk kunnen we dit jaar nog een keertje terug naar Dakhla. In een week waarin dan wel veel wind wordt voorspeld. Dat geluksgevoel dat ik daar op mijn board op het water heb mogen ervaren, smaakt naar meer. Als 1 uur kitesurfen op de lagune in Dakhla dit geweldige gevoel al oplevert, wat moet dat dan wel zijn als je het 7 dagen achter elkaar kunt doen? Alleen de gedachte alleen al brengt een grote glimlach op mijn gezicht.