“Geloof erin, dat is het begin!”

Vandaag een blog met daarin de belevenissen van de afgelopen twee maanden. Maanden waarin de weken vooral bestonden uit quality time met z’n drietjes. Vanwege de overstap naar een nieuwe baan voor Bas hadden we wat extra tijd om samen door te brengen. Tussen de kuren door zijn we er dan ook geregeld op uit geweest. Na een kuur waren er steeds eerst een aantal dagen van volledige rust om mijn lichaam bij te laten komen. Vervolgens maakten we ons dan klaar om lekker op reis te gaan. De bestemming werd vaak pas op het laatste moment vastgelegd. Een weekje kitesurfen in Marokko zat er vanwege de weinig wind steeds maar niet in, dus haalden we iedere keer plan B uit de kast.

Het begon met een tripje naar de Eiffel. We wandelden door de bossen met z’n vele spinnenwebben, herfstkleuren en de zon die prachtig zijn weg naar de grond  tussen de takken door vindt. Na een flinke wandeling ploffen we moe en tevreden neer op het terras van ons hotel. Het glaasje wijn en de schnitzel hebben we zeer verdiend vandaag. Wanneer ik ‘s avonds mijn hoofd op mijn kussen leg, hoor ik buiten de uilen roepen. De ene oehoe na de ander galmt door het donker, het is prachtig.

Een paar weken later moeten we constateren dat de wind in Marokko om te kitesurfen nog steeds veel te wensen over laat, dus besluiten we naar Baden-Baden in Duitsland te gaan. We zijn er in het verleden al wel eens geweest en aangezien we altijd hebben geroepen dat we er nog wel eens terug willen, lijkt dit nu de perfecte mogelijkheid. Onderweg lees ik de naamborden van de steden die we passeren. Ik moet enorm lachen bij het zien van het naambord Worms. Het doet mij denken aan het grappige computerspel dat Bas en ik geregeld met elkaar hebben gespeeld. Tijdens de kerstvakantie werd altijd de PC naar beneden gehaald en vooral de coöperatieve spellen zoals Tomb Raider en Rayman waarbij we samen op avontuur gingen, waren populair bij ons. Nu zie ik het al helemaal voor me hier in de stad Worms. Allerlei wormen op de stadswal die de stad met verschillende wapens verdedigen. We nemen ons voor om binnenkort de PC maar weer eens naar beneden te halen om samen weer op avontuur te gaan. In Baden-Baden genieten we van een bezoek aan de thermale baden, de vele terrasjes, alle delen van Pirates of the Caribbean, een goed boek en een zeer uitdagende wandeling. Het wandelen hier in het Zwarte woud is toch wel weer even wat zwaarder dan in de Eiffel. Vooral het omhoog klimmen valt soms vies tegen. Bij iedere bocht die ik zie hoop ik dat we er bijna zijn, maar dat blijkt steeds maar niet zo te zijn. In mijn hoofd vraag ik mij steeds af hoe lang ik dit nog vol kan houden. Toch weet ik mezelf te motiveren om door te zetten. Hoe moe ik ook ben, hoe zeer mijn benen ook doen, ik houd mij voor dat zolang ik de ene voet voor de ander blijf zetten, we op een gegeven moment toch boven moeten komen. Boven op de berg blijkt een restaurantje te zitten en daar maken we dan natuurlijk ook uitgebreid gebruik van. In de zon op het terras zijn alle negatieve gedachten en de pijn grotendeels naar de achtergrond verdwenen. Trots en geluk overheersen. Bas stelt voor om met de lift terug naar beneden te gaan. Maar nadat we een uur hebben gezeten geef ik aan dat ik zo enorm mijn best heb gedaan om boven te komen dat ik zeker weet dat het mij ook gaat lukken om nog af te dalen via het wandelpad richting ons appartement. Die paar uur wandelen naar beneden zal mij nog meer voldoening gaan geven. En het is immers mooi weer en we hebben alle tijd. Het buiten zijn doet ons beiden erg goed. Even los van de spanningen rondom het werk van Bas en mijn ziekenhuisbezoeken en tijd om onze koppies leeg te maken. Tussendoor genieten we af en toe al even van wat kerstmuziek en sinterklaasliedjes van Bert&Ernie. We halen samen herinneringen op die daar aan gerelateerd zijn en kijken vooruit naar de komende feestdagen.

Bas en ik hebben de afgelopen weken samen veel gesprekken gevoerd over de dingen waar je blij van wordt. Welke dingen belangrijk zijn voor jou in het leven en je veel voldoening geven en welke mensen belangrijk voor je zijn. We komen vaak tot de conclusie dat we het fijn vinden om ons te omringen met mensen die gemotiveerd zijn, die uitdagingen niet uit de weg gaan, die open communiceren en niet altijd gericht zijn op meer of groter.

Dan komt er ineens een mooie nieuwe uitdaging voor Bas op zijn pad. Een nieuw job waar hij de kennis en kunde die hij in de afgelopen jaren heeft opgedaan kan inzetten en daarnaast zijn leidersschapsvaardigheden verder kan gaan ontwikkelen. Hij besluit om te kijken of hij 4x9 uur  kan gaan werken zodat we altijd een lang weekend voor de boeg hebben. Tijd waarin we dan nog vaker samen lekker er tussenuit kunnen, kunnen genieten van de rust thuis of extra uurtjes op het water door kunnen brengen. Ik heb in het verleden al vaker tegen Bas gezegd dat het goed zou zijn als hij deze keus zou maken. Financieel gezien kan het en ook als ik er straks niet meer ben, geeft het Bas meer ruimte om tijd te maken om te ontspannen en zijn leven naast werken te vullen met andere dingen waar hij blij van wordt. Naast dat ik natuurlijk ook veel in heb moeten leveren toen ik ziek werd, heeft het mij en ons zeker ook dingen opgeleverd. We denken meer na over bepaalde keuzes die we kunnen maken in ons leven en handelen daar dan ook naar. We zijn ons er veel meer van bewust dat we nu leven en niet zozeer straks. Dit maakt dat we de tijd die we hebben zo goed mogelijk invullen en de weken niet zomaar voorbij laten gaan.

We hebben nog twee weken voordat Bas aan zijn nieuwe baan gaat beginnen. Ook nu laat de wind het weer afweten, dus boeken we de boot naar Schotland voor een wandelvakantie. Via IJmuiden varen we naar Newcastle. De hoge golven zorgen ervoor dat de boot van de ene kant naar de andere kant deint. Finn is zeeziek. Gelukkig houdt hij alles binnen, maar aan zijn hele houding kun je aflezen dat hij zich niet lekker voelt. Bas en ik blijken aardige zeebenen te hebben en hebben er gelukkig niet zo’n last van.  Het eerste huisje dat we via airbnb geboekt hebben ligt in het grootste Nationale park van het Verenigd Koningkrijk: Cairngorms. Het huisje staat tussen de weilanden met schapen, bossen en vele riviertjes. Bij binnenkomst voel ik mij meteen thuis. We steken de open haard aan en de ene na de andere plaat laten we draaien op de platenspeler. Dit laatste roept weer allerlei herinneringen op. Toen ik jong was had ik ook een platenspeler op mijn kamer staan. Zeker in de weekenden draaide ik volop plaatjes. Van Kinderen voor kinderen, de grote meneer kaktus show, de sinterklaasplaat en singletjes uit de collectie van mijn ouders. Natuurlijk hebben we nu thuis het gemak van Spotify, maar ik merk dat het draaien van plaatjes toch nog steeds iets speciaals heeft. Het geluid is minder perfect dan het geluid uit de grote boxen thuis, maar misschien is dat juist de charme van de platenspeler. Het geluid van de naald die over de plaat gaat, de klik als de plaat is afgelopen en de handelingen bij het omdraaien van de plaat, ik geniet er van.

Buiten is het mistig, af en toe valt er wat motregen en we maken ons klaar voor een wandeling door de bergen. Handschoenen, mutsen, wandelstokken, een thermoskan met heet water, voldoende eten en waterdichte kleding, we zijn goed voorbereid. Na een half uur lopen merk ik aan mezelf dat er geregeld negatieve gedachten mijn hoofd vullen. Mijn benen hebben het zwaar en het pad loopt alleen maar omhoog. Tijd om tussendoor wat bij te komen/ te herstellen is er niet op deze route. Ik kan Bas moeilijk bijhouden en doordat ik de top waar we heen gaan vanwege de mist die er hangt, niet kan zien, weet ik ook niet hoe lang ik nog zo door moet zetten om boven te kunnen komen. En iedere keer als ik denk dat ik de top kan zien, zie ik een aantal stappen verder, achter de voorste top weer een nieuwe top uit de mist verschijnen. Er lijkt geen einde aan het stijle pad te komen. Na even een aantal tellen rust laat ik een oerkreet uit mijn mond komen en vervloek die stomme kanker. De harde wind neemt de woorden mee en ik voel me weer wat opgelucht en ga door met het voortzetten van de ene voet voor de andere. We lopen alleen op de berg, geen mens die vandaag eraan heeft gedacht om onder deze omstandigheden deze berg te gaan beklimmen. Ik hoor Bas nog zeggen dat de lucht misschien boven op de top nog wel open zal trekken. Ik heb zo mijn bedenkingen, maar doe enorm mijn best om mij aan deze positieve gedachte vast te houden. Als Bas op een gegeven moment vraagt of het nog gaat kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ik huil mijn frustratie eruit en laat de tranen lopen. Als Bas zegt dat we dit misschien ook niet meer moeten doen en dat deze wandeling misschien ook wel te veel voor mij is. Wil ik hier niks van horen en ik kan alleen maar uitbrengen: “zeker wel, ik wil boven komen, dus dat gaat ook zeker lukken. Maar wat is het ongelooflijk moeilijk, zwaar en er lijkt geen einde aan deze klim te komen.” Nadat ik mij herpakt heb, lopen we samen verder en komen we na een tijdje op de top aan. Een aantal mannen zijn er in deze barre omstandigheden bezig met het onderhouden van het pad. Zij lopen iedere dag omhoog om hier herstelwerkzaamheden uit te voeren. Met groot respect kijk ik ernaar en voel mijn eigen vermoeidheid wegtrekken. We maken nog even een foto op de top en besluiten om de route snel te vervolgen. Op de top staat een harde wind en de mist ontneemt ons het uitzicht over de bergen. Deze keer heb ik mij verder niet ingelezen over de wandelroute van vandaag, dus ik ga er eigenlijk vanuit dat we het klimmen voor vandaag gehad hebben. Niets blijkt minder waar. Na een stuk afgedaald te hebben  nemen we een zijweg en begint vervolgens de volgende klim. Weliswaar minder stijl en minder lang dan de eerste, maar ook hier vraagt het veel van mijn doorzettingsvermogen. Af en toe trekt de mist weg en worden we gelukkig wel beloond met een prachtig uitzicht over de bergen, de bossen en het meer beneden in het dal. Na vier uur lopen merk ik dat we de afdaling ingezet hebben. We lopen wat meer door de bossen, maar het is overal zo enorm nat dat de bodem veranderd is in een soort moeras. Met onze schoenen zakken we dan ook vaak ver weg de modder in. Dit maakt het afdalen zeker niet minder vermoeiend dan het stijgen, maar ja, als ik thuis wilt komen, zal ik toch door moeten zetten. Op dit soort momenten moet ik heel vaak denken aan de laatste fase van de ziekte waar ik ooit in ga komen. Ik zou dan vast willen dat ik dit soort dingen nog zou kunnen doen, dus nu niet zeuren denk ik dan vaak. Geniet er gewoon maar van nu dat nog kan. Na 5 uur wandelen we over een soort kampeerterrein. Ik zet onze parkeerplaats in Google Maps en ik zie dat het nog zeker een uur lopen naar de auto is. Bas geeft aan dat ik hier zou kunnen blijven wachten en hij mij en Finn dan straks op zou kunnen komen halen met de auto. Maar ook nu zit er in mijn hoofd: samen uit, samen thuis. Daarnaast heb ik geen zin om hier in de kou een uur te blijven wachten, dan liever die ene voet voor de andere blijven zetten. Knop om en weer door. Doodmoe komen we bij de auto aan. We zijn trots, maar zeggen ook wel tegen elkaar dat vandaag misschien toch een beetje te veel van het goede was. Het is al heel wat dat we dit beiden naar elkaar toe durven te geven. Al doen we het, ons kennende, de volgende keer vast weer. Het zit er gewoon in om steeds weer een nieuwe uitdaging aan te willen gaan en ja daarbij loop ik mezelf wel eens voorbij.

De volgende dag staan we rustig op en maken een tour met de auto langs een aantal whiskey- destilleerderijen. Zo’n 50% van de destilleerderijen ligt in het noordoostelijke gedeelte van Schotland. We genieten van een rondleiding en proeverij bij The Glenlivit. Bas doet zichzelf bij verschillende destilleerderijen een speciale fles whiskey cadeau en we hebben leuke gesprekken met de mensen die er werken.

Na een bezoek aan de stad Inverness rijden we langs Loch Ness en komen we aan bij een grote houten blokhut die uitkijkt over de bergen met grote weilanden en veel paarden die er staan te grazen. ‘s Nachts verwonderen we ons over de prachtige sterrenhemel boven ons. Binnen is het lekker warm en vermaken we ons met een goed boek en volg ik de schaatswedstrijden in Thialf. Ook maken we een wandeling in de buurt. Hier volgen we het zompige pad, klimmen over een hek door middel van een grote trap, springen over verschillende watertjes en raast de wind om onze oren. Ik kan er deze keer gelukkig wel van genieten. De route is minder stijl, ik kan de top zien waar we heen gaan wandelen (en ja, die ligt ook nog heel ver weg, maar toch scheelt het dat ik hem nu wel kan zien) en het zonnetje komt af en toe even tevoorschijn. Bas polst onderweg even of we niet om moeten draaien, maar in mijn koppie gaat het prima en voel ik dat de top vandaag goed haalbaar moet zijn. Hoe hoger we komen hoe mooier het uitzicht is. Ver onder ons zien we de contouren van Loch Ness, een meer dat zo‘n 38,6 km lang is en 1,6 km breed. Boven op de top eten we wat en genieten van het uitzicht. We besluiten toch ook weer snel de afdaling in te zetten, aangezien de wind echt enorm hard waait. We moeten ons best doen om op twee benen te blijven staan. Ik maak nog wat foto’s en filmpjes en dan wandelen we de hele route weer terug. Wanneer we vlak bij de auto zijn raken we aan de praat met een man die er woont en zijn hond aan het uitlaten is. Het blijkt dat hij in het Britse leger heeft gezeten en onder andere gediend heeft in Afghanistan. Het is een indrukwekkend verhaal en we luisteren dan ook aandachtig naar wat hij te vertellen heeft. Ik verbaas me altijd over de mensen die wij onderweg ontmoeten en de bijzondere gesprekken die we hebben. Het is mooi om te horen wat mensen meemaken, wat mensen motiveert in het leven en hoe het is om het leven te leven op de plaatsen waar we komen.

Voor de laatste dagen hebben we nog niks geboekt, we zijn nog aan het dubben welke kant we op zullen gaan. Het weer, de afstand tot de boot in NewCastle en hetgeen we nog willen zien/ doen laten we hier een rol in spelen. We besluiten om de laatste 4 dagen een half uur ten zuiden van Edinburgh te gaan zitten. We boeken een huisje en rijden een dag zuidwaarts. Ook hier zitten we weer met ons huisje in the middle of nowhere. Heerlijk rustig tussen de velden, in een romantisch huisje met open haard en we hebben de tijd om Edinburgh te bezoeken, een dag lekker te niksen en nog een mooie wandeling te maken rondom het stuwmeer dat naast ons huisje ligt. We verbazen ons over de tientallen fazanten die rond ons huis scharrelen en ook Finn kijkt zijn ogen uit.

Dan is het weer tijd om naar Newcastle te rijden en de boot naar Nederland te nemen. Het is avond en we staan boven op het dek. We kijken uit over Newcastle met zijn huisjes, vuurtoren en vele lampjes. Her en der zien we boven de stad ineens vuurwerk in de lucht uiteenspatten, het ziet er mooi uit.  Samen proosten we op een prachtige vakantie, we zijn enorm dankbaar dat we dit weer zo met elkaar hebben mogen beleven. Daarnaast vinden we Schotland beiden ook echt een heerlijk land. De mensen zijn er enorm vriendelijk. Ze moeten er hard werken. De omstandigheden waarin ze leven zijn vaak hard en zeker niet makkelijk. Maar het zorgt er misschien juist ook wel voor dat iedereen veel dankbaarder is voor hetgeen ze wèl hebben. Ik denk weleens dat het soms misschien ook zo is dat juist hoe meer men heeft, hoe meer er geklaagd wordt en mensen ontevreden zijn. Veel mensen willen alleen maar meer en groter, terwijl daar echt het geluk niet in zit. Natuurlijk realiseer ik mij wel dat ik soms ook zelf vanuit een luxe positie praat. Ik heb een fijn huis, geen geldzorgen een man waar ik op kan bouwen en waar ik mijn liefde mee kan delen, een hond als maatje, fijne familie en vrienden en ik kan geregeld leuke dingen doen die mij blij maken. Het blijft de kunst om te kijken naar wat je wel hebt denk ik vaak en meestal is dat een heleboel. Ja, ik ben ongeneeselijk ziek en heb veel in moeten leveren in de afgelopen jaren. De bijwerkingen door de vele behandelingen lopen op en ik weet niet hoe lang ik nog heb. Er is veel om bang voor te kunnen zijn, veel om verdrietig over te kunnen zijn. Maar ik kies ervoor om zolang het lukt, vooral oog te houden voor al die dingen die mijn leven mooi en gelukkig maken. Jij ook?

Liefs Bianca

Mocht je het leuk vinden om ook de bijbehorende weekfilmpjes te bekijken? Op Instagram zijn ze te vinden onder: Biancavandenbroeksijtsma