“Dankbaar voor kleine dingen, voor grote dingen en alles daartussen”.

Bas, Finn en ik zijn sinds gisteren bij elkaar opgeteld 100 jaar. Er moest wat rekenwerk aan te pas komen en de tijd moest meewerken, maar we hebben het gehaald. Ach, het is maar een getal, maar dankbaar ben ik er wel voor. Ik ben weer een jaartje ouder geworden, hiep hiep hoera!

In de afgelopen weken heb ik veel fijne dingen kunnen ondernemen. Na kuur 56 was het nodig om wat stappen terug te doen. De eerste dagen na een kuur slaap ik  met gemak 12 uur achter elkaar door en voel dat mijn lichaam enorm hard moet werken bij alles dat ik doe. Na een aantal dagen zet ik mij er dan altijd wel weer toe om er op uit te gaan. Het zwemmen dat ik nu wekelijks doe, bevalt heel erg goed. Het geeft mij een heerlijk gevoel. In het zwembad word ik niet belemmerd door pijnlijke voeten of gewrichten en voel ik mij als een vis in het water. Dat ik ook nog eens een prima tijd zwem is natuurlijk mooi meegenomen. De prestatiedrang komt toch weer wat meer om de hoek kijken, maar ik weet mezelf nog redelijk in te houden. Het hardlopen mis ik op het moment wel, zeker nu het allemaal weer wat mooier weer aan het worden is. Over een paar weken ga ik toch nog maar eens een bezoek brengen aan een podotherapeut. Misschien heeft hij nog goede adviezen om ervoor te zorgen dat mijn achillespees en gewrichten in mijn voeten zich wat meer kunnen herstellen en kan ik straks ook het hardlopen misschien weer oppakken. Nu is het wel het belangrijkste dat ik eerst maar eens pijnvrij langere afstanden kan wandelen. Deze zomer wil ik immers in Noorwegen weer flink wat kilometers in de bergen gaan maken. Verder komt het kitesurfseizoen ook in zicht. Als ik dat weer wekelijks kan gaan doen, heb ik al meer dan voldoende beweging in de week te pakken, zou je zeggen. Het sporten blijft gewoon een perfecte uitlaatklep voor mij. Misschien niet altijd lichamelijk gezien, maar zeker wel op het mentale vlak.

Februari en maart zijn voor ons altijd de maanden waarin Bas en ik jarig zijn. Hoewel het qua weer niet altijd de meest vrolijke maanden zijn, kijk ik wel altijd uit naar die verjaardagen. De avond voordat Bas jarig is ben ik altijd druk in de weer met slingers, ballonnen en cadeautjes inpakken. Ik geniet ervan om hem te kunnen verrassen. Misschien nog wel meer dan dat ik van mijn eigen verjaardag geniet. Voor mij is er niks leukers dan Bas blij maken. Ik zie dat hij dat van mijn acties ook altijd wordt, dus dat geeft mij dan weer een onbetaalbaar fijn gevoel. Dit jaar is Bas op een maandag jarig, dus vieren we het klein. Mijn schoonmoeder komt gezellig op bezoek en met z’n drietjes genieten we van de visfondu en taartjes.    

Een paar weken later borrelen we met een paar vrienden een avond gezellig in de kroeg en proosten we met elkaar. Op de liefde, op het ouder worden, op het leven en op een fijne avond met elkaar. Ik merk dat ik het de laatste jaren vaak  veel fijner vind om in kleinere gezelschappen af te spreken. Het vraagt minder voorbereiding, je hebt meer tijd echt voor de mensen met wie je samen bent en ik kan er zelf dan zelf ook veel meer van genieten. Soms gaat het nog wel eens door mijn hoofd om nog één keer echt een heel groot feest te geven. Zo’n feest waarop je heerlijk kunt dansen op goede muziek en alle mensen die je lief hebt aanwezig zijn. Wanneer ik mij bedenk wat ik daar allemaal voor zou moeten regelen en mij daarnaast ook nog afvraag voor hoe lang ik daar op de avond echt van kan genieten, weerhoudt dat mij er toch wel van om het te organiseren. Klein maar fijn zegt men vaak en ik denk dat dat nu wat betreft onze verjaardagen ook zo is.

De mensen die mij kennen weten dat ik een groot dierenliefhebber ben. Iedere dag geniet ik van onze Finn. Het liefste zou ik een leuk klein boerderijtje bezitten met een aantal dieren. Dus mocht ik ooit nog eens de staatsloterij winnen, dan hoef ik niet heel lang na te denken wat ik met dat geld zou willen doen. Al is het natuurlijk wel de vraag of Bas hier ook zo over denkt, aangezien die dieren waarschijnlijk toch een stuk ouder zullen worden dan ik. Schapen, geiten, ezels, ganzen, kippen, katten en honden, ik zie ze al helemaal voor me. Je kunt je wel voorstellen dat ik dus helemaal in mijn element ben als ik op bezoek mag komen bij vrienden met een nieuwe pup, dan wordt op kraamvisite gaan pas echt leuk. Verder is het voorjaar de perfecte tijd voor een bezoek aan een schapenboerderij. Samen met Bas en Isabella (een dochter van een vriendin) gaan we op bezoek bij Uitspanning ‘t Blauwe Schaap in Loon op Zand. Ik heb op Facebook gezien dat we hier in het weekend tussen 10-14 de lammetjes mogen komen knuffelen. Met z’n drietjes stappen we door het poortje het hok in en gaan op het stro zitten. Ik probeer mezelf in te houden aangezien de lammetjes nog even de kat uit de boom kijken, maar langzaamaan durven ze dichterbij te komen. Ze zijn echt mega zacht en de ene bèèh na de andere klinkt ons om de oren. Dat mijn broek na een tijdje zichtbaar wat natte plekjes en bruine vlekjes heeft gekregen is van ondergeschikt belang. Liever van deze schattige schapen en hun lammetjes dan van mezelf denk ik terwijl ik vrolijk verder knuffel.

Verder komt mijn moeder nog een aantal dagen logeren. We hebben gezellig de tijd om veel bij te kletsen en een bezoek te brengen aan de stad Dordrecht. Gewoon wat wandelen door de sfeervolle straatjes, boutiekjes bekijken en lekker lunchen. Een gouden momentje voor ons allebei. Ook mijn schoonmoeder komt op een van de dagen dat mijn moeder bij mij is op bezoek. We spelen spelletjes en leggen dit bijzondere moment met elkaar vast. Het komt niet zo vaak voor dat ik ze beiden om me heen heb en ik geniet ervan.

Op een zonnige dag rijd ik met de auto naar Arnhem waar ik op bezoek ga bij Hans. Van te voren vraag ik mij af hoe het gaat zijn als ik daar bij hem binnen ben. Het is de eerste keer na de uitvaart van Gera dat ik er kom. Hoe ga ik de afwezigheid van Gera daar thuis ervaren? Zodra Hans de deur opent en ik binnen stap voelt het meteen goed. In de woonkamer zie ik haar stralende lach op de foto die aan de wand hangt. Ik kan alleen maar denken aan Gera die van boven toekijkt en waarschijnlijk met net zo’n brede glimlach dit allemaal aanziet. Hans en ik praten voluit over hoe de de afgelopen maanden voor hem zijn geweest, over de laatste weken van Gera  en de uitvaart. Het is fijn dat we beiden zo open met elkaar erover kunnen praten en niet steeds na hoeven te denken hoe we alles onder woorden moeten brengen. Natuurlijk weet ik helemaal niet hoe het voelt om je partner te verliezen, maar ondanks dat is er veel herkenbaarheid en begrip. We maken een wandeling door het Sonsbeekpark en lunchen in een eetcafé om de hoek. Na een dikke knuffel rijd ik weer richting Brabant. Bijzonder hoe moeilijke gesprekken ook heel fijn kunnen zijn bedenk ik mij vaak. Het was weer een warme ontmoeting waar ik zeker ook goede energie uit haal.

En dan plopt er in mijn agenda weer de controle-afspraak met mijn oncoloog naar boven. Ze vertelt mij dat de uitslagen van mijn bloed- en urine onderzoeken geen grote veranderingen laten zien. Voordat ze groen licht geeft voor de kuur wil ze eerst van mij horen hoe het met mij gaat. Ik vertel haar dat het vaak een beetje op en af gaat. Er zijn altijd wel een aantal ongemakken of belemmeringen waar ik tegenaan loop. Zijn het niet mijn pijnlijke voeten, dan is het wel de hoofdpijn, de vermoeidheid, pijnlijke vingers door de kou of pijnlijke gewrichten in mijn benen. De pijn door de gordelroos is gelukkig wel weer achter de rug, maar het is altijd weer afwachten wat het volgende gaat zijn. Aan de andere kant raak ik er misschien soms ook wel wat aan gewend dat ik geen lichaam meer heb dat voor 100% functioneert. Ik probeer voor veel dingen steeds weer te kijken wat ik er aan kan doen om ervoor te zorgen dat het mij zo min mogelijk hindert in de dagelijkse dingen die ik doe. Dan vraagt ze hoe ik tegen mijn verjaardag aankijk die over twee dagen in de agenda staat. Ik vertel haar dat ik het voor mij altijd een dag is met dubbele gevoelens. Ik ben altijd blij dat ik weer een jaar ouder mag worden, maar het is ook altijd weer een extra confrontatie met mijn ziekte. Ik vraag me altijd af of het dit jaar de laatste zal zijn. Gedachten die iemand die niet ziek is op zijn verjaardag waarschijnlijk toch niet zal hebben. “Heb je nog plannen voor op je verjaardag?”, vraagt ze. “De dagen na mijn kuur zijn nooit mijn beste dagen, dus heb ik het bezoek voor die dag voornamelijk wat afgehouden. Het liefste lig ik dan gewoon lekker languit op de bank en hoef ik even niks van mezelf”. “Zou het dan helpen als we de kuur verplaatsen zodat je hem na je verjaardag krijgt?”. Ik leg haar uit dat ik bewust heb gekozen om de kuur een week naar voren te halen. Op deze manier heb ik nu 10 dagen na mijn kuur de tijd om voldoende bij te komen om met wat meer energie op reis te kunnen gaan. Dat dat inhoudt dat ik dan op mijn verjaardag waarschijnlijk niet in mijn beste doen ben, neem ik dit jaar dan voor lief. Ik heb mij er op ingesteld dat ik het niet uitbundig ga vieren, dus is het voor nu oké. Het is mij meer waard om straks in Marokko met voldoende energie te kunnen kitesurfen. We laten de planning dus voor wat het is, ze geeft mij groen licht voor de kuur en wenst mij toch een goede verjaardag.

De volgende dag sta ik op met goede moed. Veel zin om naar het ziekenhuis te gaan heb ik eigenlijk niet. Ik start de dag met een rondje op de fiets met Finn door het bos. De zon schijnt heerlijk door de bomen en Finn rent enthousiast met mij mee. Met een goede vibe kom ik weer thuis. In de taxi tref ik een taxichauffeur die ons al eens eerder naar Nijmegen heeft gebracht. Waar ik mij eigenlijk heb voorgenomen om een nieuw blog in de taxi te gaan schrijven, komt dat er helemaal niet van. We hebben een gezellig gesprek en de tijd vliegt voorbij. Ook bij deze voor mij nieuwe taxicentrale zijn er dus gelukkig nog leuke, gezellige chauffeurs die wel houden van een goed gesprek. Ik meld mij in het ziekenhuis aan bij de aanmeldzuil en neem de lift naar boven naar de vijfde verdieping. Op de oncologie krijg ik een polsbandje en wandel naar kamer 101. Het is altijd fijn om daar bekende gezichten van de verpleegkundigen te zien. Zodra ik op de stoel bij het raam plaatsneem komt de verpleegkundige aanlopen en legt een kaart met een cadeautje op mijn tafeltje. “Dit moest ik van Neeltje aan jou geven”. Met een warm gevoel kijk ik naar de kaart en het pakje. Voor de jarige Jop staat erop. Ik ben onder de indruk van dit enorm lieve gebaar. Neeltje is de verpleegkundig die vanaf mijn allereerste chemo hier in het ziekenhuis mij heeft geholpen. Eerst op de dag-afdeling oncologie en tegenwoordig als casemanager op de poliklininische afdeling van de oncologie. Meestal sluit ze aan bij de gesprekken die ik met mijn oncoloog heb en als er tussendoor iets is, dan kan ik haar altijd mailen of bellen. Ik vind het zo enorm lief dat ze hier weer aan heeft gedacht en het zorgt er vandaag voor dat ik alleen maar blij kan zijn met de goede zorg die ze mij hier in het ziekenhuis altijd geven. Esther, een van mijn andere favoriete verpleegkundigen komt de kamer op en neemt het over van haar collega. Ik ken haar inmiddels ook al weer vijf jaar. Door de gesprekken die we altijd voeren weet ze inmiddels heel goed wie ik ben. Het is altijd gezellig om haar te zien en bij te kunnen praten. Het infuus prikken is pijnlijk, maar met het heen en weer bewegen van de naald zit het er uiteindelijk toch in een keer in. “Nu ben ik toch wel benieuwd wat er in dat cadeautje zit”, hoor ik haar zeggen. Ik moet lachen en zeg haar dat ik eigenlijk van plan was om het tot morgen te bewaren, dan ben ik immers pas echt jarig. Zoveel  mogelijk leuke dingen wilde ik bewaren voor op de dag zelf. Ik vind het toch ook vaak een lastige dag en zo kan ik er misschien voor zorgen dat ik hem net wat makkelijker doorkom. De aansporing van Esther zorgt ervoor dat ik toch ook mijn eigen nieuwsgierigheid niet langer kan onderdrukken, dus maak ik de envelop en het cadeautje al open. Morgen zullen er vast nog wel andere leuke verrassingen komen, denk ik maar. De lieve woorden op het kaartje en het vrolijke kaarsje dat ik uitpak pronken vervolgens naast mij op het tafeltje. Met Esther klets ik vervolgens verder over het schrijven van mijn boek en de kitesurfvakantie naar Marokko die eraan zit te komen. Na een uur kan het infuus er weer uit en mag ik naar huis. Joop zet mij thuis weer veilig af. Ik stap de taxi uit en zie dat er voor ons raam twee gouden cijferballonen hangen. Bas heeft het binnen al gezellig versierd met slingers en confettiballonnen, ik mag nu al een beetje in de feeststemming komen zie ik. Na een kort rondje met Bas en Finn door het zonnige bos nestel ik mij heerlijk languit op de bank. Ik geef mij over aan de vermoeidheid. Voor vandaag is het klaar en hoef ik even niks meer.

De volgende ochtend word ik al vroeg door Bas met een dikke knuffel gefeliciteerd. Beneden ligt er een flinke stapel post klaar. Ik maak een lekker ontbijt en open de ene envelop na de andere. Ik voel mij verwend door zoveel verjaardagkaarten, lieve woorden, bloemen en andere cadeautjes. Ik word zeker niet vergeten vandaag door familie, vrienden en ook uit onverwachte hoeken komen berichtjes. Soms anoniem, maar aan de hand van de tekst die op de kaart staat weet ik toch te herleiden wie mij vandaag net als altijd weer aan het lachen heeft gekregen. Ook de berichtjes lezen die op mijn telefoon zijn binnengekomen geven mij een fijn gevoel. Het kost wat tijd om iedereen een bedankje te sturen, maar al deze aandacht vandaag voor mij wordt enorm gewaardeerd en dat wil ik mensen dan wel laten weten. ’s Middags komt mijn broer eventjes op bezoek en eten we samen een taartje in het zonnetje in de tuin. We spelen een spelletje Mens ErgerJe Niet, een vaste traditie als we elkaar zien. “Je moet niet denken dat ik je vandaag laat winnen omdat je toevallig jarig bent hè, hoor ik hem zeggen. Ik lach erom, fanatiek als altijd, ik houd er van. Helaas moet ik zoals zo vaak bij dit spelletje mijn meerdere in hem erkennen. Hij heeft het geluk weer veel te veel aan zijn zijde en met 2-1 sluiten we het spel af. Bas komt vroeg thuis uit zijn werk en samen genieten we van een relaxte avond met het bord op schoot en een goede serie. “Voelde je je een beetje jarig vandaag”?, wil Bas weten. “ Niet echt zoals anders, maar ik voelde wel dat er enorm aan mij gedacht is vandaag. Het was goed zo. Ik weet waarvoor ik het zo heb gedaan. Ik kan er straks in Marokko vast meer van gaan genieten. Eindelijk weer in dat surfpak het water op  (wie weet in mijn mooie nieuwe zomerse wetsuit die ik van bas heb gekregen) en razen over het water. Als ik het nog kan, dat wel. Drie maanden heb ik vanwege behandelingen, de kou of door gebrek aan wind niet op het board gestaan. Ik ga er maar vanuit dat het is als fietsen, dat verleer je ook niet meer zodra je het eenmaal kunt.Voordat ik het water op ga moet ik gewoon iedere keer even een blik werpen op de tekst die op mij  kitesurfboard staat: Dream It, Believe It, Achieve It. Het helpt mij er iedere keer weer aan herinneren dat het een kwestie is van doorzetten en volgens mij kan ik dat wel.

Liefs Bianca