Tranen met Tuiten

TRANEN MET TUITEN.

Voor diegenen die naar Utopia kijken en gisteren Cees hebben gezien weten waar ik het over heb als ik zeg dat ik tranen met tuiten heb gehuild toen hij zei dat hij nog maximaal 2 maanden te leven had. Artsen hadden hem opgegeven en zijn kanker was uitgezaaid van zijn botten naar zijn organen. Met veel geluk haalt hij oud en nieuw nog.

Dit verhaal raakte me zo diep dat de tranen maar bleven rollen en ok op dat moment ontroostbaar was, zelfs mijn vrouw kon dat niet op dat moment. Dit kwam allemaal omdat het mij nog maar pas geleden gezegd was door mijn oncoloog.  

Mijn huisarts heeft mij ondertussen overtuigd dat zij dat nooit had mogen zeggen, en achteraf had ik ook het aantal jaar wat mijn oncoloog zei niet willen weten. Maar het kwaad is/was al geschied helaas.

Maar goed die tranen met tuiten ze bleven rollen tot het slapen gaan en nu nog kan ik verdrietig om zijn. Om de situatie van Cees uit Utopia maar ook zeker om die van mij, ondanks de positieve berichten van mijn huisarts en de positieve berichten uit het ziekenhuis. POSITIEF denken is het devies.

3 reacties

Ik wens je heel veel krachten energie toe Robos om je door deze moeilijke tijd te worstelen. Positief denken is niet makkelijk als je moeilijke berichten te verwerken hebt gekregen. Ik wens je heel veel kracht en positieve gedachten toe. 
Een hartelijke groet,ook aan je geliefden,
Marenov

Laatst bewerkt: 19/11/2019 - 14:49

Och Robert..... ik heb nog nooit Utopia gezien, maar herken het gevoel van intens verdriet en medeleven. En je daarbij persoonlijk zo intens geraakt voelen..... Het valt ook allemaal niet mee wat er op jouw en jullie pad komt. Laat maar rollen die tranen, ze luchten in ieder geval op. Vervolgens is geen ander verhaal jouw verhaal dan jouw verhaal. Wonderen bestaan! Ga ervoor; ook jij kunt een wonder zijn.

Liefs Hebe xx

Laatst bewerkt: 19/11/2019 - 20:44

positief, positief, positief ... soms kan het gewoon even niet meer ... en dat is dan ook goed. ik ben eigenlijk altijd positief, zie altijd dat kleine zonnestraaltje. tegelijkertijd voel ik me ook vaak schuldig. ik heb nog zoveel te geven en jij (eenieder die weet dat het einde nadert) jij wílt wel nog heel veel geven, maar iemand heeft besloten dat jij die tijd niet meer krijgt. waarom ik wel, en jij niet? dat houdt me erg bezig de laatste tijd. en dan draai ik de knop weer even om en ga weer positief en zonnig verder. een antwoord krijg ik toch niet. baby steps.

Laatst bewerkt: 22/11/2019 - 13:46