Psychische problemen
Sinds een paar weken heb ik huilbuien die zomaar spontaan ontstaan. Het besef begint door te dringen dat het leven eindig is. In Oktober verloor ik mijn zus op 59 jarige leeftijd, en mijn oncologe heeft mij ook maar maximaal 5 jaar gegeven hoewel mijn huisarts mijn gezegd heeft dat ik dat als richtlijn moet zien en het een ook 10 jaar kunnen worden en ik daar vanuit moet gaan, en eigenlijk moet ik geen getal in mijn hoofd nemen en dus ook die 5 jaar die mijn oncologe heeft gezegd, maar dat is moeilijk. Mijn vrouw heeft daarbij ook COPD-COLD4 en gaat ook langzaam maar zeker achteruit. Zij is ook geopereerd aan longkanker, Dit is operatief verwijderd maar heeft dus wel een halve long ingeleverd en hierdoor is de COPD verslechterd. Met andere woorden ik kan mijn verhaal niet kwijt en ik had een psycholoog maar de klik was er niet dus o zoek naar een andere. Wie weet of heeft er raad ???
6 reacties
Beste Robas,
Erg vervelend allemaal waarin je verzeild bent samen met je vrouw. Ik begrijp dat je van elkaar weinig steun durf te verwachten, jullie hebben beiden genoeg aan je eigen zorgen wat gezondheid betreft. Toch is het denk ik wel belangrijk je zorgen met elkaar te blijven delen. De ene keer kan jij net dát woord uitspreken wat voor jou vrouw steun geeft en andersom is dat ook mogelijk.
Waar ik ook aan dacht voor jullie beiden is het bezoeken van een inloophuis voor mensen met kanker. Ik weet echter niet of er bij jullie een in de buurt is.
Hieronder vind je een link met informatie over inloophuizen en wat ze te bieden hebben. Ik hoop van harte dat je hier iets aan hebt. Ook is het mogelijk je vragen en zorgen te uiten bij een van de deskundigen van kanker.nl.
Ik wens jullie beiden het allerbeste toe en blijf je zorgen vooral delen met ons.
https://www.kanker.nl/gevolgen-van-kanker/naasten/waar-kunt-u-terecht-v…
Een warme groet van,
Marenov
Robas, ik kan je geen raad geven, maar leef zo met je mee. En ik weet hoe het voelt om allebei ziek te zijn. Mijn partner had eerst prostaatkanker, toen kreeg ik zelf kanker, deze zomer kreeg hij hartklachten. Ik ben het met Marenov eens, blijf praten, blijf elkaar steunen en troosten.
Daarnaast verder zoeken naar hulp die wel aansluit.
En je schrijft het zelf al, probeer die getallen los te laten. Ze kunnen alleen gemiddelden geven, maar dat zegt niets over jou.
Ik probeer zo veel mogelijk bij de dag te leven. Het is een cliché, maar het helpt me echt. Zodra ik aan de toekomst ga denken, word ik bang en ga ik piekeren. Maar als ik me bezig houd met: hoe kan ik van vandaag een goede dag maken, voel ik me direct beter.
Dit neemt niet weg dat het ook vandaag moeilijk kan zijn, natuurlijk.
Ik hoop dat het jou ook helpt, je zorgen hier te uiten. De mensen die het lezen begrijpen je uit eigen ervaring.
Veel sterkte voor jou en je vrouw,
Hanneke
Beste Hanneke en Marenov, ik kan nog niet reageren omdat ik de woorden nog niet goed op een rijtje kan zetten zoals ik dat wil. Dank voor jullie medeleven en tips. Reactie komt later op de dag of morgen nog wel.
Groetjes Robas 🤔😟
Sterkte aan beiden , het is niet eenvoudig om met deze ziekte 's om te gaan. Wel heel goed om je desparatie onmacht te delen.
Dag Robas,
Ook ik kan je helaas geen raad geven. Ik kan alleen maar met je meedeinen in je ellende en proberen deze een positieve wending te geven.
Ik ben nu inmiddels bijna 50 jaar getrouwd. Met name de laatste jaren beginnen goed aan te slaan met het vooruitzicht dat gegeven is. Zoals ik al eerder geschreven heb werd bij mij zo’n twee en half jaar geleden uitgezaaide prostaatkanker geconstateerd. Op hetzelfde moment dat dit vastgesteld werd, kreeg mijn vrouw een forse netvliesloslating, zomaar uit het niets. Dan krijg je toch behoorlijk wat voor je kiezen. Maar juist door elkaar moed in te spreken, blijven te communiceren, maar ook en vooral, je richten op dingen die je nog wel kunt, lukt het ons om steeds weer de positieve kanten te blijven zien.
In de contacten met de oncoloog werd ons verteld dat de gemiddelde levensverwachting bij mijn aandoening 4,5 jaar is. Let wel: gemiddeld. Maar denk je dat ik me druk ga maken dat ik nog maar 2 jaar te leven zou hebben?
Ik richt me meer op de verhalen van mede lotgenoten die eenzelfde prognose hebben en na 6, 8 of 10 jaar nog steeds vrolijk rondlopen. Met andere woorden: haal, ondanks al je ellende, alles uit het leven wat het nog te bieden heeft. Natuurlijk gaat dat begrijpelijk de ene dag wat beter dan de andere. Als ik nu naar buiten kijk, schijnt de zon, met een helderblauwe hemel. Daar geniet ik van. Maar ik weet ook dat de weersvoorspelling voor vanmiddag niet best is. Nou en? Ik weet ook dat ik dat toch niet kan beïnvloeden en wil me er dus ook niet druk over maken. Zo is dat ook met mijn gezondheid. Ik zit in een proces dat in toom gehouden wordt door medicijnen. Maar als die niet meer werken ......? Als deze gedachte soms de kop op steekt, en natuurlijk gebeurt dat ook bij mij, probeer ik me te richten op de positieve dingen die ik leuk vind. Mijn levensmotto is dan ook: “Ik klaagde dat ik geen schoenen had, totdat ik iemand zag die geen voeten had”. Ik hoop dat het ook jou lukt om jullie ellende te relativeren en je te richten op zaken waar je je energie uit kunt halen.
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en relativeringsvermogen.
René
Het is een beetje late reactie maar ik dank jullie wel voor al jullie positieve reacties. Ik ben er blij mee en kan er zeker wat mee.
Nogmals ïheel veel dank.