Palliatieve sedatie en mijn thuissituatie
Palliatieve sedatie en mijn thuissituatie.
Even een zwaar onderwerp waarbij ik iedere keer als het ter sprake komt mijn tranen niet kan bedwingen.
Mijn vrouw en ik hebben naar aanleiding van een operatie voor longkanker bij haar veel over gehad. Zij heeft COPD COLD4 en kreeg de mededeling longkanker. Dit laatste is geopereerd en weggehaald maar daardoor is de COPD verslechterd en sindsdien 24/7 minimaal twee liter zuurstof en kan niets meer doen zonder hulp of als ze wel iets zelf doet betaald ze de tol door een tijdlang bij te moeten komen en op adem te komen wat enorm veel energie kost en pijn doet. Ik zal best nog iets vergeten maar dit is zo'n beetje de situatie van mijn vrouw voor war betreft de Palliatieve Sedatie.
Dan mijn situatie wat betreft de Palliatieve Sedatie.
Ik heb uitgezaaide prostaatkanker welke nu goed onder controle is. Ik ben hartpatiënt en heb Epilepsie waarvan ik gelukkig geen last meer heb,dat komt omdat de medicatie goed is ingesteld, dit geldt overigens ook voor mijn hartprobleem. Tevens heb ik ook serieus overgewicht en ben ik suikerpatient ( ik slik 2x daags 1 tablet metformine.
Mijn vrouw en ik hebben vanmorgen een telefonisch gesprek met de huisarts gehad over Palliatieve Sedatie. Mijn vrouw heeft nu bij haar naam staan dat dit in werking wordt gesteld mocht er iets met haar gebeuren. Bij mij staat de aantekening nog niet ondanks al mijn gebreken maar mocht mijn gewicht niet spoedig omlaag gaan en mede daarmee ook mijn suiker dan sta ik bij een volgen gesprek, telefonisch of thuis ook genoteerd als patiënt met aantekening Palliatieve Sedatie.
Dit doet pijn want ik voel me ondanks alles best nog goed maar de tranen biggelen over mijn wangen bij die woorden, Palliatieve Sedatie.
Ik hoop dat jullie niet in deze situatie komen.
Deze beslissing komt overigens niet door het Coronavirus maar draagt er wel aan bij.
Vrolijke groetjes,
Robert
9 reacties
Robert, Dit komt hard aan. Wss heb je op alle manieren al geprobeerd om gewicht te verliezen, maar blijf proberen. Ipv hardnekkig te diëten, kan je kleine aanpassingen doorvoeren in je eetpatroon. Meer groentjes, geen boter op je brood, een boterham minder, etc. Dingen die je amper voelt. Ik voel heel erg met je mee, de situatie thuis is zwaar, he.
Dikke knuffel, geef aub niet op.
Saartje
Saartje,
De situatie thuis is moeilijk en zwaar. Natuurlijk probeer je hier en daar wel wat weg te laten qua eten en drinken betreft maar sommige dingen kan ik niet afblijven en die maken het moeilijk en ik ben een zeur qua eten betreft, ik lust te weinig en blijf te graag op het oude focussen. Dan komt zo'n boodschap van je arts op zich niet onverwacht maar toch wel. Nu is is 1 minuut voor 12, snap je. Veeeeeel te laat😣.
Beste Robert,
Ik weet even niet wat ik zeggen moet. Ondanks het feit, dat ik jullie situatie maar al te goed begrijp. Ook ik heb, voor wat betreft mijzelf, een paar harde beslissingen moeten nemen en ik heb daar vrede mee.
Ik denk/voel, dat het leven nu eenmaal een zekere waarde moet hebben. Is die waarde weg, dan heeft leven geen zin meer. Wat dan rest, is onvrede, wrevel over je situatie, incompetentie, pijn.Noem maar op.
Ik heb dit gezien bij mijn tante. Zij was een tevreden mens tot 6 maanden voordat ze ons verliet. Toen kreeg ze longontsteking. Daar kwam ze overheen. Lichamelijk, maar niet geestelijk. Kort gezegd, ze had geen zin meer. En als je 103 bent, is dat het einde.
Dit leidde uiteindelijk tot palliatieve sedatie en daardoor tot een waardige dood. Aan dat laatste til ik zwaar: waardig sterven. En palliatieve sedatie is een middel daartoe. Dus wordt dat ook mijn weg.
Meer kan ik niet bijdragen aan je probleem. Het enige wat ik weet is, dat de dood komt. Tegenstribbelen helpt niet. Dus dan maar waardig.
Sterkte Robert, voor jou, voor je vrouw.... H
Van harte sterkte gewenst Robas.
Marenov
Dag Robert,
Als ik de verhalen op kanker.nl lees, voel ik me heel nietig. Hoewel ik ook uitgezaaide prostaatkanker heb en de levensverwachting maar beperkt is, heb ik respect voor al degenen die het veel moeilijker hebben dan ik. Ik hoef (nog) niet na te denken over het hoe en wanneer. Mijn thuissituatie is heel stabiel.
Ik wens je heel veel sterkte bij het nemen van de juiste beslissingen.
Groet,
René
Mijn situatie is ook stabiel maar kankerpatiënten worden niet op de IC opgenomen voor zover ik weet, en mochten zij er wel terecht komen dan hebben zij weinig tot geen overlevingskans. Tevens heb ik Epilepsie, weliswaar goed onder controle maar toch. En als laatste ben ik hartpatiënt en mijn vraag en daarmee angst is; mocht ik het overleven, hoe kom ik eruit? Hoe is dan mijn kwaliteit van leven nog? Dus vandaar mijn besluit.
Sterkte Robas, Jullie krijgen het wel voor de kiezen. Heel begrijpelijk dat je er verdrietig van wordt, is ook niet niks.....Sterkte Jullie samen!
Beste Robas,
't Is inderdaad niet niks wat je voor je kiezen hebt gekregen. En begrijpelijk dat je daardoor het soms niet meer ziet zitten. Ik begrijp dat het gesprek met de huisarts in ieder geval enige duidelijkheid en opluchting heeft gegeven. Ik hoop dat je dit in wat rustiger vaarwater heeft kunnen brengen. Heel veel sterkte.
René
Hallo Robert,
Wat een toestanden man, eerst met je vrouw en nu zit je er zelf ook mee. Het is allemaal zwaar als je K***** hebt, continue ben je ermee bezig en het laat je niet los. Ik kan niet in jouw straatje kijken maar probeer in ieder geval zo gezond als mogelijk zonder als een monnik te leven te doen! Bedoel daarmee en ik las dat je overgewicht hebt, doe daar wat aan! Ga meer bewegen, sporten, wandelen, zwemmen, de natuur in. Ook direct afleiding. Zelf sport ik 3 tot 4x in de week, wel minder dan ik gewend was maar doe het wel ook al heb k verdomd weinig zin. Ik eet wat gezonder maar laat mijn chocola en biertje niet staan! En.... ik gebruik wietolie, meer tegen sombere gedachten en eventueel pijnbestrijding, wat ik overigens nog niet heb. Ik wens je het allerbeste toe en geniet voor zover dat kan, van het leven.
Groet,
Jilles