6 november 2019

Hi lieve lezers,

Toevallig keek ik weer eens op kanker.nl. In de tijd van de ziekte en het overlijden van mijn vader had ik er veel aan om op de site te kijken, berichten te lezen en zelf te schrijven. Hoewel ik veel van wat ik heb geschreven niet heb gepost. Dat hoeft natuurlijk ook niet. 

Bizar genoeg voelde ik daarnet de behoefte om toch eens weer iets te schrijven. Het is bizar want precies vandaag is het acht maanden geleden dat mijn vader is overleden. En het gaat goed met me! Ik voel mij over het algemeen goed; ontspannen en relaxed, soms hier en daar wat spanning, maar dat is niet meer dan normaal in het leven. Ik heb een baan waarbij er soms veel van me wordt gevraagd (ik begeleid mensen met een verstandelijke beperking). Still going strong!

Daarnaast woon ik sinds anderhalve week samen met mijn vriend. Je kan je dus zo voorstellen dat het klussen, regelen van zaken en verhuizen (!!) ietwat stress mee bracht :). Wederom niet meer dan normaal. Nu ik helemaal verhuisd ben, Gijs (de kat) gewend lijkt te zijn en ik samen met mijn vriend kan genieten van ons nieuwe huis voelt het ergens ook als een nieuwe start. Na alle ellende van niet alleen de ziekte van mijn vader, maar ook alles daar voor hoort in het verleden en daar kan ik het ook laten. Dat voelt wel fijn.

Laatst 15 oktober was de sterfdag van mijn oom, de broer van mijn vader. Dat was wel gek, want soms heb ik het idee dat ik mijn oom spontaan zou kunnen bellen. Dat heb ik soms ook met mijn vader. Vooral nu tijdens alle nieuwe, leuke dingen. Dan wil je dat vertellen aan de belangrijke mensen om je heen. Dan voel ik weleens een leeg gevoel, alsof ik iemand vergeet, maar eigenlijk ook weer niet. Want uiteraard 'vergeet' ik mijn vader maar die ik tegelijkertijd niet vergeet omdat ik hem niet meer kan spreken, volg je me nog? 

Soms zijn dat verdrietige momenten en kan ik ontzettend balen van het leven. Dan kan mijzelf ook zo ver laten denken dat ik in een neerwaartse spiraal terecht kom; waarom overkomt mij dit? De ervaring heeft mij geleerd dat mij dat niet verder helpt, maar die gedachten en gevoelens mogen er uiteraard wel zijn. Zolang ik die later weer kan relativeren. 

De gedachte én het gevoel dat mijn vader nu veilig is, dat ik mijn leven leid en inricht zoals ik dat wil én dat ik weet dat hij trots op mij is (en stiekem vanaf een wolk mee kijkt) houd mij sterk.

Veel liefs!