6 maart 2020 - Een jaar later

Hoi lieve pap,

Het is heel gek, maar het is alweer een jaar geleden dat je overleed. Je directe aanwezigheid verdween, maar je zal altijd een deel uitmaken van mij en andere mensen. Je bestaan blijft dus bestaan net als je schilderijen die inmiddels in mijn nieuwe, mooie huis staan. Sommige dan, want  zoals je wellicht zal begrijpen heb ik geen plek voor allemaal.

Vroeger schreef ik altijd briefjes naar je als ik ergens boos om was, als ik het er niet mee eens was of gewoon iets wat ik je wilde vertellen. Het uitspreken vond ik moeilijk en het schrijven, zoals ik nu doe, kon ik mij velenmalen beter in uitdrukken. Gezien het feit we nu niet meer met elkaar kunnen praten schrijf ik zo nu en dan iets naar je, zodat je weer op de hoogte bent. Maar ik geloof tegelijkertijd dat je er vast voor zorgt dat je meekijkt ergens vanaf een wolk, dat hoop ik tenminste. 

Toevallig heeft mijn broer laatst je kluis kunnen openmaken. Heel leuk een kluis, maar als je de code bent vergeten kan je er weinig mee. Daar lagen meerdere dingen in, zoals onder andere een klein doosje met mijn melktandjes, dé zwangerschapstest, brieven van jouw vader en mijn brieven naar jou.

Wat mooi dat je dat bewaard hebt op een plek waar niemand bij kon, alsof dat het belangrijkste is wat je had. Met name de briefjes die ik je geschreven heb, want dat waren niet de meest aardige briefjes. Ik moest even slikken, want ik was vergeten dat ik als 10-jarig meisje best confronterend kon zijn. Ergens verdrietig dat ik dat moest, maar ik ben blij om te zien dat het bewaard is gebleven en daarmee een teken dat je het echt wel anders had willen doen. Maar blijkbaar niet eerder kon. Ondanks alle verdriet, boosheid en dergelijke ben ik altijd mild gebleven, want ja, je bent mijn vader. Door de wetenschap dat je deze briefjes hebt bewaard ben ik weer wat milder naar je, want de wil was er dus zeker wel. 

Bizar hè, een jaar geleden. Er is veel gebeurd. Veel leuke dingen en nieuwe uitdagingen in mijn 25-jarige bestaan. Nog elke dag doet het veel pijn dat ik die nieuwe, leuke dingen niet met je bespreken kan. Zoals dat ieder langs zijn ouders, moeder of vader gaat om te vertellen over toekomstige plannen of zaken waar we over twijfelen. Want ja, ik kon altijd zo goed met jou praten over mijn twijfels over studie, werk en toekomst plannen. Of filosoferen over het leven en de zin er van.

Ja pap, dat is een groot gemis. Elke dag weer en nu we een jaar verder zijn realiseer ik mij dat het gemis niet minder zal worden. Wel dat ik elke dag een beetje beter mee om kan gaan, maar de stekende pijn die je bijna letterlijk voelt niet. 

Maar pap, ik doe mijn best. Alle ervaringen en uitdagingen die het leven mij gegeven heeft (en nog geven zal) maken mij tot een mens wie ik nu ben. Ik kan wel zeggen dat ik een groeiende, soms zoekende, maar vooral een veerkrachtige jonge vrouw geworden ben. 

Ik hoop dat het goed met je gaat, maar ik geloof dat je er vast iets gezelligs van maakt daar boven.

Veel liefs!