5 juni 2019

Morgen is het alweer drie maanden geleden dat mijn vader is overleden. Enerzijds voelt het een eeuwigheid, alsof het altijd zo is geweest. Anderzijds voelt het als de dag van gister dat we hoorden dat er niets meer gedaan kon worden. Als de dag van gister dat hij vertelde ziek te zijn, de dag nadat ik een maand in Thailand had gereisd en mij eigenlijk besefte gelukkig te zijn.

Het besef dat ik mijn doel had behaald, namelijk mijn leven stabiel krijgen. Een hbo opleiding doen, een eigen huis, een lieve vriend, lieve vrienden en vriendinnen en een fijne relatie met mijn ouders die ik heb leren waarderen. Dat besef kreeg ik toen ik op de boot zat vanaf Koh Phi Phi. Dat was het einde van de reis. Alsof dit moest gebeuren om te voelen wat ik allemaal had bereikt.

De woorden “Ik heb kanker en het is niet te genezen” zijn toen nooit doorgedrongen. Zelfs nu probeer ik die woorden te ontkennen en heb ik het idee dat mijn vader elk moment kan bellen. Alsof ik in de auto kan stappen om samen een kopje koffie te drinken.

Hoewel we wisten dat hij dood zou gaan hadden we nog zoveel plannen, zoals samen uiteten, eten met de hele familie, nog een keertje op mijn kat passen als ik weer op reis ga, er misschien nog bij zijn als ik ga trouwen. Al die plannen zal hij niet meemaken en daar zit de pijn die ik sommige dagen niet kan verdragen. De pijn die ik liever wegstop en niet meer naar terug wil kijken.

Het gaat over het algemeen goed met me. Ik werk, ik doe leuke dingen en ik geniet van de momenten die ik heb met vrienden, vriendinnen en familie. Maar er zijn dagen dat alles te snel om mij heen gaat. Elk woord is te veel, elke beweging irriteert me, elke gedachte maakt me gestoorder. Soms word ik zomaar boos op de mensen die juist zo belangrijk voor mij zijn. De kleine dingen (die mij sowieso irriteren) voelen nu als de grootste wereldproblemen en ik raak er door van streek. Een halfuur later schaam ik mij dat ik zo boos ben geworden.

Het zal er wel allemaal bij horen, bij dat hele rouwproces. Maar het voelt niet fijn, want zo ben ik niet. Toch gebeurd het en zal ik er mee moeten dealen. Soms zou ik dan willen dat mensen vanaf mijn voorhoofd kunnen zien wat er in mijn hoofd omgaat. Dat ze bijna mijn gedachten kunnen lezen. De gedachten die ik heb wil ik soms niet eens uitspreken, omdat ik er geen zin in heb. Of eerder, omdat deze pijnlijk zijn. Waarom zou je pijnlijke gedachten ook nog eens gaan uitspreken om ook nog eens pijnlijke gevoelens te krijgen? Ja juist, dat zou je eigenlijk wel moeten doen zodat anderen weten wat er in je omgaat en dat je die gedachten kan delen. Maar goed, dat vinden  wij mensen lastig; praten over pijnlijke dingen.

Op dit soort momenten zou ik graag willen horen wat mijn vader zou zeggen. Ik kan het wel inschatten, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Maar ik schat het volgende maar in: “Je doet het goed meissie, ik ben trots op je”. Want dat zei hij vaak.

Ondanks dat het een verdrietige situatie is ben ik blij met ons laatste gesprek die we hebben gevoerd. Met de geweldige verpleegkundigen van de afdeling hebben we achter het ziekenhuis met bed en al gestaan omdat hij graag nog een sigaretje wilde roken. Hij zei toen: “Ik wil zo graag, maar ik kan niet meer Kay”. De dood is iets wat je nooit zou willen voor iemand die belangrijk voor je is, maar wanneer het lijden zo ondragelijk is, dan is elkaar loslaten een teken van liefde. Dat heb ik ondervonden. “Ik ben een sterke vrouw geworden pap, dus je kan loslaten”. We hebben nog gekeken naar oude foto’s van hem, een bolle baby kop en naar foto’s van mij als een echte ginger in een tuinbroek. Een mooi moment die waarschijnlijk nodig was voor mijn vader om het leven los te kunnen laten en voor mij om hem los te laten.