10 april 2019

Afgelopen zaterdag is het alweer een maand geleden dat mijn vader is overleden. Alweer, want de tijd lijkt voorbij te vliegen. Terwijl die periode van hectiek langzaam leek te gaan. Samen met mijn vriend was ik zaterdag uiteten in de Pijp, eigenlijk precies naast de Albert Kuyp. De plek waar ik samen met mijn vader een jaar of twee heb gewoond na de scheiding van mijn ouders. Ik was daar in de weekenden. Niet zo voorbereid, maar wel weer toevallig eigenlijk hè? complex, 

Ik merk dat het elke dag anders is hoe ik er in sta. Ik mis mijn vader verschrikkelijk, want als ik even vrije tijd heb dan denk ik: "Ik bel mijn vader even". Een gewoonte waar ik mij voorheen niet bewust van was, maar waar ik nu zoveel moeite mee heb. Op andere dagen lukt het mij prima, voel ik mij goed, goede concentratie op mijn werk en zelfs energie om iets leuks te doen in de avond.

Rouwen is iets complex, want er spelen veel zaken mee. Op een wat mindere dag, als ik voor mijzelf spreek, herinnert alles om mij heen aan mij vader. Als ik een vader en een dochter zie, als ik een vriendin over haar vader hoor praten, als ik een pasgeboren baby zie, dan word ik daar verdrietig van. Want ja, mijn vader is niet meer in leven. Ik kan niet meer met hem praten of naar hem kijken. Ik kan hem niets meer vertellen en dat hij er op kan reageren. Als dat de hele dag gebeurd is dat best vermoeiend. 

Maar ik hoef mij ook geen zorgen meer te maken. Er zijn veel zorgen geweest, zijn laatste maanden, maar eigenlijk altijd wel. Dat de zorgen er niet meer zijn is enerzijds positief & fijn, maar er is een leegte. Een leegte waar ik opnieuw invulling aan moet geven of waar ik mee moet leren omgaan. Dat is toch best gek. 

Op 30 maart hebben we een herdenking gehouden voor mijn vader met een borreltje, iets informeels en anders dan normaal. Daar heb ik een brief voorgelezen voor mijn vader:

Hé lieve pap,

Het begin van een brief is altijd het meest moeilijke stuk, want waar begin je? Weet je nog dat ik je vroeger vaak brieven schreef? Dat deed ik wanneer ik iets wilde zeggen, maar niet durfde. En altijd reageerde je als een lieve vader. 

Het is niet dat ik het niet durf, maar ik vind het mooi om nu nog eens een brief voor je schrijven. Op dit moment zijn we allen bij elkaar om jou te herdenken op een mooie manier die bij ons en bij jou past. Het is heel bizar en eigenlijk niet te beschrijven dat je er niet meer bent. Fysiek dan, want alles om mij heen herinnert mij aan jou. Alsof je er gewoon nog bent. Dat zal liggen aan de periode, maar alles wat ik om mij heen zie heeft nu zoveel meer betekenis dan eerst. Eigenlijk wel mooi hè?  

Het is gek om te bedenken dat we geen gesprekken meer kunnen voeren. Vooral filosofische gesprekken, want filosoof, dat zijn we allebei. We genieten ervan om te denken en te praten over de meest bizarre dilemma’s die in de wereld spelen. Hoewel we ook vaak een andere gedachtegang hadden, was dit helemaal prima. Dat maakte ons gesprek niet minder interessant. 

Het was niet altijd makkelijk. Je maakte het jezelf, maar ook anderen, het niet makkelijk. Ik weet wel dat je je best deed. Ik denk vaak terug aan het moment dat je vertelde aan alle aanwezigen hoe trots je op mij was tijdens mijn laatste diploma uitreiking. Ik weet ook hoe trots je op mij zou zijn als ik andere stappen zou zetten in mijn leven, zoals samenwonen, misschien wel trouwen in de verre toekomst. Laat staan hoe trots je zou zijn als je je kleinkinderen zou mogen vast houden. De wetenschap hoe trots en blij je zou zijn, motiveert mij om te doen waar ik gelukkig van word. Want dat zal jij het belangrijkste vinden en dat vind ik ook. 

Ik denk vaak terug aan ons laatste gesprek. Je zei dat je niet dood wilde, maar dat je niet meer kon. Ik zei dat je je geen zorgen om mij hoefde te maken, want het komt wel goed met mij. “Dus laat maar los, pap”, zei ik. Liefde zit ‘m niet in het vasthouden van, maar het juist kunnen loslaten. Daarmee sla ik wel de spijker op z’n kop hè? We hebben elkaar losgelaten, in de wetenschap dat het niet meer ging, dat het beter was voor jou. 

Lieve pap, neem je rust samen. Ik weet dat je daar zal zijn voor mij. Ik hou van je.

Liefs!