Angst voor terugkeer kanker bij vader
Beste lezer,
Een half jaar geleden heeft mijn vader van 58 jaar de diagnose lymfeklierkanker gekregen. Heftig nieuws, vooral omdat hij 6 jaar geleden na behandeling is genezen van een ander soort lymfeklierkanker. De behandeling van chemo, stamceltransplantatie en immunotherapie is inmiddels bijna afgelopen. Afgelopen scan heeft laten zien dat de tumor enorm is geslonken en de verwachting is dat hij over ongeveer twee weken weer 'schoon' naar huis mag. Goed nieuws dus, maar de angstgevoelens laten mij niet los. Ik vind het moeilijk om dit 'hoofdstuk' af te sluiten, ik verlang ernaar om opgelucht en dankbaar te zijn dat het weer is gelukt om de ziekte te overwinnen en om zo positief mogelijk verder te gaan. Echter zitten mijn emoties flink in de weg; ik voel me angstig, verdrietig en pieker veel over de mogelijkheid dat de kanker voor de derde keer terug komt. Door de machteloosheid en onwetendheid kan ik mezelf geen troost bieden. Hebben jullie advies hoe ik die troost wel kan vinden?
Groet,
J.
2 reacties
Beste J. Dit is een heel herkenbaar probleem. Wat ik je zou aanraden is om eens een afspraak te maken bij een zgn. inloophuis voor mensen (en hun naasten) met kanker of bij een psycholoog. Erover praten zal alleen al voor een enorme opluchting zorgen.
Wat je mogelijk direct wat troost kan bieden: je bent absoluut niet de enige die hiermee worstelt.
Veel sterkte.
Beste J,
Heel herkenbaar idd. mijn man heeft nu ook net voor de 2e keer kanker gehad, en zijn oog is er uitgehaald. In eerste instantie hadden ze gezegd 'we willen niks meer voor je doen, want als we je rechteroog eruit halen en je moeten bestralen, zul je aan je linkeroog blind worden en dat kunnen wij als arts niet verantwoorden'. help!! niks meer doen??? dood??? mijn man heeft toen gezegd: en toch wil ik de operatie en de bestraling!!!! en zo is het gegaan. gelukkig is zijn linkeroog toch goed gebleven. die verwachting hadden ze ook al vrij snel weer bijgesteld. toen mijn man thuis kwam met het bericht: als het nog een keer terugkomt kunnen ze echt niks meer doen zakte ik eerst even weg en toen dacht ik: mooi, dan gaan we nu leven!!! dat hier nu voor jou te herhalen doet mij zelf opnieuw goed.
nu heb ik de mazzel dat wij het niet over 'enkele maanden' hebben maar eerder over 'enkele jaren'. maar toch: ik wil nu per dag leven. het kost wel energie en aandacht om dat te doen. ik leef regelmatig, ik probeer iedere week naar de kerk te gaan. ik merk dat ik daar enorm tot rust kom. mijn hoofd klaart dan op. en ik ben onder de mensen. verder ben ik druk met de kids en daar geniet ik van. ik heb ze met mijn man op de wereld gezet en ze hebben zich afgelopen periode flink onveilig gevoeld, ik wil ze laten voelen dat mijn man en ik er samen voor ze zijn, ondanks zijn ziekte.
kwaliteit van leven, daar gaat het nu over. en dat is voor ieder mens verschillend. ik word niet blij van een verre reis (moet er niet aan denken uren voor de douane te staan, ergens in een onbekend oord te zijn): ik word blij van met mijn man achter op het plein bij ons huis in het zonnetje te zitten. ik word blij als ik onze kinderen zie lachen....... onze zoon van 16 heeft het nu wat moeilijk op school, ik hoop op een goed cijfer voor hem, dat zijn zelfvertrouwen weer gaat groeien.
Mijn man heeft gekozen voor het leven. jouw vader ook. dat je wereld op zijn kop heeft gestaan is enorm begrijpelijk en pijnlijk herkenbaar, maar er is een keuze voor het leven gemaakt..... neem de tijd en aandacht om dat te onderzoeken, wat dat voor je betekent....