Heb jij angst dat de ziekte terug komt, nu de behandelingen klaar zijn? Wat helpt jou hierbij en wat juist niet?
Vooral de eerste tijd na de behandeling kan de angst voor terugkeer van de ziekte de kop op steken. Tijdens de behandeling had je regelmatig contact met je arts en verpleegkundig specialist. Maar nu de behandelingen klaar zijn is dat een stuk minder. En geeft dit vaak een heel onveilig gevoel en een angstig gevoel.
Stelde je eerst de vraag: Zal de behandeling helpen? Dan wordt dit nu: Zullen alle kankercellen echt verdwenen zijn? En de vraag kan ik mijn lichaam nog wel vertrouwen? Bij elk pijntje/hoesten/ongemak kan je gaan denken: Het zal toch niet? Hoe en wanneer is het belangrijk om contact op te nemen met het ziekenhuis?
Maar het kan ook, dat zelfs pas na jaren na de behandeling een angstig gevoel ontstaat.
Het is heel gemakkelijk gezegd: Je moet weer vertrouwen krijgen in je eigen lichaam. Maar hoe doe je dat? Helpen de controles in het ziekenhuis jou hierbij? Of geeft dit juist meer spanningen? Heeft revalidatie jou hierbij geholpen?
Ik hoop dat jullie ervaringen en tips hierover willen uitwisselen.
Warme groet, Dasje.
52 reacties
Henny, blijf vooral in je zelf geloven EN vertrouwen....
He Dasje, Ik was aan het Googlen over angst om weer kanker te krijgen en toen kwam ik op die blog uit. Het is fijn om te lezen dat je niet de enige bent die er mee moet dealen maar ook zo aangrijpend dat er zoveel mensen zijn die deze diagnose krijgen. Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn kwaadaardige eierstok cyste werd ontdekt en ik kan het soms nog steeds niet geloven dat het mij is overkomen. Ik zat gelukkig in een heel groen gebied; alles is goed weggehaald en het is een milde vorm van kanker die zich zelden uitzaaid. Maar toch.. bij elk pijntje ben ik toch bang. Maar het bangst ben ik nog om naar de huisarts te gaan; want wat als er weer iets uit komt? Ik weet niet of ik dat geestelijk aan kan. En ik ben niet eens door een heel traject gegaan van chemo's; bij mij was "alleen" een operatie voldoende. Aan de andere kant is het leven zoveel waardevoller geworden en keert het vertrouwen in mijn lichaam langzaam wel weer terug; soms zijn er dagen waarop ik er niet eens aan heb gedacht. Dat is heel fijn maar ook gek want dat bekend dat ik het langzaam aan het loslaten bent. Maar kom je er ooit helemaal van af?