Voorstelhoekje; wij willen je graag iets beter leren kennen!

Hallo allemaal,

Ik ben Marina, 51 jaar en sinds mijn 21-e (wetend) nierpatiënte.

In 2006 getransplanteerd met levende donor.

In 2017 chronische afstoting geconstateerd. Maar momenteel houdt de nierfunctie zich toch redelijk stabiel, nu nog 26%.

Juli 2019 diverse longemboliën gehad, hiervoor bloedverdunners.

September 2019 bloed in urine.

Na diverse onderzoeken op 6 januari jl geopereerd en daar is mijn complete linkernier, tumor (9,5 diameter doorsnee), bijnier en vetweefsel verwijderd. 

Godzijdank geen uitzaaiingen.

Conclusie: 

Papillair niercelcarcinoom type 1, Fuhrman graad T3A (ivm kapseldoorbraak in vetweefsel).

En dan.........

Aan de ene kant blijdschap, want alles is weg gesneden én geen uitzaaiingen.

Aan de andere kant, wat gaat de toekomst brengen?

Hoe zal de 1e scan zijn?

Kortom, mijn hoofd is af en toe chaos. Daarom heb ik mij ook aangemeld hier bij kanker.nl

Hartelijke groet, Marina

Hallo allemaal,

Ik ben Daisy en 34 jaar oud. Door een val van de trap is er een echo gemaakt van mijn nieren en milt. Per toeval is hier een plekje op mijn rechternier gevonden. De artsen vertelden mij dat er een CT-scan gemaakt moest worden maar ik hoefde mij niet direct zorgen te maken. Niets vermoedend liet ik deze scan maken en op 11 december kreeg ik hiervan de uitslag. Een tumor, hoogstwaarschijnlijk kwaadaardig. Dit kan niet dacht ik, ik voel me super goed, heb nergens last van. Inmiddels zijn we een paar weken verder. Ik ben nu patiënt bij het AvL. Op 27 januari is mijn rechternier verwijderd en ik heb inmiddels de uitslag gekregen. Helaas kwaadaardig, heldercellige nierkanker, Fuhrman graad 2. De grootte van de tumor was 5.6 cm. Gelukkig geen uitzaaiingen. Momenteel ben ik herstellende van de operatie maar dit gaat eigenlijk super goed. De operatie  is uitgevoerd met een Da Vinci robot. De wondjes zijn klein en ik heb bijna geen pijn. Alleen nu breekt de angstige periode aan. Nieuwe scans afwachten en hopen dat ik schoon blijf. Deze weken vallen me nu het zwaarst. Voor mijn gevoel kan ik niets meer doen, de operatie is geweest. Ja ik moet positief blijven en dit lukt me ook voor het grootste gedeelte wel maar soms ook totaal niet. 

Ik hoop een beetje vertrouwen hier te vinden en lotgenoten.

Groet Daisy

Hallo,ik ben Alie,69jaar,en ik kreeg verleden jaar de diagnose HodgkinLymfoom,ik kreeg daarvoor 12 bestralingen,bij een controle scan in november ,bleek er nu ook iets op de nier te zitten ,wat in januari met Sukses is geopereerd,in de baarmoeder zat bij de eerste scan ook al iets,maar goed ingekapseld en kon geen kwaad,werd verteld,maar wel verdacht genoeg om in de gaten te houden,dat bleek want op de laatste scan ook weer meer activiteit,dus nu wacht ik op operatie baarmoeder eileiders en eierstokken,het rare is uitstrijkjes en stukjes eruithalen voor de patholoog niks geen rare cellen ,ze kunnen er niet bij,vandaar voor de zekerheid eruit.Mijn gezondheid is niet om naar huis te schrijven ,RA,hoge bloeddruk,en een longfibrose van de reuma,al vijf jaar,de baarmoeder geeft helemaal geen klachten ,geen bloedverlies of bruine afscheiding,raar,is het mogelijk baarmoederkanker te hebben zonder klachten?🌹

Ik ben Sonja, een vrouw van 62 jaar. Mijn man en ik hebben twee dochters, de oudste is 39 jaar en de jongste is 36 jaar. We hebben twee kleinkinderen. Onze oudste dochter heeft het syndroom van Down.

Afgestudeerd maatschappelijk werkster en jaren geleden helaas te maken gekregen met een ernstige angst en paniekstoornis waardoor ik niet meer kon werken. Angst is er altijd, maar is hanteerbaar. Moet alleen alles plannen, kan bijvoorbeeld niet zomaar naar buiten en zo. Paniekaanvallen zijn er af en toe en veel minder hanteerbaar..... 

We wonen in een buitengebied in Friesland en sinds twee maanden heeft onze oudste dochter een huisje naast ons! Zij heeft jaren in de zorg gewoond, maar werd daar niet gelukkig van. Dit is voor haar (en dus ook voor ons) voor nu de ideale situatie. Ze is behoorlijk zelfstandig en heeft ons als mantelzorgers.

Ik kreeg eind november last van mijn blaas. Moest per 24 uur zeker 30x naar de wc. Verder geen pijnklachten, maar het beperkte het leven (nog meer...) Huisarts gegaan, urine ingeleverd, spoortje bloed gevonden en geen duidelijke blaasontsteking. Toch maar behandelen met Furabid. Toen begon mijn hel..... werd door dit middel vreselijk ziek en doorlopende paniekaanvallen. Gaan Googelen en dat klopte wel..... Ander middel gehad, het zelfde effect. Toen dacht de huisarts aan hyperactieve blaas, medicijnen gehad, maar hielpen niets. Doorverwijzing uroloog gevraagd, maar lange wachttijden hier in het Friese.... Sinds een week of 6 bloed bij plassen. Omdat het wachten ons echt te gek werd (kreeg inmiddels ook pijn) zelf gaan kijken in welke ziekenhuizen wachttijden korter zijn. Uitgekomen In Harderwijk (90 km verderop..... met rijangst.... )konden we daar snel terecht. Na inwendige en uitwendige echo en de rest van de onderzoeken afgelopen maandag te horen gekregen dat er veel en grote tumoren in mijn blaas zitten.....

Aankomende woensdag de scan om te kijken of het op meer plekken zit en al 10 maart de Turt, waarbij de arts al zei dat ze het niet in 1x kunnen weghalen...

Zoals jullie vast weten slaat dan de bodem onder je bestaan weg.... Moet dan ook gelijk strijden met de vreselijke paniekaanvallen.... kortom..de dinsdag was heel zwaar. Tegen mijn principes in om valium gevraagd, zodat de scherpe randjes er een beetje af gaan. Dat helpt! Het is weer redelijk hanteerbaar. Kom weer op mijn kracht, veel aan het op en uitzoeken wat ik wil, hoe en vooral hoe ik de regie houd.

Het moeilijkste stuk nu is onze oudste dochter...... Ze is - voor iemand met Down - behoorlijk slim, maar heeft wel een verstandelijke beperking! Wij zijn altijd erg voor openheid en eerlijkheid, maar hebben na lang wikken en wegen besloten om haar niet "de gehele waarheid" te vertellen. Ze woont nog maar net in haar huisje en wij weten dat ze deze boodschap emotioneel niet kan verwerken. Relativeren is erg lastig voor deze groep mensen. Dus om dingen toch te "verklaren" heb ik blaasproblemen (had ze al gemerkt!) en word ik daar aan geopereerd. Voor nu leek ons dat de beste oplossing om het voor haar te kunnen hanteren.

Worden de uitslagen van de scan en de Turts slecht, dan opnieuw nadenken hoe en wat te delen met haar.

Kortom een zeer bewogen periode in ons leven. Voel veel kracht bij de verhalen op deze site, dat doet mij goed!

Tot schrijfs, Sonja

Ik ben Jan Tabak en ben mantelzorger voor mijn vrouw Tineke die vandaag met spoed is opgenomen met uitgezaaide blaaskanker en morgen (vrijdag) geopereerd gaat worden.

Ze is goed uit de operatie gekomen en heeft (nog) veel pijn en er is een stoma geplaatst. De blaastumor was zo groot geworden dat deze haar dikke darm dichtdrukte waardoor ze vaak obstipatie kreeg en dat gevaar is nu geweken maar er is nog een hele lange weg te gaan. Mijn benieuwen hoe het er  nu aan toegaat in het VU, ze worden met de dag steeds strenger.

Ik ben Jan, 65 jaar. Begin volgend jaar ga ik met pensioen na 30 jaar in overheidsdienst. Eind december vorig jaar, kort voor het einde van mijn loopbaan is bij mij blaaskanker vastgesteld, TaG3. Recentelijk onderging ik voor de tweede keer in een maand een TURT- operatie. Bij de eerste. Kon niet voldoende spierweefsel meegenomen worden om invasieve kanker uit te sluiten. Dat is nu wel het geval. Het spierweefsel is schoon en ongeveer half april begint voor mij een cyclus behandelingen met BCG. Het is niet de eerste keer, dat ik met kanker geconfronteerd word. Kort na begin van mijn loopbaan had ik al een non-hodgkin lymfoom. Daarvan ben ik volledig hersteld. Ik hoop dat ook nu herstel mogelijk is. Fijn in elk geval om onder lotgenoten te zijn.

Hallo Pie hier vandaag voor controle geweest  alles was goed  over half jaar weer ben gelukkig 5 jaar verder ben heel blij

Liefs pie195

Hallo, ik ben Nand. In 2005 is bij mij niercelcarcinoom geconstateerd (toen nog Grawitz genoemd). Binnen twee weken werd ik geopereerd en daarbij is de rechternier samen met de bijnier verwijderd. Tien jaar lang onder controle geweest en daarna definitief genezen verklaard. Echter, in 2018 werd bij een controle van de aorta bij toeval gezien dat de tweede nier verdacht was. Vervolgonderzoek liet twee tumoren zien op de (nu) mononier. In eerste instantie is er voor een afwachtend beleid gekozen en is de groei bekeken. Uiteindelijk is eind 2019 besloten de tumoren met RFA (radio frequente ablatie) te lijf te gaan. De vastgelegde datum van ingreep werd twee dagen voor D-day geannuleerd vanwege de Covid restricties. Inmiddels is nu, begin mei, de operatie alsnoguitgevoerd en heeft men 1 van de twee via verbranding aangepakt. De tweede hebben ze laten zitten om teveel schade aan de enige nier die ik heb te voorkomen. Ben nu nog herstellende, maar blij dat het voorlopig even achter de rug is tot het tijd is voor de andere. Moraal van dit verhaal:  het opnieuw constateren van kanker hoeft dus niet persé door uitzaaiïngen  te komen maar kan dus ook als "gewone" tweede kanker optreden. Blijf dus altijd alert, ook al denk je dat alles achter de rug is.

Goedemorgen, 

Ik ben Cor, vrouw, 67 jaar oud, heb een man en 4 kinderen.  Ondanks mijn AOW heb ik nog een deeltijdbaan  bij een importeur van sportartikelen. Tot een jaar geleden nog in een leidinggevende functie. Sindsdien ben ik mijn opvolgster aan het inwerken.

In januari 2020 is d.m.v. een echo vastgesteld dat er op 3 plaatsen weefsel in m’n blaas zat, wat niet deugde. Die echo kreeg ik, omdat ik gedurende drie dagen bloed plaste. Daarna begin febr.  blaasonderzoek bij uroloog, waarbij 3 tumoren werden ontdekt. Daarna volgde half febr. een ct-scan. 
Om eerlijk te zijn, was ik er vanaf het begin (bloed plassen) van overtuigd dat het echt helemaal niet goed zat. 
De uroloog, die de uitslag van de ct en het blaasonderzoek met mij besprak, was echter zeer optimistisch. Uitspraken zoals ‘ja, er zit iets dat er niet hoort. Maar om nou gelijk te zeggen dat dat kanker is’  en’ oh, maar dat fiksen we even hoor’ en ‘je zult zien dat dit met een sisser afloopt’. Door deze uitspraken zijn we (mijn man en m’n dochter) compleet op het verkeerde been gezet. Ik dacht er het mijne van. Het vervelende was wel dat ik mijn zorgen niet meer kon delen met hen, omdat ‘het wel met een sisser af zou lopen’. Ik had al snel het idee dat ieder gesprek hierover gedoemd was te mislukken. Toen volgde op 27 feb. de 1e Turt. Op de ok hield de uroloog nog vol dat ‘ik me niet ongerust hoefde te maken’. 
(Inmiddels brak de coronatijd aan. 27 febr. werd de 1e Corona patiënt ‘ontdekt’)

De bespreking van de uitslag, volgde bij een andere uroloog. Deze man was op dat moment dienstdoend arts en was meer bezig met wat Corona betekende voor het ziekenhuis. Echter, wat we tussen ‘neus en lippen’ nog te horen kregen was dat alle 3 de tumoren van het type T1G3 waren. En dat er opnieuw een Turt moest plaats vinden om te bezien of het spier invasief was.
Dat was dus een bevestiging van hetgeen ik vermoed had. Tot mijn man drong het echter helemaal niet door. Ik had na het bloedplassen me ‘helemaal ingelezen’ over wat er aan de hand kon zijn en de eventuele gevolgen daarvan. De dreun voor mij viel dus mee. Die dreun had ik al een maand eerder gehad. 
De volgende Turt werd gepland op 17 april. Deze keer werd ik geopereerd door een vrouwelijke uroloog en had ik een ruggeprik gehad. Dus ik ging meekijken!

Deze arts schrok over wat ze aantrof. ‘Dit staat niet in je dossier’ zei ze tegen me. Wat ik zag was allemaal rode vlekken en de littekens van de vorige Turt. Maar goed, ik ben geen arts. Maar van wat ik zag, kon ik wel begrijpen dat dit niet echt normaal te noemen was. Resultaat: 1 nieuwe tumor, 14 biopten en zeker 20 verdachte plekjes ‘aangestipt’. Deze arts kwam na afloop smiddags langs en sprak haar zorg uit. Blaasverwijdering kwam aan de orde, omdat een grote tumor op de overgang zat van de blaas naar de plasbuis. En in dat gebied het bijna niet mogelijk is een blaassparende operatie uit te voeren. Eerder bij de 1e Turt was daar al een tumor verwijderd en nu had ze daar dus opnieuw een tumor ontdekt. 
Ik heb haar gevraagd mijn behandelend uroloog te worden, omdat ik geen zin had in iedere keer een andere arts en ik het gevoel had en heb, dat ze eerlijk tegen me is en niet om de zaken heen draait.  Later die middag kreeg ik nog een blaasspoeling met chemo. 
Uitslag van deze Turt: alle biopten T1G3. En er moest weer een  nieuwe Turt gepland worden, omdat er nog steeds niet kon worden vastgesteld of het spierinvasief was. 
3e Turt op 22 mei j.l.: weer een ruggeprik, weer meegekeken. Opnieuw biopten genomen. Resultaat: T1G3 en nu ook een vermoeden van CIS op een andere plek in mijn blaas. Maar de vraag of het spierinvasief is, is nog steeds niet beantwoord. 
Uiteindelijk is nu (gezamenlijk) de beslissing genomen om een MRI te doen en BCG spoelingen als vervolg hierop. In beginsel starten de blaasspoelingen volgende week. 
Hoe ik me voel? Aan de ene kant sta ik heel positief in dit gegeven. En probeer bij de dag te leven. Aan de andere kant dat duiveltje wat iedere keer zegt: ja, maar wat als .....

Ik ben Mark-Jan, 47 jaar, momenteel zonder blaas, maar met een Urostoma. Begin januari is er na jaren van klachten Een blaastumor geconstateerd. 3 jaar ervoor is er al eens een cytoscopie gedaan, hierop alleen littekens van oudere blaasontstekingen te zien (welke?), niet roken en te jong voor iets anders. Met de wijsheid van nu....... in januari, februari en maart een TUR blaas gehad. Hierop was een agressieve vorm van urotheelcelcarcinoom te zien, dit met tumoren op meer dan twee plekken. Door de uroloog doorverwezen naar het AVL en hier is medio april een bricker uitgevoerd, dus de blaas, deel van de prostaat, klieren en een deel van de urethra verwijderd. Gelukkig is er vanwege de negatieve  lymfeklieren geen chemo nodig geweest. Wel wat complicaties met een nierbekken ontsteking, lekkende overgang van ureter naar ‘darm’ en hydronefrose. Maar nu voel ik mij prima. Er is nog wat onderzoek nodig naar de niet helemaal functionerende nier, het verwijderde van het laatste stukje urethra en dan nierziekte naar de ureter, maar dat zijn de volgende stapjes. 
 

ik doe dit verhaal en stel mij voor omdat ik soms op zoek ben naar herkenning, ervaringen en kennis bij ‘genoten’ (lot strepen we door). Uiteraard sta ik er helemaal positief in, want ik ben het eens met ‘je kan niet verliezen of winnen, je hebt pech of geluk’, maar dit betekent niet dat je alles positief kan benaderen. 

Beste lezers, ik ben Mariska, de partner van mijn lieve man Jos. 7 jaar geleden leerde ik mijn grote liefde kennen. (Ik was toen 45 en hij 62) Na 2 jaar geluk werd er bij hem  prostaat kanker geconstateerd. Hij is goed geopereerd met de Da Vinci en met schone snijranden volledig genezen. Alles intact gebleven.

April 2020, blaasontsteking! kuurtje nog een kuurtje, toch maar even door naar de uroloog. Na diverse onderzoeken, de diagnose blaaskanker. In overleg met Erasmus eerdere onderzoeken. MR, CT PET scan biopties operatie met doel de tumor af te schrapen, wat niet lukte. Eerder op de MRI werden geen uitzaaiingen gevonden. Na de PET scan ineens wel. We kwamen met het idee een behandelplan zoals de blaas verwijderen en weer door kunnen .leven.

Dat bleek anders, er werd ons tussen neus en lippen mede gedeeld dat er uitzaaingen in de hele onderbuik zitten en opereren wellicht geen optie meer was. Er werd voorgesteld een lymphe aan te prikken hoog in de buik, als deze schoon is kan de operatie doorgaan. Zo niet, dan is hij uitbehandeld met nog 3 tot 6 maanden levensverwachting....

En eventuele immuun theraphy in het vooruitzicht als palliatatieve zorg..

Morgen horen we de uitslag, ik ben bang....

Even voorstellen:

Mijn naam is Ed, 57 jaar uit Rotterdam.

Onlangs is bij mij blaaskanker vastgesteld.

Eigenlijk had ik nooit klachten,pas in juni kwam er af en toe een druppeltje wat leek op bloed mee in de urine.

Plasje ingeleverd bij de huisarts die niets kon vinden, dus naar het ziekenhuis voor een echo.

Nog niet thuis werd ik gebeld door de huisarts die zei dat er wat te zien was dus een cystoscopie.

Die is uitgevoerd in juli en bij het bespreken van de uitslag werd mij verteld dat ik en tumor in de blaas heb.

De schrik was groot, ik had alles verwacht maar niet dit en dat werd je dan zo medegedeeld terwijl je partner voor het ziekenhuis moet wachten ivm de coronamaatregelen!

Ik sloeg totaal dicht en was niet meer in staat om de juiste vragen te stellen totaal overdonderd.

Ik heb het als een soort stigma ervaren en schaam me zelf soms ook hiervoor omdat ik al jaren rookte, iets waar ik direct mee gestopt ben overigens.

Ook geestelijk doet het iets met je, je zit nu aan de andere kant van de streep toch?

Het vervolg was dat een scan en radioscopie om de omliggende organen te bekijken, deze was gelukkig positief er is dat behalve een cyste in de nier niets gevonden.

Op 22 augustus is er een TUR geweest en deze is afgelopen donderdag besproken met mij, deze keer stond ik erop dat mijn partner hierbij was.

Volgens mij uroloog, een arts in opleiding is het een niet spierinvasieve tumor die behandeld kan worden met blaasspoelingen maar het was een agressieve tumor en die mededeling zorgde ervoor dat ik weer niets kon uitbrengen.

Het lijkt erop dat je geest zich tegen dit soort berichten afschermt, je zit met je hoofd in een soort glazen bol en er komt niets meer binnen, hebben andere dat ook zo ervaren?

Gelukkig is er hier veel te lezen en de ervaringen van andere helpen mij ook.

Toch blijf er veel onzekerheid v.w.b de toekomst, hoe gaat dit aflopen? kan ik nog blijven werken na een blaasspoeling ectr.

Ik ben inmiddels aan een vragenlijst bezig voor mijn gesprek met de oncologie verpleegkundige, tips zijn uiteraard welkom.

Zodra ik meer weet schrijf ik hier weer over, tot dan veel sterkte allemaal!

Mijn naam is Chris  en ik woon in Leeuwarden. Ik ben 80 jaar.

Vorig jaar had ik plotseling bloed in de urine dus naar de huisarts en die wees mij door naar het MCL waar na een kijkoperatie de concluci was dat de tumor te ver  in het spierweefsel was gegroeid. Daar na werd er een afspraak gemaakt met  het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem.  vorig jaar waar ik in September  2019 ben geopereerd met de Da Vinci robot  de zg. Bricker operatie. verwijdering van Blaas-Prostaat en de lymfklieren. Na 10 dagen mocht ik weer naar huis. waar ik erg moest wennen aan de stoma.Maar al met al gaat het prima ,ik doe alles weer .

Mijn naam is Daniella en ik ben een alleenstaande moeder met 2 lieve kinderen, ik ben 47 jaar en in 2019 is er blaaskanker bij mij geconstateerd. Waarschijnlijk is toen bij mij een overlevingsmodus (of zoiets) aangegaan, want ik heb de informatie die ik toen kreeg bijna emotieloos tot me genomen en ben het hele traject ondergaan zonder er echt bij stil te staan wat dit allemaal inhield. Ik bleek een spier invasieve blaaskanker te hebben, die mogelijk een klier buiten mijn blaas had aangetast er waren ook 2 kleine plekjes op mijn longen waarvan ze niet met zekerheid konden zeggen dat dat door de kanker kwam. Ik heb 6 chemo kuren moeten ondergaan. 1 kuur duurt 3 weken, in de eerste week moest ik een nachtje in het ziekenhuis blijven, de 2 de week kreeg een kuur van een half uur en de derde week rust en dat dan 6x. Tijdens de kuren waarbij ik in het ziekenhuis moest liggen, kwam in veel lotgenoten tegen en die hebben mij geholpen om meer vragen te stellen en keuzes te maken.  Na 3 kuren bleek dat de tumor goed reageerde op de chemo en heb ik nog 3 keuren gehad, zodat ze het maximale eruit konden halen. Vervolgens ben ik vorig jaar september geopereerd, mijn blaas is verwijderd en ik heb toen een neoblaas gekregen (blaas gemaakt van een stuk van je darm). Ik moest eigenlijk 1 week in het ziekenhuis blijven en 1 week in een ravalidatiecentrum. Maar ik had zoveel complicaties dat ik uiteindelijk een maand in het ziekenhuis heb gelegen en gesmeekt heb om niet nog die week in een ravalidatiecentrum door te brengen.

Het is nu 1 jaar geleden, en nu pas begin ik me te beseffen wat ik heb ondergaan afgelopen jaar. Ik merk ook dat in nu informatie binnenkrijg over mijn ziekte waar ik me afgelopen jaar niet voor had opengesteld. Ik zal een voorbeeld geven, na het overlijden van Mark de Hondt realiseerde ik me pas dat het ook anders had kunnen lopen. Het verloop van zijn ziekte is bijna het zelfde als de mijne: blaasbeschadiging na medische ingreep, jarenlang katheriseren, vaak blaasonstekking, bloed in de urine, blaaskanker, met (mogelijk) uitzaaing klieren, zelfde soort chemo kuur, blaas verwijdering. Maar helaas hebben de chemo kuren bij hem niet aangeslagen en bij mij wel. En sinds dien wil ik mijn hoofd niet meer in het zand stoppen en zo veel mogelijk informatie krijgen over het vervolg en wat mij mogelijk nog te wachten staat. Ik moet namelijk nog blijven katheriseren, omdat ik mijn nieuwe blaas helaas niet op een andere manier leeg kan maken. En ik hoop dan ook dat dat over een aantal jaren niet weer problemen gaat opleveren.

Ik ben corne en heb nierkanker sinds 2019(papilaire nierkanker type 1).

In linker nier zaten 3 tumoren en rechter 1,linker is eruit en rechter gaan ze volgen met afwacht beleid.

Nu hebben ze vorige week 2 vag er afwijkingen gezien in onder wervelkolom,krijg volgende week.petscan,ben best angstig

Ik kom hier met een hernieuwde kennismaking, drie jaar geleden is bij mijn partner Pascal de linkernier verwijderd vanwege een niercelcarcinoom. Een half jaar later bleek hij uitzaaiingen in de lymfen te hebben en kregen we te horen dat hij alleen nog palliatief behandeld kon worden. Hij is toen gestart met pazopanib, maar dat werkte niet. Toe in december 2018 gestart met immuuntherapie (nivolumab), en dit is heel goed aangeslagen, hij is al een jaar in volledige remissie en heeft in juli zijn laatste nivolumab ontvangen. Een heel positief verhaal dus. Deze maand echter ging ik zelf met wat darmklachten en vage buikklachten naar de huisarts, die voor de zekerheid een echo liet maken.Bij deze echo bleek er nu bij mij iets op de linkernier te zien te zijn, ongelooflijk maar waar. Dit was een ontdekking bij toeval, de tumor heeft eigenlijk niets met mijn darmklachten te maken. Er is vervolgens een CT scan gemaakt en er zit een tumor van 4 cm, wat betekent dat ik binnenkort ook een operatie krijg om de nier gedeeltelijk te verwijderen, a.s. donderdag heb ik een afspraak in het LUMC met de arts die ook mijn partner heeft geopereerd. Heel raar om nu zelf de patiënt te zijn, ik weet al zoveel van wat er komen gaat en had een heel zakelijk gesprek met de uroloog.  Maar toch ook opnieuw die onzekerheid, welke kant rolt die dobbelsteen deze keer op.