Zwanenzang

Niet schrikken! Natuurlijk is het nog veel te vroeg voor mijn zwanenzang. Maar ik moet er weleens aan denken. Aangezien mijn fysieke activiteitenniveau nogal laag is, ben ik des te meer aan het denken, peinzen, overwegen, fantaseren en soms ook piekeren. Al peinzend bedenk ik de mooiste dingen die ik met jullie zou willen delen. Helaas ben ik ze vijf minuten later weer vergeten. Of misschien is dat maar goed ook. Ik denk vaak terug aan mijn moeder, die haar terminale fase 'de finale' noemde. Zonder zwanenzang gleed ze, helemaal op, de terminale sedatie in. Het was wat ze wilde, ze was eraan toe, het was goed zo. We hebben niet uitgebreid afscheid genomen of haar een goede reis naar de hemel gewenst. Mijn zus en ik waren erbij toen we vele uren later merkten dat haar adem begon te stokken en uiteindelijk niet meer op gang kwam. We keken elkaar aan: is dit het dan?

Wubbo
En ik denk aan de indringende zwanenzang van Wubbo Ockels. Ik denk dat bijna iedereen zich nog wel herinnert hoe aangrijpend het was: hij had alvleesklierkanker meen ik, was terminaal en richtte zich vanuit zijn ziekenhuis nog één keer met zijn laatste restje energie tot de hele mensheid met de boodschap dat we zuinig moeten zijn op onze Aarde en wel nu meteen. Ik kan dat filmpje niet terugzien zonder tranen. Heftig. Gewoon niet naar kijken als je er niet tegen kan.

Mijn eigen zwanenzang wordt natuurlijk vertoond op mijn toekomstige uitvaart in de prachtige aula van Schoorsveld. Diverse mensen - ik noem geen namen - zullen terecht ietwat geïrriteerd verzuchten dat ik weer zo nodig het laatste woord moet hebben. Of ik het aandurf om er echt een video van te maken weet ik niet. Ik heb er een gruwelijke hekel aan om foto's en filmpjes van mezelf te zien. Maar hé, wie er ook naar kijken, ik zal het zelf niet zijn. Een fraai uitgewerkt geschreven betoog, voorgedragen door een geoefend voorlezer, kan natuurlijk ook. Maar heb ik nu echt zoveel te vertellen?

Grafstemming
Dat komt er nou van met die scan in het vooruitzicht. Het kan alle kanten opgaan. Als het de goede kant opgaat zal ik echt iets moeten doen aan het op peil brengen van mijn conditie en het vinden van aangenaam tijdverdrijf. Ik kom nu niet verder dan de dagelijkse woordzoeker in de krant, wat rommelen in huis, bloggen, beetje tv (nostalgische zooi zoals Zeg 'ns Aaa en Flying Doctors) of Netflix en het beluisteren van muziek, vooral 's avonds als ik naar boven ga en de huiskamer aan Jongste laat.  Van een van mijn trouwe lezers heb ik niet alleen het Requiem van Fauré gekregen waar ik om vroeg, maar nog een paar andere requiems erbij. Werkelijk niets is zo troostrijk als een requiem als je in een grafstemming bent. Een grafstemming is niet per se negatief!

Knopen
Voor ik ziek werd zat ik al te broeden op 'wat moet ik met die zee van tijd'. Ik had mijn geliefde postbaantje, maar mijn tekstbedrijf had ik al voor een groot deel afgebouwd toen het ABP begon uit te keren. Tijd in overvloed, aan geld geen gebrek, wat nu? Ik was er nog lang niet uit toen kanker uit het niets toesloeg met die gemene epileptische aanval en ik ben er nog steeds niet uit. Die epileptische aanval is zowat een traumatische ervaring geweest die in ieder geval tot de overtuiging heeft geleid dat ik niet meer moet autorijden. Het idee dat ik gewoon gereden heb met een hersentumor vlak voor ik die aanval kreeg en de mogelijkheid dat zoiets weer zou kunnen gebeuren - dat is voor mij een enorme hobbel geworden. Mijn geliefde Prius is inmiddels niet meer de mijne en dat was best een stap, maar ik denk niet dat ik er ooit nog zelf in gereden zou hebben. Soms moet je knopen gewoon doorhakken.

Vrij naar Bridget Jones: sigaretten 0, alcohol 0, gewicht 59,7 kilo. Dat is praktisch evenveel als zeven maanden geleden op D-day, maar nog altijd meer dan toen ik een half leven geleden nog aan de diverse drugs was en voor mijn 'werk' werd aangeprezen als 'hyperslank' (zie blogs van heel lang geleden). Zo broodmager hoop ik nooit meer te worden, maar ik heb geen idee of dat lukt. Probeer je zowat je hele leven om niet aan te komen, moet je ineens proberen niet af te vallen, het is wel een omschakeling. Ik voel me nog steeds niet zo jofel, er zit iets in de weg in mijn luchtwegen, hopelijk maakt de ct het deze week zichtbaar. Of hopelijk niet.