Expeditie ziekenhuis

Gisteren de long-ct laten maken, zonder contrast. Ondanks mijn niet zo florissante conditie wilde ik toch wel erg graag weten of ik het ziekenhuis zou halen met de e-bike. Oudste was bezorgd als altijd en bood zich aan als back-up met de auto, helemaal prima natuurlijk. Het weer was prima, ik ben ruim op tijd vertrokken en langzaam naar het ziekenhuis gefietst. Iedereen haalde me in onderweg: jong en oud, met of zonder hulpmotortje. Dat is weleens anders geweest, ik sjeesde altijd iedereen voorbij. Nu was ik vooral blij dat het goed ging. De ondersteuning in de laagste stand en bij een hellinkje terugschakelen en naar de middenstand, zo was het goed te doen.

Blijven
Ik ben er nu wel van overtuigd dat ik echt bij dit ziekenhuis moet blijven, de voordelen van de nabijheid wegen zwaar en Kees de klachtenman zal zeker helpen een paar van de nadelen op te lossen. Maar vooral omdat ik niet voor ieder 'wissewasje' zoals een plotselinge pleurapunctie of iets acuuts naar een ziekenhuis ver weg kan gaan. Ik hoop dat ik nu bij mijn weldoordachte keuze blijf, al dat twijfelen vreet energie. Het helpt dat ik te moe ben om me kwaad te maken. Hoewel ... ik voel me best goed vandaag. Als het niet goed gaat, zoals destijds toen ik drie weken jeuk had, ben ik snel geneigd te denken dat het noooooit meer goed komt. Zo ook bij de benauwdheid voor de pleurapunctie. Kennelijk heb ik even nodig gehad om daarna te herstellen en is het nu zover dat ik van alles kan doen, maar in behapbare porties. Een beetje in de tuin werken en dan rusten. Een beetje opruimen en dan rusten. Niet alles achter  elkaar. Kortom, ik pas me aan. 

Hoofdingang
Ik heb na mijn maar liefst twee kilometer e-biken nog even buiten op een bankje voor het ziekenhuis uitgerust. Wereldnieuws: er blijkt een nieuwe hoofdingang in aanbouw te zijn. Eindelijk een afzonderlijke ingang en uitgang, wat een goed idee! Daarna ben ik naar radiologie gelopen, waar ik nog even op een stoel kon wachten. Na de ct naar huis gefietst via de mooie route langs de Dommel, het scheelt misschien honderd meter, dus dat kon er wel bij. Wel met hellinkje, maar dat doet de e-bike voor me. Daarna ... uitrusten natuurlijk, maar in ieder geval is bewezen dat ik zelfstandig naar het MMC op en neer kan! En zo niet, dan toch: ik kan ook met de bus, dat kost tig keer zoveel tijd maar de verbinding is uitstekend, ik hoef niet ver te lopen. Morgen de uitslag, Oudste gaat mee. Stel je voor, al die ellende en dan ineens een tumor die nog maar half zo groot is. Je weet het niet, maar het kán!

Zelluf doen
Jongste vertrekt over een paar dagen als leiding naar het kamp van haar scoutinggroepje. Daarna heeft ze nog een aantal andere activiteiten en zal ze hooguit af en toe een dagje hier zijn. Ik zal haar kookkunst, inzicht in het halen van precies de juiste boodschappen en haar (meestal) gezellige aanwezigheid missen. Oudste was al op zoek naar tafeltje-dekje-achtige bezorgdiensten, maar ik denk dat ik gewoon 's morgens vroeg met de e-bike naar de Jumbo ga en een vega maaltijdsalade haal of een koelverse maaltijd en een bakje rauwkost, want kant-en-klaar spul bevat vaak te weinig groente. Zoon kan ook boodschappen doen en Oudste kookt af en toe voor me, dan kan ze voor een dag extra koken. Ik heb via de WMO poetshulp aangevraagd en krijg volgende week een telefonische intake ter vervanging van het befaamde 'keukentafelgesprek'. Zo moet ik nog een hele tijd in m'n uppie vooruit kunnen. En als het beter gaat, kan ik die hulp zo weer stopzetten toch?