Zingen

Ons kamerkoor kwam gisteren eindelijk weer eens bij elkaar! Niet in de bedompte repetitieruimte natuurlijk, maar lekker buiten in de prachtige grote tuin van een van de sopranen. In een grote kring op tuinstoelen en krukjes, met minstens anderhalve meter tussenruimte. Ik was de hele dag moe en het is pakweg 7 km, dus mijn ex heeft me even gebracht. Ik had die slechte ervaring van 15 km met de e-bike nog vers in het  geheugen en nu  zou ik tussendoor nog gaan zingen ook, dus ik durfde het niet aan om te fietsen.

De geleerden zijn het er nog niet over eens hoe je verantwoord kunt zingen met een koor. Wij hielden het buiten op anderhalve meter, maar drie meter wordt ook wel genoemd. Ofwel: dan is het niet te doen om samen te zingen.  We hebben een keer Da Pacem van Arvo Pärt gezongen in een kerk, waarbij we verspreid opgesteld stonden met grote tussenruimten. (Beluister de video en stel het je voor met die verspreide opstelling. Prachtig.) Dat was mooi en voor dat stuk functioneel, maar om nu altijd zo te zingen? Nou nee. Hoe moet ik dan met koormaatje L, die naast mij staat, commentaar uitwisselen over van alles en nog wat? Het sociale aspect is de helft van de repetitielol en dan bedoel ik niet de koffiepauze.

Zingen in de tuin
Vermoedelijk hebben de meesten van ons bijzonder weinig gezongen de laatste tijd, want zonder concert in het vooruitzicht ben je aanzienlijk minder gemotiveerd. We zouden eigenlijk in april een optreden hebben, dat is eerst verplaatst naar juni en en nu naar ... geen idee. In je eentje een partij instuderen is niet leuk. Ik oefen dan ook meestal met een YouTube-koor naar keuze. Sociaal wat minder, muzikaal vaak erg aantrekkelijk. Sta je daar ineens met echte professionals mee te doen.
We begonnen met de koffiepauze en pas daarna gingen we zingen. Het klonk allemaal wat ingehouden en iel in die mooie tuin; de akoestiek is totaal anders dan wanneer je lekker in bijvoorbeeld een kerk staat te zingen, maar we hébben gezongen! Zelfs ik met mijn kortademigheid. Van mijn mooie zangstem is kwalitatief weinig over en van mijn ademtechniek nog minder. Die was toch al niet geweldig, maar ik redde me er wel mee. We zijn tenslotte amateurs en ieder heeft z'n sterke en zwakke zangkwaliteiten.

Bad hair day
Een van mijn collega-alten maakte de actiefoto van mij met muziekmap. Mooie foto, vond zij, maar ik zie natuurlijk vooral wat er niet deugt. Ik moet écht nodig naar de kapper, maar daar heb ik totaal geen zin in. Het zou meteen mijn eerste mondkapjeservaring worden. En zijn het nu vette slierten vanwege de &*!*$% koelzalf  die overal terechtkomt of is mijn haar echt nog dunner geworden dan het al was? Ik kijk zelden in de spiegel en dat ga ik maar zo laten. Ik weet zo ook wel dat ik tegenwoordig elke dag een bad hair day heb.

Naar de longarts
Het goede nieuws is dat ik op 25 juni terechtkan bij mijn longarts, een paar weken eerder dan de reeds geplande afspraak in juli. Helemaal aan het eind van het spreekuur, dus het mag een beetje uitlopen en dat zal ook zeker gebeuren. Er is een forse vragenlijst in aanbouw. Inmiddels heb ik  twee mensen gesproken via Facebook die ervaring hebben met het Catharinaziekenhuis, waar ik eventueel naar zou kunnen overstappen. Dat bevestigt mijn vermoeden dat er overal wel wat is én dat het erg afhangt van de mensen met wie je te maken krijgt. Een verschijnsel dat ik ken van de stoet autismebegeleiders die mijn zoon in de loop van vele jaren heeft gehad: er zijn hele goeie waar het direct mee klikt en er zijn van die types van wie je je afvraagt of ze hun diploma bij een pakje boter hebben gekregen.

Mijn tweede ziekenhuiskeus zou het Radboud zijn. Het is maar drie kwartier met de auto, maar ik kan en mag zelf niet rijden. Ik heb voor de gein eens een gezondheidsverklaring van het CBR ingevuld en met die epilepsiemedicatie en een hersentumor - ook al is ie bestraald - is het maar zeer de vraag of ik nog mag rijden, laat staan mijn rijbewijs verlengen dat toevallig net dit jaar verloopt. Eerlijk gezegd wíl ik niet eens autorijden omdat ik op de e-bike al merk dat mijn verkeersveiligheid niet denderend is. Ik doorzie niet alles meteen en moet twee keer kijken. Ik heb niet voor niks die stomme fietshelm op mijn kop. Maar om nu al op mijn 63e mijn rijbewijs te laten verlopen en altijd afhankelijk te zijn van anderen als je ergens niet zo vlot met ov en e-bike kunt komen? Dat vind ik wel een hele stap.

Medicatie
Ik heb de bijsluiter van de epilepsiemedicatie nog eens gelezen en mijn conclusie is dat alles wat ik ervaar aan slecht geheugen en slechte concentratie ook wel daarvandaan kan komen en niet van de immunotherapie of het restant van de bestraalde hersentumor. De volgende afspraak met de neuroloog is pas in oktober en ze doen blijkbaar niet aan e-consult voor de simpele vraag of ik de dosering niet zou kunnen halveren bij wijze van experiment. Dus dat wordt weer bellen voor een afspraak op locatie of telefonisch. Grmbl. Je moet ook altijd alles zelf bedenken.