F*cking anders

Sta ik mijn hele lijf in te smeren met koelzalf, plakkerige bedoening. Gaat uitgerekend dan de bel. Slechte timing. Ik ben even in de verleiding om niet open te doen, maar ik ken mezelf: de nieuwsgierigheid wint het, dus snel een ochtendjas aangeschoten.

Het is vriendin/koormaatje L. Er loopt een actie van het tijdschrift Linda: aan wie wil jij een Linda weggeven? L vond dat wel wat voor mij, omdat ik geen boeken meer aankan met mijn chemo brain (ook zonder chemotherapie kun je een chemo brain hebben) maar een tijdschrift lezen gaat nog net. En ja hoor, zij stond dus voor de deur om 'mijn' Linda te brengen. Leuk!

Haar
Het lijkt erop dat de jeuk echt minder wordt, maar ik blijf elke dag zalf smeren, want een kurkdroge huid is vragen om moeilijkheden. Ik heb net de kapper gebeld waar ik in februari voor het laatst geweest ben. Normaal loop je daar zo binnen maar ze werken nu verplicht op afspraak; morgen ga ik erheen. Dat vraagt enige voorbereiding: 's morgens bij het douchen mijn haar wassen en daarna de dagelijkse zalfbeurt overslaan. Of ik wil of niet, er belandt altijd wat van die zooi in mijn haar waardoor ik er chronisch verwaarloosd uitzie met die te lange dunne slierten. Mijn haar is in pakweg een halve eeuw niet meer zo vet geweest. Ik heb Jongste gisteren even laten kijken naar de kale plek die een paar weken na de bestraling van de hersenmetastase is ontstaan. De nieuwe haren zijn alweer zo'n anderhalve centimeter lang. 'Dat is mooi, dat is heel mooi' zou het Farce Majeur-team zeggen (leuk, die heimwee-tv op NPO2 elke ochtend).

Post
Gisteren op de koffie geweest bij mijn PostNL-teamleider. Er moesten weer wat papieren voor het UWV worden ingevuld. Het was op e-bikeafstand, 7 km, dus ik gokte erop dat ik bij de koffie genoeg zou uitrusten om de 7 km terug er nog achteraan te kunnen doen. En zo geschiedde. Er was een hoop veranderd op de locatie: het is een sorteercentrum, overal pijlen met de looproute, de sorteerkasten verder uit elkaar dan vroeger. Aan de koffie was niks veranderd, die kwam nog uit dezelfde automaat, maar het was wel gezellig met de teamleider. Hij is verantwoordelijk voor een stuk of honderd postbezorgers, waarvan er altijd wel een paar langdurig ziek zijn. We hadden ooit de afspraak dat hij mijn vaste wijkje voor mij zou bewaren, maar ik geloof niet dat ik binnen een redelijke tijd weer aan de slag ga. Fysiek is het zwaar werk, vooral op de piekdagen. Dus ik heb afstand gedaan van het 'recht' op mijn eigen 55EE, die nu meestal door een uitzendkracht wordt gelopen, maar daar wilde hij niks van weten. Ons gezamenlijke doel blijft dat ik terugkeer op mijn eigen wijk, eventueel met hulpmiddelen als dat nodig is. Duimpje omhoog voor mijn teamleider!

Kerkhof
Op de terugweg een tussenstop gemaakt op het kerkhof waar mijn ouders begraven zijn in 2005 en 2006. Zo lang geleden alweer. Ik denk nog bijna dagelijks aan ze. Ik vind het fijn om een of twee keer per jaar even bij het graf langs te gaan, ook al 'vind' ik daar natuurlijk niks meer. Ik hoop dat mijn kinderen het later ook fijn vinden om af en toe bij mijn graf langs te gaan. Misschien heb ik daarom wel zo'n aantrekkelijke locatie in een natuurgebied uitgekozen. 

Brunch
's Avonds kwamen Ex en Zoon eten, zoals elke woensdag. Ze wonen vlakbij maar ik zie mijn zoon zelden. Ik heb nu afgesproken dat hij voortaan op zondag komt lunchen - of zeg maar brunchen, hij is nogal een avondmens, net als de rest van de familie en ikzelf in vroeger tijden. Dat wordt dus pannenkoeken bakken of verse broodjes of iets anders, gezellig. Waarom heb ik dit niet eerder bedacht?

Anders
Op de cover van de Linda staat Alles is f*cking anders en ja, dat is wel even wennen. Waarschijnlijk wordt daarmee iets heel anders bedoeld dan wat onmiddellijk bij mij opkomt. Mijn leven zal nooit meer zijn zoals het was voor 3 januari dit jaar. Geen  geleidelijke overgang maar een keiharde scheidslijn. Wat lijkt dat alweer lang geleden en het is nog niet eens een halfjaar. En nee, ik ben er nog steeds niet aan gewend. Ik mis mijn postbaantje, mijn energie, de scherpte van mijn vroegere brein, het vermogen dat ik had om van teksten betere teksten te maken waar ik twintig jaar mijn brood mee verdiende, de vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil, de onafhankelijkheid toen ik nog autoreed. Maar voor de rest gaat alles goed: volgende week eindelijk weer eens naar mijn longarts-oncoloog, begin juli een week naar Zeeland met de kinderen, wat wil je nog meer.