Niet te geloven

Net de docu over de laatste levensjaren van Marc de Hond gekeken, ik had 'm opgenomen. Mooie docu, maar het stoort mij een beetje dat de man kennelijk nogal mediageil was. Dat grote interview in Volkskrant Magazine, deze ingelaste tv-uitzending, een boek dat meteen na zijn dood verschijnt en nog zoiets: je vriendin ten huwelijk vragen op het podium van een vol Carré. Zelf weten natuurlijk, maar eh ... mag ik het allemaal een beetje té vinden?

Sommige mensen vonden het interview en/of de docu niet alleen indrukwekkend maar ook angstaanjagend. Dat eerste herken ik, het tweede niet. Marc accepteerde dat het leven hem zoals hij zei '83 slechte kaarten' had toebedeeld en dat hij geen 82 ging worden. Hij heeft zijn zaken geregeld en zijn gezin goed verzorgd achtergelaten. Keurig gedaan, punt erachter. Zo wil ik het ook, al heb ik gelukkig aanzienlijk minder dan 83 slechte kaarten.

New look
Vandaag zowaar een uitstapje naar het winkelcentrum gemaakt, waar ik al maanden niet geweest ben. Sinds februari was mijn haar niet meer geknipt en het zag er echt niet uit. De kapster had keurig een mondkapje op en vroeg hoe het met me ging, ik kom er al jaren. Nou, jullie weten het ... wie zoiets vraagt krijgt van mij een eerlijk antwoord. Ik merkte aan haar dat ze mijn openheid wel kon waarderen en ondertussen voorzag ze me van een fris schouderlang kapsel. Ik stuurde een selfie naar mijn dochters - iets wat ik zelden doe - en Oudste appte: nu nog een waarop je lacht, voor je blog. Niet dus! Ik ben geen lachebekje en ik sta áltijd stom op foto's waarop ik verplicht moet lachen. Dan maar helemaal geen foto van de new look. De old look staat boven de blog Zingen, er is niks veranderd behalve een centimeter of acht eraf, gebruik je fantasie als je geïnteresseerd bent. (Photoshoppen kan natuurlijk ook.)

Witheet
Gisteren heb ik me helaas weer eens ontzettend kwaad gemaakt over mijn verpleegkundige/casemanager. Ik had zelf via de 'telefoniste' een afspraak geregeld met mijn longarts voor volgende week, omdat ik hem sinds de diagnose in januari niet meer heb gezien. Prima geregeld, aan het eind van het spreekuur, met voldoende tijd voor al mijn vragen. De telefoniste zou mijn verpleegkundige vragen mij terug te bellen, omdat hierdoor het ritme van afspraken en bloedprikken enigszins ontregeld werd en dat moest naar mijn idee dan worden aangepast.

Krijg ik via de post een afsprakenbriefje waarop de afspraak die ik zelf gemaakt had was gecanceld en de oorspronkelijke afspraak in juli - midden op de dag, dus hooguit 20 minuten tijd - er weer in was gezet. Zonder enig overleg! Om het af te maken zat er een plakbriefje bij: in overleg met de verpleegkundige zijn de afspraken opnieuw gepland, zij belt u dus niet terug. Ik was witheet en heb  de door mij gewenste afspraak opnieuw gemaakt: zelfde dag, weer aan het eind van het spreekuur. Benieuwd wat er nu gaat gebeuren. Ik ga er geen moeite meer voor doen, eerst wil ik dat gesprek met de longarts volgende week. 

Echt, ik heb er geen woorden voor. In het bedrijfsleven is 'de klant is koning' inmiddels vrij normaal. In het ziekenhuis is het 'ik maak zelf wel uit wat goed voor u is'. Niet te geloven. Dat is dan mijn casemanager.