Wwwwarm

Ging het in mijn vorige blog nog over kkkkou en sneeuw, ineens is het zo warm dat ik net een hele tijd in de tuin heb gezeten, met slechts een hemdje in plaats van de laagjes kleding die ik gewend ben, meestal hemd, T-shirt en iets eroverheen.

Vorige week de driemaandelijkse CT en MRI laten maken, deze week de uitslagen. Ik herlees mijn eigen schrijfsels en denk: een voorjaar en een zomer? Dat is wel het absolute minimum. Jongste raakt als ik er niet meer ben haar moederlijk huis kwijt, waar ze sinds ze studeert bijna alle weekends en vakanties doorbrengt, bij en met mij. Een hele verandering. Het 'aansturen' van Zoon, moet ik erop vertrouwen dat anderen dat ook kunnen? (Antwoord: ja, dat moet.) En Oudste is dan wel Oudste, maar ik ben haar moeder, heeft ze mij niet net zo hard nodig als de tweede leg? Is het niet hartstikke egoïstisch van mij om bij een slechte uitslag te zeggen: nee dank u, dat was het dan? Zou er nog een iets minder heftig chemokuurtje in de aanbieding zijn dan dat platinumspul dat zo goed heeft gewerkt maar mijn nieren om zeep helpt? Eerst maar eens de uitslagen afwachten, misschien kan ik nog een tijdje voortkabbelen tot de kanker weer toeslaat. 

Nog wat ander gedoe. De huurder van mijn zolderappartement is terug naar China. Het arme kind heeft zo'n beetje niets van Nederland kunnen zien, geen leuke dingen kunnen doen - behalve het maken van een sneeuwpop! In de krap twee maanden dat ze hier was zat ze alleen maar opgesloten. Eerst in quarantaine en daarna op mijn zolder. Het is ook niet echt het juiste moment om een baan in de hightech te vinden, zoals haar bedoeling was: een working holiday van een jaar. Zo sneu. Ook voor mij, want een nieuwe huurder vinden vind ik altijd een stressvolle onderneming. Uiteindelijk lukt het altijd, maar vier op de vijf reacties kan ik meteen al afschrijven en het komt nogal eens voor dat mensen tijdens het proces alsnog afhaken. Gedoe, maar dat appartement is bijna mijn halve inkomen dus ik moet er wel iemand voor vinden.

Ik geniet volop van het mooie weer! Gisteren rondje vijver gelopen én bijna 10 km gefietst. Ik heb de indruk dat ik weer wat benauwder ben dan een tijdje terug. Gevolg: na 8 km toch maar een bankje gezocht. De eerste pakweg vier bankjes waren al bezet, het was overal stervensdruk. Het verbaast me dat ik geen aanrijdingen heb gezien op het smalle fietspad waar massa's  fietsers met uiteenlopende snelheden voorbijkwamen in twee richtingen. Ik ben sinds pakweg een jaar een trage fietser; ik word sowieso voortdurend ingehaald. Maar dat mag, want ik heb bijna de hele weg op de ekostand gereden, sportief als ik ben (haha). Vandaag heb ik alleen 's morgens een ommetje gemaakt, want je kunt op je vingers natellen dat het vandaag op zondag overal nog drukker zal zijn. Ik haal het later in de week wel in, want het mooie weer houdt nog dagen aan.

Na het ommetje een zeer rustige 'kinderlunch'; allebei de meiden waren elders en dus kon ik lekker pannenkoeken bakken voor Zoon en mij. Quality time met zijn tweeën. Daarna heb ik op mijn gemak in de tuin gewerkt, de Plus gelezen (ik ben immers een jonge senior, dan mag dat) en mijn bedrijfskleding van PostNL verzameld, nu mijn IVA-aanvraag in gang is gezet. Mijn teamleider komt dinsdag even langs om alles op te halen en afscheid te nemen. Ik wil eigenlijk ook afscheid nemen van mijn naaste collega's, maar als ik zo eens in de werkroosters kijk lijken er een aantal namen te ontbreken. Ontslagen, opgestapt, overgeplaatst, langdurig ziek? Geen idee.

Laatste nieuws: dankzij mijn geboortejaar 1957 krijg ik deze  week de eerste covidvaccinatie met  Astra Zeneca-vaccin. Gewoon bij de huisarts, op loopafstand! Prettig, maar iets minder prettig vind ik dat de keuze voor het oproepen van iedereen met bouwjaar 1956-1957 voor een Astra Zeneca-prik voortkomt uit 'snelheid boven effectiviteit'. Astra Zeneca wordt minder geschikt geacht voor de leeftijdsgroep vanaf 65 jaar, dus dan geven ze het maar aan de 63-  en 64-jarigen. Daar kan ik van alles van vinden, maar ik geloof het verder wel en heb meteen mijn twee prikafspraken gemaakt.  De tweede inenting is maar liefst twaalf weken later. Ik blijf mijn semikluizenaarsbestaan voor de zekerheid toch maar gewoon aanhouden.