Voortkabbelen

De titel zegt het al: m'n ct was goed (goed genoeg althans) en de mri de dag ervoor was zelfs nog beter: niks nieuws te zien en nog altijd een minuscuul littekentje in mijn hoofd waar een jaar geleden een metastase zat.

Het was allemaal weer erg opwindend: ik heb net pakweg 24 uur geslapen. Dat verklaart ook waarom ik niet eerder van me heb laten horen. Oorzaak is de covidvaccinatie die ik om zes uur 's avonds kreeg, samen met een hele club leeftijdgenoten, allemaal in de anderhalvemeterrij bij de huisarts. Het liep allemaal tamelijk gestroomlijnd, de hele praktijk draaide overuren. 's Nachts om twee uur werd ik wakker en ik voelde me niet helemaal lekker. De volgende 24 uur heb ik grotendeels slapend doorgebracht, met wat verhoging, een beetje hoofdpijn, misselijkheid, algehele malaise, het leek wel een chemokuur-light. Gelukkig is slapen mijn specialiteit als ik ziek ben, erg handig. Tussendoor nog even het ziekenhuis gebeld om het gesprek over de ct-uitslag bij de longarts om te zetten in een belafspraak.

Oudste was mooi op tijd hier en Jongste luisterde op afstand mee. Ik moet de details nog even navragen bij Oudste of wachten tot de 'patiëntbrief' online staat, want de helft is me ontgaan. Wat ik nog wel weet: de primaire tumor is een klein beetje gegroeid, maar niet zoveel dat ik daar onmiddellijk iets mee moet (of niet). Het valt nog binnen de norm om als soort van stabiel te worden beschouwd. De klieren waren nog even groot en er waren geen nieuwe uitzaaiingen. Ergens zou me dat ook verbaasd hebben omdat ik me al een hele tijd zo goed voel - op die vaccinatie na, dan. Maar ook daar kun je je enorm in vergissen, denk ik. Het blijft een verraderlijke rotziekte.

Goed, ik mag dus het kabbelen van de afgelopen maanden voortzetten! Alleen als er echt 'iets' is moet ik even bellen. Als voorbeeld gaf de arts pijn in je bovenbeen die niet overgaat en erger wordt. Mocht zoiets een uitzaaiing zijn, dan is het in principe ook nog mogelijk om die lokaal te behandelen. Hij weet dat ik niet koste wat kost voor langer leven ga. Als ik aan de tweedelijnschemo zou moeten dacht hij aan iets uit de taxolfamilie. Ik herinner me dat hij iets zei van "vijftien procent kans dat het werkt" en je krijgt er de nodige bijwerkingen bij cadeau. Vijftien procent vind ik best wel weinig. Oudste vroeg nog of ik anders dezelfde succesvolle chemo van afgelopen najaar opnieuw kan doen maar er is dan kans op resistentie. Hij raadde me aan om lekker te genieten van dat ik me nu zo goed voel. Over drie maanden wordt er weer een scan gemaakt.

Nog een keer voorjaar en zomer en de rest is bonus, zei ik laatst. Lijkt me een prima uitgangspunt. Het blijft een destructieve ongeneeslijke ziekte en de kanker is nog overduidelijk aanwezig. Dat voorjaar ga ik nog beleven en BFF L heeft mij al gereserveerd om in september op vakantie te gaan, zoals we eigenlijk afgelopen jaar gepland hadden. September, dat is nog een halfjaar.  Voor nu ben ik weer even uit de gevarenzone.