Kanker voor beginners

Waar zal ik beginnen? Gisteren was de staaroperatie van m'n rechteroog. Iedereen die zegt dat de behandeling een fluitje van een cent is geef ik volmondig gelijk! Vanmorgen mocht het beschermende oogkapje af en kon ik starten met, jawel, driemaal daags dexamethason in oogdruppelvorm. Letterlijk geen centje pijn en omdat de kunstlens bijna op sterkte is hoeft mijn volgende bril maar weinig te corrigeren en bovendien kan ik dan zonder bril blijven lezen.

Het is wel een aparte ervaring, die operatie, en uiteraard wel een béétje spannend. Maar je voelt er niks van en je hoeft alleen maar te blijven liggen tot het na een kwartiertje klaar is. In het begin kijk je recht in drie felle lampjes boven je. Zodra de lens verwijderd is zie je een vage lichtvlek en zodra de kunstlens geplaatst is zie je de drie lampjes weer. Mijn rechteroog, dat de laatste maanden hard achteruitging, is nu mijn goede oog: ik kon vanmorgen zelfs zonder bril met enige moeite de ondertitels op tv lezen. Ik zie alleen af en toe wat lichtflitsjes, maar dat hoort er tijdelijk bij zolang de lens niet volledig gehecht is, volgens de oogheelkundig assistent die vanmorgen even belde hoe het ermee ging. Volgende week het andere oog.

Ik ga 's nachts nog wel het oogkapje dragen, dat is niet verplicht maar ik heb de rare gewoonte om als ik op mijn rug lig mijn arm over mijn ogen te leggen. Ingesleten gewoonte uit de tijd dat m'n zus en ik op één kamer sliepen. Haar bed stond in de donkerste hoek en ik had uitzicht op een heel klein nachtlampje, maar dat vond ik irritant dus zo is het begonnen. Zelfs in het stikdonker doe ik het een halve eeuw later nog steeds. Tot zover het niet-kankergerelateerde deel van deze blog.

Wat gebeurde er nog meer gisteren? Jeroen van Merwijk is overleden aan darmkanker. Tot voor kort kende ik hem eigenlijk alleen van naam en van het geweldige liedje Het leven is kut. Hij was kunstenaar, liedjesschrijver en cabaretier en schreef een boek  Kanker voor beginners. Ik heb het niet gelezen maar inmiddels heb ik het e-book besteld, ik had nog een cadeaubon liggen. Ik vermoed, of eigenlijk weet ik wel zeker, dat ik enorm veel in Jeroen herken. Ook hij streefde niet naar een langer leven ten koste van alles. Ook hij schoot niet in de stress bij het doodvonnis uitgezaaide kanker. Hij liet de kanker z'n werk doen en schilderde zowat tot het einde verder in zijn Franse buitenhuis, waar hij ook overleden is. Het is jammer dat mijn geheugen weer eens tekortschiet, anders zou ik hier een paar prachtige citaten kunnen neerzetten. Gisteren was er zowat de hele avond Van Merwijk op tv, onder meer een heel mooie docu van Cornald Maas en de theatershow van Jeroen samen met Harrie Jekkers. Ik heb alles half slapend bekeken en met één oog, het oogkapje afgedekt met een zwart lapje om het kijken makkelijker te maken; zo'n operatie, al is het een kleintje, is toch een aanslag op je lichaam. Ik kom vast nog eens op hem terug als ik het boek gelezen heb.

Wat me al een tijdje dwarszit, min of meer: ik heb hier meer dan tachtig volgers en dat vind ik hartstikke leuk, want ik word graag gelezen en ben blij met alle reacties. Maar zelf volg ik bijna niemand en ik reageer ook maar weinig op blogs van anderen. Ik lees zo af en toe eens wat mee en voel me dan een soort voyeur. Misschien wil ik eigenlijk niet geconfronteerd worden met verhalen van anderen; alle ellende die ze overkomt, door de kanker zelf of door de behandelingen, de machteloosheid van familieleden die hun geliefde zien lijden en vice versa.
Dan bedenk ik dat ik het zelf eigenlijk heel makkelijk heb met m'n go with the flow. Want zeg nu zelf: hersenmetastase succesvol bestraald, longvliezen succesvol geplakt, primaire tumor eerst gegroeid en daarna weer gekrompen, geen nieuwe uitzaaiingen waar iets mee moet, al drie maanden geen therapie meer, mijn bloedwaarden zijn aan het verbeteren. Ik heb het eerste jaar overleefd, heb m'n haar nog, voel me eigenlijk hartstikke goed en mag wéér drie maanden voortkabbelen na een soort van stabiele scan met minimale groei. Ik weet gewoon heel vaak niet wat ik moet zeggen tegen 'knokkers' zoals ijzersterke Alice met haar onverwoestbare positiviteit en pitbull Jessica die zich enorm in ziekte en behandelmogelijkheden verdiept, regulier en alternatief. Vanuit mijn eigen gemakzuchtige luie 'het zal mijn tijd wel duren' weet ik soms echt niet wat ik tegen jullie moet zeggen. Lieve Alice, Jessica, Hanneke, Karin en vele anderen die ik nu vergeet te noemen, het is niet dat ik niks om jullie geef! Dat je het maar weet...