Wandelen

De laatste tijd heb ik regelmatig gewandeld. Soms in mijn eentje, soms met anderen zoals Jongste, Oudste en vriendin P. Morgen komt iemand van mijn voormalige kamerkoor een rondje vijver meelopen. Ze had in mijn blog gelezen dat ik dat rondje zo af en toe wel zat ben en samen wandelen is echt leuker dan alleen. Goed idee: niet alleen theeleuten met bezoekers, maar samen een stukje wandelen.

Als ik alleen ben of met Jongste loop ik een rondje vijver of een rondje buurt. Met Oudste of P is de keuze groter. Er zijn hier tig mooie plekken om te wandelen op niet al te grote auto-afstand. Leuk om steeds ergens anders heen te gaan. Vandaag kwam ik met Oudste tijdens onze wandeling langs het appartementengebouw waar mijn ouders woonden. Mijn moeder is er overleden. Zo raar om te zien: het ruime terras waar ze zoveel genoeglijke uurtjes hebben doorgebracht, het raam van de kamer waar mijn moeder dagenlang lag opgebaard. De stamroos die ze ooit op het gemeenschappelijke terrein plantte, op een plek die ze goed kon zien vanaf het terras, staat er niet meer. Maar ja, het is dan ook al vijftien jaar geleden. 

Ik ben echt opgeknapt van deze behandelingsloze periode. Mijn oefeningen gaan goed en ik kan nu toch zeker een uur wandelen. Ik ben nog steeds snel buiten adem als ik bijvoorbeeld de trap oploop, maar dat herstelt redelijk snel. Ik begin wel benieuwd te worden hoe mijn longen er nu uitzien, maar dat komt pas eind februari in beeld (zonder contrast!). Het zal wel weer een grote loterij zijn, zoals alles een loterij is bij deze ziekte: je krijgt uitzaaiingen of niet, nieuwe 'plekjes' of niet, de therapie werkt wel of niet, je kabbelt stabiel voort of komt ineens in een stroomversnelling terecht.

Ik heb online mijn bloedwaarden bekeken. De longarts wacht nog steeds af of mijn nierfunctie spontaan verbetert. Tot mijn verbazing zag ik een gestage daling, ook na het stoppen met chemo. Van 'milde nierinsufficiëntie' ben ik stapsgewijs afgezakt naar 'matig'. Er  verscheen een melding bij de nierwaarde met de onmogelijke naam eGFR CKD-EPI dat mijn nierfunctie met 52% is afgenomen - in nog geen vier maanden - van 90 naar 43: de patiënt heeft momenteel een nierziekte stadium 3b. Ik heb nergens last van, eigenlijk. De longarts heeft me alleen gezegd om geen pijnstillers te gebruiken zoals brufen of diclofenac, die je nieren belasten. Stadium 4, een waarde onder de 30, is 'voorbereiden op dialyse of transplantatie'. Ik mag toch hopen dat die dalende lijn niet in dit tempo doorgaat. Nu schijnt dit veel voor te komen bij kankerpatiënten, maar toch!

De dagen glijden rustig voorbij. Jongste is dit weekend in haar studiestad gebleven. Elke dag begint hetzelfde: rolluiken openen, theezetten, krant uit de bus halen, op de bank met een ontbijtje. Ik heb wat moeite met de krant, al helemaal bij kunstlicht. Deze week naar de opticien, maar misschien is een oogarts beter. Ik zou zomaar beginnende staar kunnen hebben, pffff. Ik heb steeds minder zin om nog te laten sleutelen aan een lijf dat al afgeschreven is. Mijn onrealistische 'nog tien jaar erbij' heb ik al verminderd naar de kleine kans op 'mijn aow halen'. Maar inmiddels denk ik: nog een keer voorjaar en zomer, dat zou mooi zijn, alles daarna is bonus. Geen chemo en ander gedoe meer en dan hopen dat ik dat nog haal. Ook fijn voor de kinderen, nog een keer samen naar een Waddeneiland of zo. Levensmoe? Neuh, dat nou ook weer niet echt. Wel wintermoe!