Ruimen

Zo af en toe moet je eraan geloven: je ouwe zooi doorspitten die in dozen op zolder ligt. Veelal erg persoonlijke zooi van het soort waarvan je je afvraagt: wil ik dat mijn kinderen dit allemaal onder ogen krijgen na mijn toekomstige overlijden? Ineens kreeg ik de geest en heb ik een paar dozen naar beneden gehaald.

Ik kom leuke dingen tegen zoals van alles met een pasfoto: oude rijbewijzen, een zwemabonnement van toen ik een jaar of 12 was, een vervalst inschrijfbewijs voor de universiteit om de studentensoos binnen te komen nadat ik allang was gestopt met studeren. Mijn poesiealbums, communiealbum, stapels verhaaltjes die ik schreef als kind, schoolrapporten, alles zorgvuldig bewaard door mijn ouders. Leuk om even door te bladeren, maar verder hoef ik er eigenlijk niks mee.

Het selecteren en weggooien wordt nog een probleem. Oudste is tamelijk bewaarderig aangelegd. Zo kwam ik een doos tegen met opschrift 'oud zilver', waarin servetringen en bestek met gegraveerde initialen van minstens honderd jaar oud (jaja, sjieke familie). Allemaal bij mij terechtgekomen na het overlijden van mijn peettante, maar wat moet je ermee? Mocht beslist niet weg van Oudste.

Ik begin aan de eerste doos en maak vijf stapels, een algemene en een voor ieder kind. De algemene bevat onder meer de luchtpostbrieven die wij - mijn moeder, zussen en ik - aan mijn vader schreven toen hij in de vroege jaren '70 een maand in Oeganda was om zijn broer op te zoeken, die daar missionaris was. Een fraai inkijkje in het verleden; die brieven ga ik zeker nog eens doorlezen. 

Voor draagzoon T heb ik onder meer een exemplaar van een Nieuwe Revu uit 1981, waarin een artikel staat over alleenstaande vaders. Zijn vader en ik waren benaderd voor een interview, ik was acht maanden zwanger. Ik werd  door de journaliste over de streep getrokken met een envelop met 500 gulden. Kennelijk was ik als draagmoeder een schaars artikel voor de media en ik kon dat geld heel goed gebruiken. Ik mocht de tekst van tevoren inzien, maar wat ik niet wist was dat ik op de cover zou komen met de kop 'KIND OP BESTELLING'. Nou, zo is het beslist niet gegaan. Dat nooit meer. Gruwelijk.

Van Zoon heb ik stapels lieve briefjes bewaard, hij was een echt moederskind. Nog steeds, op zijn 24e, heb ik de neiging hem te beschermen en te faciliteren. Vooral vanwege zijn autisme, dat dan weer wel. Van Jongste heb ik gek genoeg nog bijna niks gevonden, waarschijnlijk was zij geen briefjesschrijver :) Van Oudste heb ik juist een heleboel, zoals de papieren uit de tijd dat ze in een pleeggezin zat met een ondertoezichtstelling, basisschoolwerkstukken over katten en hamsters, een opstel 'Mijn oma en ik', dat werk. Ik ben er nog lang niet doorheen, benieuwd wat ik allemaal nog ga tegenkomen.

Van mezelf is er heel wat waarvan ik denk: kan dat niet beter weg? Gedichten die ik schreef toen ik een jaar in een afkickcentrum verbleef, een zogenaamde therapeutische gemeenschap. Psychologische rapporten (citaat: 'Marian is een vat vol tegenstellingen'). Een getypte wanhoopskreet van mijn vader uit de tijd dat ik begon te ontsporen zo rond mijn zestiende. Brieven van vroegere geliefden - drie van hen zijn al overleden. Dat gaat allemaal diep in de papierbak, waarna ik alles er toch weer uitvis. Dat schiet niet op natuurlijk. Een zogeheten chakralezing door een medium uit 1983, dat was wel een aparte ervaring. Er staan dingen in waar ik tientallen jaren later niks in zie en dingen waarvan ik denk: hé, dat klopt. Kortom, het is net de horoscoop in een vrouwenblad. Medisch gezien schijn ik in de toekomst hartproblemen te kunnen verwachten, over longproblemen geen woord. Maar hé, wat niet is kan nog komen. Ik scheur alles door en prop de snippers in de papierbak. 

Het gaat steeds beter met mijn behandelvrije periode. Gisteren heb ik een nieuw wandelrecord gevestigd, bijna anderhalf uur. Wel een paar keer even op een bankje gezeten, maar het ging verbazend goed. Behandelingen maken meer kapot dan je lief is. Het is heerlijk om weer (tamelijk) helder van geest te zijn en meer energie te hebben. Ik begin weer een beetje mens te worden in plaats van zieke. Desalniettemin zet ik de aanvraag voor een vervroegde IVA (arbeidsongeschiktheidsuitkering) wel door, want ik zie mezelf echt niet meer werken als postbezorger, fysiek zwaar werk. Stoppen geeft rust en duidelijkheid en het ruimt lekker op als ik de stapels bedrijfskleding kan inleveren. 

Een van mijn ogen is in korte tijd behoorlijk achteruitgegaan. De longarts en de opticien vinden het niet alarmerend, maar ik ben toch naar mijn huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen voor een snel maar grondig oogonderzoek in het staarcentrum van mijn ziekenhuis, begin februari. Wordt vervolgd: heb ik alleen een nieuwe bril nodig of ook een vervangende lens?