Vervolggedoe

Eindelijk de dag van mijn huisartsafspraak. Ik had in het weekend online een afspraak gemaakt voor de eerste mogelijkheid bij mijn eigen onvolprezen huisarts en dat was pas woensdag. Mooi, dacht ik, dan heb ik nog een paar dagen om te zien of het vanzelf beter gaat. Er zijn tenslotte legio kwalen en kwaaltjes die zonder behandeling overgaan in zeven dagen en met behandeling in een week, dus ik ren niet met ieder dingetje meteen naar de dokter. Die schouder was irritant en die knie ook, maar een been waar je niet op kunt staan is meer dan irritant.

Word ik een halfuur voor de afspraaktijd gebeld door de assistente. Ik had op de afspraakaanvraag alvast wat info gegeven en zonder er echt bij na te denken schreef ik iets over niet lekker, benauwd en kortademig maar covidtest negatief  (optie 1 van mijn multiplechoicevraag van een week of drie geleden). Dat had ik beter niet kunnen doen, want die covidtest is te lang geleden en aangezien ik blijkbaar nog steeds kortademig ben mag ik nu niet naar de praktijk komen! Ik schiet meteen in de stress, ik heb dagen op die afspraak gewacht en als een semigehandicapte mezelf op de been gehouden. Ik schreeuw dat ik  ... nee, sorry, opnieuw, zij kan er ook niks aan doen. Ik zeg dat ik longkanker heb en dat benauwdheid en kortademigheid daar nu eenmaal bij horen. Oké, ze snapt het. Na overleg laat ze me weten dat de huisarts straks op huisbezoek komt. Ze zijn erg voorzichtig want er is blijkbaar momenteel een hoop covid hier in de buurt en dus ook in hun praktijk.

Ondertussen hobbel ik rond met de hulp van m'n trekking poles, ik heb ze pas één keer sportief kunnen gebruiken voor een wandeling maar nu komen ze binnenshuis goed van pas. Gelukkig heb ik dopjes voor de scherpe punten. Ik ga kruipend de trap op en op mijn kont weer naar beneden met hulp van de leuning. Boven gebruik ik een stevige vloerwisser om een deel van de druk op te vangen. Ik kan alles doen wat ik wil, zolang mijn linkerbeen maar niet mijn volle 62 kilo hoeft te dragen. Af en toe ga ik tussen mijn twee aanrechtbladen hangen en zwaai het been heen en weer zonder het te belasten, het is wat krakerig maar bewegen gaat wel. Het lijkt wel een estafette: eerst mijn schouder - toen dacht ik nog dat ik 'verkeerd' gelegen had - daarna begon mijn knie op te spelen en nu is het mijn heup, godzijdank allemaal aan dezelfde kant zodat ik nog een normaal werkend been over heb. En het is toch prettig dat er deskundig is  vastgesteld dat er niks oncologisch aan de hand is, botuitzaaiing of zo.

De huisarts komt en vergelijkt beide benen. Functioneel is er zo te zien niks mis. Hij vraagt of ik wil dat er een foto wordt gemaakt, maar voegt eraan toe dat hij niet verwacht dat dat iets gaat opleveren. Dat ben ik met hem eens. Net als ik denkt hij aan mogelijk een bijwerking van chemo of immuno, die kunnen immers met vertraging optreden. We spreken af dat ik het nog een paar weken aanzie en doorga met driemaal daags twee paracetamol. Ibuprofen of een andere NSAID zou misschien effectiever zijn maar dat is geen goede optie vanwege de verminderde nierfunctie. Bij wijze van service had ik de meest recente bloedwaarden even voor hem uitgeprint.  Viermaal twee paracetamol per dag zou ook kunnen maar dat is weer niet goed voor je lever. Verder had ik al zo'n idee dat blijven bewegen belangrijk is, hij hoeft het me niet eens te vertellen. Conclusie: we laten het zo en ik ga kleine stukjes wandelen, met m'n stokken. Als het over twee weken niet beter gaat, kijken we verder. Ondertussen zet ik de familie aan het werk: boodschappen doen, stofzuigen, ik heb allerlei 'leuke' klussen in de aanbieding maar probeer wel zo veel mogelijk zelf te doen.