Jongere oudere

Ik geloof dat ik definitief geen oudere jongere meer ben maar een jongere oudere. Alles gaat moeizaam en kost tien keer zoveel energie. Ik voel me ineens tien jaar ouder.  Vorige week had ik met de huisarts afgesproken om het gekwakkel even aan te zien. Toen gebruikte ik nog trekking poles (wandelstokken). Mijn linkerbeen deed raar, ik heb geen krachtsverlies of gevoelsverlies maar kon totaal niet steunen op dat been zonder akelige pijn aan mijn heup. Kort daarop trok ik de conclusie dat dat gehobbel met die stokken meer kwaad dan goed deed. Ik heb met een van die dingen iets raars gedaan waardoor ie ineens uitschoot tegen een van mijn ribben terwijl ik erop leunde, een bijzonder pijnlijke ervaring. Ik zie geen blauwe plek maar het voelt nogal gekneusd aan. Rechts begon ik ook klachten te krijgen; overbelasting door gebruik van verkeerde hulpmiddelen, lijkt me. Met hulp van Oudste heb ik een rollator en een looprek geleend bij de thuiszorgwinkel. Dat was even een mentaal drempeltje ... net als de vraag van Oudste of ik een bed in de huiskamer wilde, want kruipend de trap op is ook niet erg verstandig. Nee, ik wil absoluut geen bed in de woonkamer! Ik ben bang dat je daar nooit meer van afkomt als het er eenmaal staat. Ik zag al een traplift in het verschiet of een drempelloze serviceflat, maar dat wil ik allemaal niet. Nog niet. Maar heb je wel iets te willen als je fysiek zo aan het aftakelen bent? Komt dit nog goed? 

In de winkel liep ik proefrondjes met verschillende attributen en daarna rollatorde ik naar de auto, dat ging goed. Later kon ik zelfs met de rollator nauwelijks meer vooruitkomen. Het linkerbeen kon misschien 5 van mijn 62 kilo's dragen. Na het weekend de verpleegkundige gebeld. Je moet dan eerst aan de telefonist/receptionist/medisch geschoold persoon uitleggen waar het over gaat, alleen de vraag 'kan mijn verpleegkundige mij bellen' is niet voldoende. Ik zei: zeg maar dat ik inmiddels met een rollator loop. Ze belde me en ik vertelde dat ik op meer plaatsen last had. Het begon allemaal met de linkerschouder, eind februari, net voor mijn covidvaccinatie. Daarna m'n linkerknie, vervolgens de heup en ik kreeg ook last van pols en elleboog maar dat kan door overbelasting komen. Soms voelde ik het doortrekken tot in mijn grote teen, dus dat zou een zenuwprobleem kunnen zijn. Of een werveluitzaaiing. Of toch een wijdverbreide artritis. En dan is er nog die hoest die blijkbaar niet van plan is spontaan te verdwijnen, ik moest er bijna van overgeven vanmorgen. Tja, longkanker hè. Gedoe in het kwadraat weer.

Het was een vaag verhaal, maar na overleg met mijn arts werd er een botscan gepland. Voor mijn gevoel vooral om een botuitzaaiing uit te sluiten, want ergens verwacht ik daarbij wel heftiger symptomen. Overmorgen om 8 uur moet ik in het ziekenhuis zijn, wat een tijd. Weer een beroep doen op mijn netwerk voor vervoer, want uiteraard kan ik niet met de bus of met de fiets. De uitslag is pas een week later.

Gek genoeg ontdekte ik gisteren min of meer per ongeluk dat ik handsfree op twee benen kan staan! Dat duidt op verbetering, zou je zeggen. Vanmorgen lukte het zelfs om een paar voorzichtige stapjes te zetten. Kan dat zomaar, bij een vermeende werveluitzaaiing? Dat het eerst beroerd is, plotseling opgekomen - vrij snel na de uitslag van mijn longfoto en bloedonderzoek waar niks uitkwam -  en dat het dan spontaan verbetert? En dat de pijn niet constant aanwezig is maar met name als het been belast wordt? Dus ik weer bellen voor overleg met de verpleegkundige, omdat het echt een vaag verhaal is; is die botscan dan wel nodig? De telefoonmevrouw ging daar echter dwars voor liggen! Ik had m'n verpleegkundige gisteren nog gesproken, toen had de arts een scan aangevraagd en daar had ie vast een goede reden voor, dus ik moest 'm maar gewoon doen. Mijn verpleegkundige kreeg ik niet te spreken. Eigenlijk vind ik dat niet kunnen. Een jaar geleden zou ik moord en brand geschreeuwd hebben over deze patiëntbejegening, nu leg ik me erbij neer dat de klant nu eenmaal geen koning is in het productiebedrijf dat 'ziekenhuis' wordt genoemd.

Gisteren de boel weer flink geforceerd, ik zou gordijnen naaien voor de camperbus van Oudste. Een k*tklus, mag ik wel zeggen, met glibberige grote onhandelbare rafelende lappen stof en hoewel ik op twee benen kon staan was het toch erg onhandig werken, maar ik wilde het echt afmaken. Dat lukte niet meer, ik lag om halftien uitgeput in bed. Twee van de drie gordijnen heb ik vanmorgen vroeg nog afgekregen en daarna is Oudste meteen vertrokken voor haar proefronde door Nederland in haar eigenhandig verbouwde bus met bijna alles erop en eraan, inclusief gordijnen.

Zoon is erg bezorgd. En dan zeggen ze nog dat autisten geen inlevingsvermogen hebben. Hij zei dat ik hem moest bellen als er iets was, dan kwam hij meteen naar me toe. Een schril contrast met een niet nader te noemen persoon in mijn directe omgeving die doodleuk zegt 'ik ben nu eenmaal geen zorgzaam type'. Gelukkig zijn er mensen waar ik zonder bezwaar een beroep op kan doen, zoals m'n ex en Oudste, en niet te vergeten BFF L die straks eten komt koken en mij donderdag in alle vroegte naar het ziekenhuis rijdt.