Vage klachten

Verslavend, het schrijven van een blog! Ik ben twintig jaar redacteur en corrector geweest en ging in die hoedanigheid met de digitale of fysieke rode pen door het schrijfwerk van anderen, zoals ik eigenlijk al heb gedaan sinds ik kan lezen en schrijven. Superleuk om te doen. Aan zelf schrijven had ik geen behoefte. Nu wel. Dus dat is wat ik ga doen. Wie het wil lezen leest het en de rest moet gewoon zijn mond houden. Als ze vinden dat ik een aandachttrekker ben houden ze dat maar lekker voor zich. Ik doe dit voor mezelf en om de dierbare mensen om me heen - en dat zijn er zoveel meer dan ik me realiseerde - op de hoogte te houden. En dat blijf ik doen. Al zullen de verhalen geregeld aan de lange kant zijn, sorry mensen. Niemand is verplicht ze te lezen en reageren of niet, hier of via andere wegen: dat moet je lekker zelf weten.

Wat losse flodders. Ik had wat vage klachten. Had de neuroloog de hersenuitzaaiing al moeten ontdekken toen ik een paar maanden geleden een paar minuten dubbelzag, wat als TIA werd geduid maar wel een niet erg typische TIA? Mijn slagaderen, mijn cholesterol, zelfs mijn bloeddruk, alles was in topconditie. Is dat ding nou zo snel gegroeid?? En had de huisarts - waar ik tot voor kort zelden kwam - verder moeten kijken toen ik terloops benoemde dat ik al een hele tijd af en toe een soort pijn achter mijn borstbeen heb en kortademig ben als ik de trap opren? Er is toen wel een ecg gemaakt, maar met mijn hart was niks mis. Die iets verdikte klier in mijn linkeroksel, op nog geen handbreedte afstand van de tumor van 4x5 cm vlak onder mijn sleutelbeen, had ik daar harder over moeten roepen? Melden dat ik af en toe duizelig was? Niet op woorden kon komen - erg irritant in mijn werk -  of dat de verkeerde woorden uit mijn mond kwamen? Dat mijn gedachten nogal eens uiteenspatten als zeepbellen? Dat ik vergeet dat ik iets al verteld heb? Of is dat gewoon 'de leeftijd'? Had ik me zorgen moeten maken toen mijn broekriem onlangs een gaatje strakker moest? Totaal zinloze vragen, maar ze komen wel bij me op. Uiteindelijk had het niet uitgemaakt, want als ik het plaatje samenvoeg met de kennis van nu zou dit sowieso niet zijn ontdekt voor de uitzaaiingen er waren en op dat moment ligt je traject min of meer vast: ik ga volgende week stadium 4 palliatief te horen krijgen, net als Frieda.

Oké, dat staat er dan zomaar, die laatste zin. En het gaat over mij. Twee weken terug zag mijn leven er nog heel anders uit. Ik was aan het peinzen wat ik zou kunnen gaan doen als ik zou besluiten mijn bedrijf helemaal te beëindigen. Ik had al flink gewied in mijn opdrachten en alleen de leukste klussen en opdrachtgevers gehouden. Financieel heb ik geen noodzaak meer om veel te werken (ja echt, op mijn 62e al) met dank aan andere inkomstenbronnen, zoals elke dag een rondje voor PostNL en een paar slimme keuzes waardoor mijn woonlasten nul zijn en mijn huis me zelfs geld oplevert. Vrijwilligerswerk? Nu even niet. Mijn tekstbedrijf MV8 tekst heb ik met terugwerkende kracht per 1 januari helemaal beëindigd. Ik vrees dat mijn agenda gevuld gaat worden met gedoe. Terwijl mijn mopperige motto is: "Gedoe. Ik houd niet van gedoe."

Hopelijk wordt mijn hoofd weer normaal en kan ik op z'n minst mijn huidige vrijwilligerswerk weer oppakken. Artikelen redigeren over duurzaamheid - huis isoleren, zonnepanelen en zo -  voor de plaatselijke duurzaamheidsclub. Maar nu even niet. Eerst wachten op het totaalplaatje, over 4 en 8 dagen. De longarts die mij op zijn dak geschoven heeft gekregen noemt zichzelf 'de hoofdaannemer'. Klinkt als een man met humor en van zijn cv op de site van het MMC werd ik wel vrolijk. De neurologenclub kende ik al van het TIA-gedoe. Een hele rij vrouwen, coassistenten die eruitzien alsof ze niet ouder zijn dan mijn jongste dochter. Weird.

Ondertussen stromen de kaarten, telefoontjes en appjes binnen en komt vanmiddag mijn zus, mijn enige familielid. En gisteren werd er een grote doos bezorgd met een 'sterkte-boompje' van twee tekstschrijvers voor wie ik heel lang gewerkt heb. Superleuk! Nogmaals bedankt, Maud en Astrid - ik vermoed dat jullie wel meelezen. 

Vannacht heb ik supergoed geslapen. Ondanks dat ik gisteren vele uren op kanker.nl heb rondgekeken en veel informatie heb opgedaan. Bijvoorbeeld uit de zeer uitgebreide goed geschreven brochure over longkanker. Mijn correctorenoog kwam maar één gemiste fout tegen. Het Besef zit nu op 50 procent, denk ik. Het enige waar ik met een hele grote boog omheen ga zijn de harde overlevingscijfers - hoewel ik er wel een vaag idee van heb - en Google. Ik blijf nog even in dit niemandsland en geniet ervan dat ik me nog niet ziek voel. En verder verklaar ik bij dezen hardop dat ik nog minimaal tien jaar wil leven. Je moet de lat niet te laag leggen, vind ik. En het voordeel van een iets te vroege dood: misschien word ik niet oud genoeg om dement te worden, wat altijd mijn grote angst is geweest.

Heb je tot hier volgehouden met gelezen? Wat aardig van je! Wie je ook bent, meelezer of lotgenoot, je krijgt van mij een dikke knuffel. Jullie gaan nog veel van mij horen. Morgen al, denk ik :)

Veel liefs, Marian