Uitgeteld

Het is weer eens bewezen: iets leuks doen kost energie. Ik heb een fijne dag vandaag maar ik ben wel gevloerd. Oudste is net terug van vakantie, fijn. Maar het hoogtepunt van de dag was al in de ochtend: mijn oudste zoon kwam op bezoek met zijn vriendin en hun zoontje A van bijna één. De laatste keer dat ik hen zag was toen A net geboren was. Oudste zoon heb ik destijds gekregen als draagmoeder, bijna twee jaar na de geboorte van Oudste, die ik kreeg als alleenstaande moeder. Toen Draagzoon een week oud was is ie naar zijn eveneens alleenstaande vader verhuisd. Zo heb ik eigenhandig het onrecht de wereld uit geholpen dat iedere alleenstaande idioot een kind kan krijgen, mits het tenminste een vrouwelijke idioot is. Ik heb er persoonlijk voor gezorgd dat er in ieder geval één single vader bij is gekomen in de jaren tachtig. Een van de beste en mooiste dingen die ik ooit gedaan heb. 

Sindsdien hebben we door de jaren heen zeer ongeregeld contact gehad. Ik heb nooit een moeder-zoonband opgebouwd, wat helemaal prima is want zo was het ook bedoeld. Maar op de een of andere manier gebeurde er iets met mij toen A geboren werd: technisch gesproken werd ik voor het eerst oma, draagoma eigenlijk. A is een nieuwe generatie die met wat geluk nog lang na mijn dood zal voortbestaan, tot in de 22e eeuw. Het houdt niet op bij de vier kinderen die ik heb voortgebracht. Ik vind het erg bijzonder.

Draagkleinzoon A liet zich bijna twee uur van zijn allerschattigste kant zien en ik zat op ruime veilige afstand toe te kijken. Zo jammer dat ik hem niet even op kon pakken.

Een superleuk bezoek dus! Nadat het jonge gezinnetje vertrokken was, werd het tijd voor de wekelijkse 'kinderlunch' waarbij het streven is om te eten samen met Oudste, Jongste en Zoon. Soms lukt dat, soms niet. Jongste maakte een soort Engels ontbijt met alles erop en eraan, inclusief vegan worstjes. Ik had er echt zin in en het smaakte uitstekend. Kortom... Ik ben de eerste chemoweek nu wel te boven gekomen, ik had alleen ineens een enorme behoefte om plat te gaan, aan de virtuele lader. En nu, uren later, lig ik daar nog steeds, compleet uitgeteld. Helemaal prima zo. Zelfs nog moeiteloos een nutridrinkyoghurtje naar binnen gewerkt. En de volgende chemo is lekker pas over twaalf dagen. Ik heb vrij en voel me zelfs beter dan in die wachtmaand tussen de immuno en de chemo.

Genoeg positiviteit voor vandaag, stel je voor dat m'n glas ineens halfvol is!