Saai

Het zijn rustige maar saaie dagen in het niemandsland tussen immuno en chemo. Tijd zat om dingen te regelen en tussendoor te piekeren over de toekomst. Ik slaap om de een of andere reden veel, ik doe weer dutjes overdag, soms zelfs bijna meteen nadat ik ben opgestaan. Het kost me ongeveer een uur om op gang te komen 's morgens. Een kop thee maken, iets te eten pakken, medicatie innemen. De krant doorbladeren en even naar het journaal kijken. 

Eetlust nog altijd slecht, gewicht 58 komma nog wat kilo. Het was laatst 57,9 geloof ik, dus dat valt niet eens tegen. Ik heb geen verhoging meer, zoals in de eerste dagen na het plakken, en ik ga iedere dag even naar buiten om een veel te klein stukje te lopen. Mijn conditie is waardeloos en mijn energieniveau is niet veel beter - deze blog heet niet voor niks Saai -  terwijl ik had gedacht me als herboren te voelen na die plakoperatie. Ik kan beter en dieper ademhalen, maar daar is alles mee gezegd. Het irritante hoestje dat ik sinds een maand of zo heb is kennelijk van plan om te blijven. Als ik nies (maar het is vast geen corona) moet ik mijn linkerzij vasthouden, anders schiet er een pijnscheut door. Boehoehoe, wat ben ik zielig. Het waterniveau staat ook weer akelig hoog, dus bij de flauwste dingen op de raarste momenten stroom ik over.

Gefietst
Ik probeer elke dag even een stukje te lopen in de buurt; alles wat ik doe is meegenomen. Gelukkig is die krankzinnige hittegolf voorbij. Gisteren moest Jongste een pakje naar UPS brengen en ik bedacht dat we samen konden gaan. Ik durf nog niet in m'n eentje met de e-bike eropuit te gaan, ook al heb ik een gps-tracker op mijn telefoon en een ICE-functie waarmee iedereen in case of emergency een van mijn naasten kan bellen. Dus wij met de fiets, ik op de e-bike (met mijn charmante fietshelm) en zij op haar omafiets. Ze moest zich inhouden om mij naast haar te laten, maar eigenlijk ging het best goed. Bij het afgiftepunt, dat makkelijk te bereiken is via een van mijn favoriete fietsroutes, hebben we nog een ijsje gegeten en dat was dan weer mijn uitstapje van de dag, een kilometer of zes. Heerlijk om weer wat natuur te zien onderweg. Als ik het rondje uitbreid tot de voorheen gebruikelijke tien kilometer kan ik de hei in bloei zien, dat is mijn streven voor deze week.

Kaartje
Ik heb nogal met instanties te maken de laatste tijd. De praktijkondersteuner van de arbodienst: vader en moeder met kanker. De intakemevrouw van de huishoudelijke hulp: ze ziet eruit alsof ze snapt waar ik het over heb en als ik ernaar vraag vertelt ze dat haar vader vijf jaar geleden aan kanker is overleden. Gaandeweg komen we erachter dat ik vroeger de post bezorgde bij haar moeder en dat ik destijds een condoleancekaartje in de bus heb gedaan, wat erg gewaardeerd werd. Als postbezorger weet je het natuurlijk snel als er iemand is overleden in je wijk. Ik maakte altijd een stapeltje van de kaarten met een elastiek eromheen, beter dan alles zo los op de mat flikkeren. Het zijn de kleine dingen die het doen.
Het valt me tegen dat ik niet meteen kan plaatsen wie haar moeder is. Ik heb járen die wijk gelopen en kende alle namen en adressen uit mijn hoofd. Nu is alles weg. Al weet ik even later als ze me de achternaam en het adres geeft ineens weer de voornaam van haar moeder, dat is tenminste iets. De voornaam van haar vader had ik fout. Het stikt van de weduwes op leeftijd in deze wijk, dus ik kan mezelf deze vergissing wel vergeven.

Wordfeud
SInds mijn vorige blog heb ik ineens tweemaal zoveel Wordfeudspelers, leuk! Het is mijn streven alle tien potjes die ik nu heb lopen in leven te houden en als het even kan ook nog hoog te scoren. Als het niet lukt, jammer dan. Laat het los.
Ik had nog meer te vertellen, dat weet ik zeker. Alleen geen idee wat. Ja, dat ik me toch wat zorgen maak als Oudste een week op vakantie gaat en Jongste weer naar de uni is. Dat zou zomaar kunnen samenvallen met de start van mijn chemo. Niet het beste moment om alleen thuis te zijn, maar wie weet geeft de dexamethason die je gratis bij de chemo krijgt een geweldige boost en voel ik me helemaal niet zo slecht. Met mijn halflege glas twijfel ik nog geregeld over mijn keuze. Iets wat niet iedereen begrijpt: je bent nog zo jong, 63 pas. Meestal neig ik toch wel naar 'geef het een kans' maar ik ga eerst nog bespreken wat ik wel en niet van die kuur mag verwachten, volgende week.