Niet saai

Wat nou saai en uneventful? Ik heb zojuist tegen een van de stille meelezers 193 punten gescoord bij Wordfeud! Het werd me in de schoot geworpen, maar dan nog. Het woord was MAFFENDE. Twee rode blokjes, alle letters kwijt, een blanco en die twee F's tikken lekker aan. Een fraai lichtpuntje in die poel van dagelijkse ellendedingetjes waarin ik weleens bijna kopje-onder ga, met waterlanders en al, tot mensen zoals Alice, Joke, Frie en vele anderen me er weer uit trekken.

Huisfilosoof
Gisteren: ik heb onze huisfilosoof geïnspireerd! Wat is die Ron toch een gouden gozer. Je zou 'm het liefst inlijsten en aan de muur hangen met een paar van zijn eigen uitspraken erbij, maar ik denk dat ie die positie snel zat zou zijn. Ron, als het kon zou ik je  een heerlijk dagje vissen cadeau doen, zonder pijn en vermoeidheid, lekker met je hengeltje aan de waterkant en daarna een malse biefstuk, precies gebakken zoals jij 'm wilt, die je moeiteloos en genietend naar binnen werkt. Maar dat kan ik niet, dus je zult het met de beschrijving moeten doen.

Bankjes
Nog meer gisteren: vriendin P vroeg of ik zin had een stukje met haar te wandelen. Geweldig. Iedereen kent het aanbod 'als ik iets voor je kan doen ...' maar iets concreets is zoveel fijner. Je hoeft alleen maar ja of nee te zeggen. Ik zag direct kansen voor het plaatje van mij op de hei dat ik Blogster-Joke beloofd heb en stelde een fietsrondje voor, maar het waaide nogal stevig. Dus werd het het kortste rondje om de vijver. Met fotografisch bewijs: als je goed kijkt zie je nog een stukje vijver ergens achter mijn rechteroksel, verder zie je vooral mij in een elegante pose. Ik loop het nog steeds in twintig minuten, maar dat is exclusief tweemaal een bankje onderweg. Het was heerlijk. Daarna fietste P weer naar huis en kon ik gestrekt op de bank voor het tweede(!) dutje van de dag. 

Hier een tussenkopje (grapje ...)
Het is dat mijn geheugen nog altijd zo beroerd is, anders had ik vast nog meer te vertellen. Bijzonder komisch is dat ik tegenwoordig geregeld naar The White Album van The Beatles luister als ik in bed lig en me iedere keer weer kapot erger dat het eerste nummer op de een of andere manier niet is meegekopieerd naar mijn telefoon. De volgende dag zit ik beneden aan de pc en vergeet ik uiteraard keer op keer dat ik dat irritante probleempje nog moet oplossen. Ik moet het dus eigenlijk nu meteen even doen, nu ik deze blog schrijf op de pc in mijn werkhoekje, het oude bureau van mijn opa, vanwaar ik jarenlang MV8 tekst in de lucht hield. Talloze kookboeken geredigeerd en gecorrigeerd; medische artikelen, zweverige rommel, zakelijke blablabla, niets ontsnapte aan mijn rode pen. Nu is zelfs m'n website verdwenen en ik vind het niet eens erg.

Schil
Jongste vertrekt bijna naar het volgende covidproof georganiseerde scoutingkamp en ik ga haar missen. Ze heeft zo goed voor me gezorgd sinds maart, maar ze had zich haar zomer natuurlijk heel anders voorgesteld. Bijna alle leuke dingen zijn gecanceld en dat is best zwaar als je 21 bent. Ik heb haar een mooi vegan kookboek laten uitzoeken, als een soort blijvende herinnering aan onze zomer samen. Oudste werkt zich tien slagen in de rondte om haar bus om te bouwen tot volwaardige camper, ze gaat er binnenkort een week mee weg. Gelukkig heb ik Zoon en Ex nog, plus een 'flexibele schil' waar ik een beroep op kan doen. 

Schoonfamilie
Vandaag krijgt Ex een deel van zijn familie op bezoek, mijn voormalige schoonfamilie. Een van mijn schoonzussen zei onmiddellijk bij onze scheiding: voor ons blijf je er gewoon bijhoren, hoor. Ik ben dus al die jaren af en toe blijven meegaan naar het verre Overijssel, altijd contact gehouden. Ik heb ze nu al een jaar niet gezien, denk ik. Straks even koffiedrinken en iedereen even zien, daarna loop ik naar huis voor een dutje - we wonen vlak bij elkaar - en als ik me goed voel kom ik dan nog even terug voor de barbecue, al is de lucht van halfverschroeid vlees nou niet iets waar Jongste en ik naar uitkijken :)